Ο κανονισμός απέναντι στην κοινή λογική (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ο τελικός του Κυπέλλου Ελλάδος θα γίνει σε τρεις εβδομάδες στην Πάτρα. Έγραψε (κι είναι απολύτως κατανοητό, εν γνώσει της δυσάρεστης εμπειρίας των προηγούμενων χρόνων, γιατί «έγραψε» έτσι στην προκήρυξη της διοργάνωσης), τώρα δεν ξεγράφει, έχει καλώς.

Είναι ο τύπος του πράγματος, ο κανονισμός. Και για το ελληνικό ποδόσφαιρο (στο τοπίο του οποίου αισθάνεται κανείς πως τίποτα δεν είναι, ακόμη και τα γραμμένα, αυτονόητο) έχει σημασία ό,τι «γράφει», να τηρείται. Παρακάτω.
Παρακάτω, είναι η ουσία. Για ποιον, πρωτίστως, παίζεται αυτό το πράγμα που λέγεται ποδόσφαιρο; Εάν συμφωνούμε στην απάντηση, ότι δηλαδή το ποδόσφαιρο (πολύ περισσότερο, ένας τελικός Κυπέλλου) παίζεται για τον κόσμο κι ύστερα για οποιονδήποτε άλλον, τότε ευρισκόμαστε ενώπιον της όχι ευχάριστης συγκυρίας (θα συνέβαινε σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό, αν είχε προκριθεί η Ξάνθη) ότι για να παρευρεθούν οι φίλαθλοι του ενός φιναλίστ, εν προκειμένω του Αρη, σ' ετούτη την πολύ ξεχωριστή στιγμή της μακράς ιστορίας του συλλόγου, είναι υποχρεωμένοι να διανύσουν με το αυτοκίνητο ή το τρένο κάπου 750 χιλιόμετρα. Δεν ξέρω πόσα μίλια, για όσους πουν να το πάρουν με κάνα πλοίο απ' τον Θερμαϊκό μέσω Ισθμού ως τον Πατραϊκό.

Οχι ακριβώς ό,τι θα περιγράφαμε ως (ευμενείς προϋποθέσεις συμμετοχής στη) γιορτή. Τα... Αρειανοσκούληκα φυσικά είναι τόσο τρελαμένα, που δεν θα μασούσαν ούτε για 7.500, όχι 750, χιλιόμετρα. Μόνο που δεν είναι αυτό το θέμα μας. Είναι τροφή για σκέψη, ένα υποθετικό σενάριο ότι κάποτε φτάνει σε τελικό Κυπέλλου π.χ. η Καλαμάτα και αυτός ο τελικός είναι (προ)ορισμένος στην Αλεξανδρούπολη.

Προέχει λοιπόν η τήρηση του κανονισμού ή η υπεράσπιση της ουσίας; Η Ξάνθη ετοίμαζε, εφόσον προκρινόταν, αντιπρόταση να γίνει ο τελικός στο Πανθεσσαλικό του Βόλου. Δυσκολεύομαι να βρω κάτι κακό σ' αυτό. Απεναντίας, είναι πανεύκολο να διακρίνει κανείς την κοινή λογική. Δεν γνωρίζω αν παρόμοια αντιπρόταση έχει να κομίσει στο τραπέζι ο (πλέον αμέσως ενδιαφερόμενος) Αρης. Ξέρω ότι είναι υποχρέωση των εταιρειών να δίνουν τέτοιες μάχες για τη διευκόλυνση των πελατών τους.

Και σίγουρα δεν βρίσκω τίποτα το κακό, ίσα-ίσα, στο ν' αναπτυχθεί ο προβληματισμός εν όψει των επόμενων χρόνων. Οι Αγγλοι, που δεν ησυχάζουν ποτέ, το κάνουν. Η ομοσπονδία τους, για πολλούς και προφανώς σωστούς λόγους, εφέτος όρισε και τους δύο ημιτελικούς Κυπέλλου στο Κάρντιφ. Το (απρόβλεπτο) αποτέλεσμα όμως ήταν, στο μεν Αρσεναλ-Μπλάκμπερν να μείνουν περίπου 20.000 καθίσματα κενά, πριν δε το Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Νιούκαστλ, ο ίδιος ο Φέργκιουσον να εκφράζει (τις αντιρρήσεις του, αλλά και) τη συμπάθειά του για τους εκδρομείς-φαν του αντίπαλου, που είχαν να ταξιδέψουν απ' το... τέρμα βορειοανατολικά στο τέρμα νοτιοδυτικά της χώρας.

Τα ματς βεβαίως έγιναν «ασυζητητί» στο Κάρντιφ. Το γράμμα τηρήθηκε. Το αληθινό νόημα της γιορτής του ποδοσφαίρου όμως; Τουλάχιστον, έπεσε ο σπόρος. Για τις βελτιώσεις, με βάση την πραγματική εμπειρία, στο άμεσο μέλλον. Ο Αρης, για να επανέλθουμε, και να θελήσει να δώσει τη μάχη για τον Βόλο, οι ρεαλιστικές πιθανότητες να την κερδίσει είναι (έως και) ανύπαρκτες. Αλλά το οφείλει, θεωρώ, και στους οπαδούς του και στο ποδόσφαιρο.

Κι όταν τη χάσει, θα 'ναι σημαντικό να μην προσέλθει στον τελικό της Πάτρας μιζεριασμένος για τη... διπλωματική ήττα! Αλλά μ' όλη τη θετική, και μόνον, προδιάθεση. Αρκετά δηλητηριώδη αέρια φαρμάκωσαν την ατμόσφαιρα των δύο ημιτελικών με την Ξάνθη, για να χρειαζόμαστε στον τελικό και (τα όποια) άλλα.