Η θλιβερή πραγματικότητα των ελάχιστων απαιτήσεων (SportDay/ Χρίστος Χαραλαμπόπουλος

Η παύση της αγωνιστικής δραστηριότητας για δέκα ημέρες λόγω του Πάσχα είναι φυσικό να συντηρεί τις συζητήσεις για τον ημιτελικό Κυπέλλου ανάμεσα στον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ. Ένα παιχνίδι που μπορεί να έχει αγωνία, πάθος, ένταση, αλλά δεν ήταν από πλευράς θεάματος τίποτα ιδιαίτερο. Συχνά η ένταση ενός παιχνιδιού μάς παρασύρει σε ότι αφορά την ποιοτική του αξιολόγηση, δηλαδή την ποιότητα του ποδοσφαίρου που παρακολουθούμε. Και στον ημιτελικό, ούτε πολλές φάσεις για γκολ είχαμε ούτε τίποτα σεμινάρια τακτικής από τους προπονητές είδαμε. Και υπό αυτές τις συνθήκες νομίζω ότι είναι φυσικό επακόλουθο οι συζητήσεις όλες να στρέφονται στις διαιτητικές αποφάσεις. Το δυστύχημα των Ελλήνων φιλάθλων είναι ότι ειδικά φέτος η ποιότητα των τριών διεκδικητών του τίτλου δεν ξεπερνά την μετριότητα ενώ η απόδοση της διαιτησίας είναι πολύ κακή.. Έτσι, βοηθούμενοι και από τη χρόνια καχυποψία μας και το ταλέντο μας στην ανακάλυψη των συνωμοσιών, αναλωνόμαστε σε συζητήσεις αφόρητης μιζέριας και κακοπιστίας, που επί της ουσίας καμία σχέση δεν έχουν με το ίδιο παιχνίδι. Αυτή η κατάσταση αντανακλά το σύμπαν των ελάχιστων απαιτήσεων που έχουν οι Έλληνες φίλαθλοι από τις ομάδες που υποστηρίζουν. Και οι ελάχιστες απαιτήσεις περιορίζουν όλο και περισσότερο τους φιλάθλους και δίνουν το μεγαλύτερο μέρος της κεντρικής σκηνής στον οπαδό, ο οποίος το μόνο που γνωρίζει και αντιλαμβάνεται είναι ότι ο άλλος είναι εχθρός και πρέπει να συντριβεί πάση θυσία. Ο οπαδός ξεχνά ότι τον πληγώνει ή τον φέρνει σε αμηχανία, δηλαδή ξεχνά τα λάθη. Ένας εγχώριος τίτλος ή μια μεγάλη νίκη σε ένα ντέρμπι μπορούν να σώσουν μια κακή χρονιά. Με αυτό τον τρόπο οι φίλαθλοι , που σιγά σιγά μεταλλάσσονται σε οπαδούς με στενό ορίζοντα, θεωρούν θεμιτή τη σκανδαλώδη εύνοια του κράτους προς την ομάδα τους και θεωρούν σκάνδαλο την κρατική εύνοια που κατευθύνεται στους αντιπάλους. Εκείνο που τους ενδιαφέρει δεν είναι η ισονομία, αλλά να μην αδικείται η ομάδα τους. Εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι ο πρόεδρος να φέρνει παικταράδες και να μπορεί να «προστατεύσει» την ομάδα. Εκείνο που τους ενδιαφέρει είναι να έχουν λόγο στη διοίκηση, το έργο του προπονητή και τις μεταγραφές. Εκείνο που τελικά τους ενδιαφέρει είναι τελικά η τακτοποίηση του μικρόκοσμού τους. Αντί να τους ενδιαφέρει το πώς η ομάδα τους θα ξεφύγει από τη μιζέρια του ελληνικού πρωταθλήματος και θα επιδιώξουν την ευρωπαϊκή διάκριση. Αντί να τους ενδιαφέρει ο τρόπους με τον οποίο οι ομάδες τους ανακαλύπτουν, συντηρούν και αναδεικνύουν τους ταλαντούχους ποδοσφαιριστές.. Αντί να τους ενδιαφέρει η ποιότητα του ποδοσφαιρικού θεάματος, που παρακολουθούν και το οποίο πληρώνουν πανάκριβα, συγκρινόμενο με άλλα πρωταθλήματα του εξωτερικού, τα οποία είναι πολύ καλύτερα. Αντί να τους ενδιαφέρει η ποιότητα, τα κίνητρα και η ικανότητα των παραγόντων που διοικούν το παιχνίδι. Αντί να τους ενδιαφέρει το κίνητρο της παρέμβασης του κράτους στο χώρο του ποδοσφαίρου και η αποδεδειγμένη αδυναμία ουσιαστικής πολιτικής δράσης στο χώρο του αθλητισμού. Αντί να τους ενδιαφέρει η ποιότητα της αθλητικής ενημέρωσης και η βελτίωση του επιπέδου της ελληνικής διαιτησίας. Όλα αυτά διαμορφώνουν ένα σύμπαν των ελάχιστων απαιτήσεων των φιλάθλων οπαδών από τις ομάδες τους, που βολεύει τους παράγοντες να συντηρούν μία απαράδεκτη κατάσταση, από την οποία είναι οι μόνοι που ωφελούνται. Όσο οι απαιτήσεις από τις ομάδες μας και τους παράγοντες είναι μικρές, τόσο θα αναλωνόμαστε σε συζητήσεις μιζέριας για τους διαιτητές που σφύριξαν λάθος ένα οφσάιντ, ένα φάουλ ή έδωσαν δύο κίτρινες κάρτες παραπάνω. Βλέπετε εκείνο που μας ενδιαφέρει εδώ και χρόνια είναι να «εξασφαλίσουμε» τη συμμετοχή στη χρυσοφόρο φάση των ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ. Μέχρις εκεί. Άλλωστε οι σάκοι του μποξ δεν πήγαν ποτέ μακριά.