Ο ρατσισμός της κερκίδας και της γεωγραφίας (SportDay/ Αλέξης Σπυρόπουλος)

Α Μπαίνουμε, αισίως, στην ετήσια φάση των προβιβασμών και των υποβιβασμών. Κάθε χρόνο αυτή η εποχή είναι συνυφασμένη με τούτον τον ιδιότυπο (έως, θαρρώ, άκριτο) «ρατσισμό», ν' ανεβαίνουν ομάδες της περιφέρειας με κόσμο και ν' αφανιστούν, ει δυνατόν, αθηνοκεντρικές ομάδες δίχως σοβαρή λαϊκή απήχηση.
Κι εγώ, μέσα! Ενα πρωτάθλημα με (εξ)απλωμένη γεωγραφία είναι ένα, κατ' αρχήν, πιο ωραίο πρωτάθλημα. Πιο ενδιαφέρον. Εξ ορισμού. Πιο δύσκολο, ίσως, για τους βαρόνους του Κέντρου.
Εκεί που δεν είμαι... μέσα, απεναντίας, μένω πίσω και παίρνω όλες τις αποστάσεις αρκετά επιφυλακτικός, είναι όταν ακούω για ομάδες που έχουν, μονάχα, να προβάλουν αυτά. Τον κόσμο στην κερκίδα και τη θέση της έδρας τους στο χάρτη.
Εκεί, ενστικτωδώς, μαζεύομαι. Γιατί περιφέρεια είν' η Ξάνθη με την πρότυπη οργάνωση, περιφέρεια είναι π.χ. και η Κέρκυρα, όπου η ομάδα με την πρώτη υποβιβάστηκε αύτανδρη και απαξιωμένη (όπως προ ετών θυμάμαι η Καστοριά που, έκτοτε, μόλις τώρα σιγά-σιγά κάνει να επιστρέψει στο προσκήνιο).
Η εύλογη εξέλιξη, μονόδρομος σχεδόν, τούτος ο υποβιβασμός. Αφού δεν είδαμε φιλοσοφία, δεν είδαμε υπόβαθρο, δεν είδαμε πλάνο.
Είδαμε μόνον ετερόκλητους λεγεωνάριους, που κατέληξαν τσακωμένοι ποιος παίρνει τα πιο πολλά και ποιος τα πιο λίγα. Τέτοια... αύρα στο τοπίο της Α' Εθνικής να λείπει. Η Κέρκυρα δεν πρόσφερε τίποτα, δεν πήρε τίποτα, επιστρέφει όπου στην πραγματικότητα ανήκει.
Περιφέρεια είν' ο Εργοτέλης, που έκλεψε την καρδιά του πανελληνίου, περιφέρεια είναι και η Νίκη Βόλου που δεν άντεξε τον πολιτισμό του Πανθεσσαλικού και γύρισε στη στρούγκα της, εκεί όπου ο βοηθός του προπονητή κάνει λαβή στο χέρι και ρίχνει κάτω τον αντίπαλο που εκτελεί πλάγιο, ύστερα σκύβει από πάνω του να δει τι... έχει, τιμωρείται γι' αυτό με απαγόρευση εισόδου, στο επόμενο παιχνίδι είναι πάλι (κανονικά!) μέσα κι ύστερα καλείται σε απολογία επειδή ήταν μέσα.
Περιφέρεια είναι κι η Παναχαϊκή του υβριδίου Νικολετατομουτζουρούλιας και των συναφών μποξέρ Σπανοσωτηρόπουλων.
Περιφέρεια είναι κι ο ΠΑΣ του (τους διαιτητές ή τους πληρώνεις ή τους δέρνεις, εγώ πάντως δεν τους πληρώνω) Κούγια. Ισχύει, και εδώ, να λείπει το βύσσινο.
Ας έλθει μια περιφερειακή ομάδα που, εκτός απ' τον κόσμο, θα 'χει να επιδείξει όραμα Εργοτέλη, υποδομές Χαλκηδόνας, οργάνωση Θρασύβουλου, προϋποθέσεις (αυτό είναι για να πειράξουμε τον Χελάκη...) Μεσσηνιακού, νοικοκυριό και σωστό παιχνίδι Καλλιθέας, να την υποστηρίξει κανείς (επειδή θ' αξίζει, όντως, τον κόπο) πάση δυνάμει. Με καινούργια πρόσωπα στο τιμόνι, άφθαρτα, ξεκολλημένα από παρελθόν και αγκυλώσεις. Να 'χει κάτι να δώσει. Τότε, ναι, ολόψυχα μέσα! Ομάδες με κεφαλή την αλητεία, ομάδες δίχως συγκροτημένο μάστερπλαν και φρέσκες ιδέες, ομάδες που την αμπαλοσύνη τη βαφτίζουν (και κάνουν ότι προσφέρουν στο κοινό) ποδόσφαιρο, ομάδες με μοναδικό όπλο τη διψασμένη κερκίδα που είν' έτοιμη ν' ακολουθήσει και να συστρατευθεί με τον οποιονδήποτε, αρκεί να δει (εφήμερα) μεγαλεία, όχι.
Τα παλαιά μυαλά έχουν τη θέση τους στην ιστορία του εν Ελλάδι επαγγελματικού φούτμπολ, γιατί πρέπει να την έχουν και στο παρόν ή -ένας παραπανίσιος λόγος- στο μέλλον;
Οι παλαιοί μαθητές, π.χ., του μακαρίτη Δέδε. Ο Καλογιάννης, τα είδαμε τα χαΐρια της Κέρκυρας.
Ο Θεοδωρίδης, που χώθηκε στον Αγροτικό Αστέρα κι ύστερα μπήκε στον Πανσερραϊκό επειδή «δεν έκατσε» να πάρει τη Λάρισα, τι περισσότερο απ' τον Καλογιάννη φαντάζεστε πως έχει να δώσει;
Ο Βίκτωρας, τα βλέπετε. Ταλαιπωρεί το πρωτάθλημα, το SuperSport, τον Λυκουρέζο, τη Νέα Δημοκρατία και δεν συμμαζεύεται.
Τι μένει (ώρες είναι...) δηλαδή; Εν ονόματι του επαρχιακού ποδοσφαίρου, να πεταχτεί από καμιά τρύπα και κάνας Λουκόπουλος...