Περί εορτασμού Ιερού Πάσχατος εις νύσον Μύκονον

Είμαι τυγχάνων τυρόν τις παραδώσης της πατρίδος ειδικός και άπακς είναι σχετιζούμενες μετά μάσας ελεφθέρας βοσκής και μέχρι τελικής φτώσεως. Είμαι βαθύτατα πιστέβον ότι οι μασαμπουκικές παραδόσεις είνε υποχρεοτικόν να τυρούνται μετά εβλαβείας και φανατισμού καθόσον είνε αποκαλύφτουσες τον ποιόν ενός λαού εκάστου και τον χαραχτήραν του. Και πρέπει να είμεθα ανθιστάμενοι εις κάθε ενέργειαν που στοχέβει σε κατάργησιν αφτών των παραδόσεον, γιατί έτσι θα επέλθει η μεταμόρφωσης του εθνους και θα καταντήσομεν όλοι να γίνουμε Βαλλιανάτοι και να τρόμε νουβέλ κουζίν και να μας δέρνουνε οι Κούγιες στα Κολονάκια και στις Μύκονες. Και αφτόν το τελεφτέον είμε επιζητόν να το καφτηριάσο εκθύμος καθόσον λέγανε συνεχός οι ειδήσεις ότι ήτο βουλιάκσαν το νησί για το Πάσχα, εκσετίας του συνερέφσαντος κοσμάκη που ήταν πάρα πολής. Και είμε εροτόν, τι σόι κοσμάκης είνε πηγένον εις Μύκονον προς εορτασμού του ιερού Πάσχατος; Ποια γκλαμουράτη και πουλμουρ προσοπικότης από τις διαθέτουσες βιλάρες -προσφορά με το αζημίοτον της πολεοδομίας- εις την νύσον είνε δυνάμενη προετιμάζουσα και πσίνουσα οβελίαν; Οι επισκέφτοντες ή έχοντες βιλάρες εκεί είνε αποφέβγοντες την τσίκναν καθότι θα είνε μυρίζοντα ασχήμως τα αρτίστη γαργαλιάνοι κοστούμια και τα συνολάκια των κυριόνε που είνε επονύμων φιρμών. Ανφιβάλλο δε κατά πόσον είνε και τρώγοντες οβελίαν, καθόσον αν κρίνω από τον υπερβολικόν αρθιμόν των ντιγκιντάγκων των εβρισκόμενων εν τη νύσον, μάλον σούβλαν θα είνε τρώγοντες, για να το γράπσο λίγο πλαγίος προς αποφηγήν εισαγκελέος. Καθόσον είμε εχτιμόν, ότι αν φτάσομεν εις το σημείον να είμαστε λέγοντες και περιπλέον ισχιρυζόμενοι πως το ελληνικόν Πάσχα είνε εορταζόμενον εις Μύκονον, αντε γειά που λέει και ο σκιόδης πρόεδρος των γάβρονε, ο Τσουκαλάς. Επιστρέφο ες το καφτόν ζήτημα περί της τήρισης των παραδόσεώνε και καταγκέλο ότι ουδείς τον πολιτικόν αρχηγόνε βγήκε καφτηριάζον ντιρεχτίβαν της Εβρόπης που είνε απαγορέβουσα κοκορέτσι και σπληνάντερον, κηρύσσουσα παράνομους τους δύο αφτούς εκσερέτους μεζέδες, τους οποίους η φυλή και το εθνος είνε προασπίζοντες από αρχαιοτάτον χρόνον. Με κάτι τέτιες ντιρεχτίβες αλλοιούται (τι γράφω ο ρήτωρ...) η φυσιογνωμία του έθνους και παρασιοπούνται τα χαραχτηριστικά του έλληνος. Οι πολιτικοί αρχηγοί το καφτόν αφτόν ζήτημα το έκανον γαργάρα αλλά είνε βγάζοντες τις μούρες τους στις τηλεοράσεις την ημέραν του Πάσχαντος, πηγένοντες εις στρατόπεδα και τσουγκρίζοντρες αβγά με φανταράκια και λέγοντες διάφορες παπάρες περί της σημασίας της ημέρας αλλά για κοκορέτσιν και σπληνάντερον είνε μούγκα. Και εις στρατόπεδα είνε πηγένοντες μόνο Πάσχα και δεκαπεντάβγουστον δια μασαμπούκαν και τηλεόρασην και επί της ουσίας είνε αδιαφορούντες για φανταράκικα, καθόσον άμα ήτονε ενδιαφερόμενοι αληθινός θα επήγενον εις στρατόπεδα και άλλην ημέρα ή θα ήτο χορηγούντες και καμίαν τιμητικήν ή στο φινάλε, θα εφόντιζον να μην είνε τρόγοντες τα φανταράκια κατεπσυγμένον Γκοτζίλαν από του έτους του 1960. Αλλά εκ τον πολιτικόν αρχηγόνε, ο ομιλόν δεν είμε περιμένον τίποτε πλέον καθόσον δεν είνε αρχηγοί διαθέτοντες ανάστημα ανάλογον του εθνάρχου Καραμανλή του γνωστού και ος Τριανταφυλλίδην ή του πανμέγιστου Αντρέα Γεοργίου Παπαντρέου, του απενοχοποιήσαντος την μίζαν εις δημόσιον τομέαν. Τάφτα και διατελο ντούρος εις τας επάλκσεις της ενημέροσης, ες αεί, εκσον από τις αργίες.