Ενας εργατικός Ισπανός σ' έναν αγγλικό πάγκο (Sportday / Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Eχω την εντύπωση ότι ο προπονητής για τον οποίο γράφτηκαν τα περισσότερα κείμενα φέτος είναι -και ίσως δικαιολογημένα- ο Μουρίνιο. Ετσι κι αλλιώς, τα φώτα ενδιαφέροντος είχαν πέσει πάνω στην ιδιοκτησία του Αμπράμοβιτς τα τελευταία δύο χρόνια και ήταν φυσικό επακόλουθο να μάθουμε σχεδόν τα πάντα για την πορεία του, για τον τρόπο που δουλεύει και τα ελάχιστα που επιτρέπει ο ίδιος για τον εαυτό του. Ομως, ο Μουρίνιο δεν είναι ο μόνος προπονητής με τον οποίο αξίζει να ασχοληθεί κάποιος στο φετινό Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Ραφαέλ Μπενίτεθ, ο Ισπανός που στην πρώτη του χρονιά στον πάγκο της Λίβερπουλ την οδηγεί στον τελικό της Κωνσταντινούπολης, είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση.

Γεννημένος το 1960 στη Μαδρίτη δεν θα κάνει καμιά σπουδαία καριέρα ως ποδοσφαιριστής, παρ' όλο που πέρασε και από τη Ρεάλ. Την ομάδα από την οποία θα ξεκινήσει την προπονητική του καριέρα, πολύ νωρίς, σε ηλικία 26 χρόνων, αναλαμβάνοντας την ομάδα νέων της «Βασίλισσας». Στη συνέχεια θα περιπλανηθεί σε διάφορες μικρομεσαίες ισπανικές ομάδες, όπως τη Βαγιαδολίδ και την Οσασούνα, για να καταλήξει το 1997 στην Εστρεμαδούρα, που θα την ανεβάσει στην Πριμέρα Ντιβιζιόν. Την περίοδο 1999-2000 ο Μπενίτεθ, ο οποίος δεν σταματά να διευρύνει τους ορίζοντές του, αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να αποκτήσει και άλλες προπονητικές παραστάσεις δίπλα σε μεγάλους προπονητές. Παρατάει το κοουτσάρισμα των ομάδων στην Ισπανία και ανεβαίνει στην Αγγλία, περνώντας τη χρονιά δίπλα στον Βενγκέρ και τον Αλεξ Φέργκιουσον, πλουτίζοντας σε παραστάσεις και εμπειρίες, οι οποίες θα του φανούν ιδιαίτερα χρήσιμες στο μέλλον. Ενα μέλλον που θα τον οδηγούσε το 2004 στον πάγκο της μεγάλης ομάδας του λιμανιού, της Λίβερπουλ.

Πριν όμως θα ζήσει μια ονειρεμένη τετραετία. Από την Αγγλία το 2000 θα επιστρέψει στον πάγκο της Τενερίφης, η οποία βρισκόταν τότε στη Β' Εθνική. Ενα χρόνο μετά θα καθίσει στον πάγκο της Βαλένθια, διαδεχόμενος τον Εκτορα Κούπερ, μια κίνηση που θα προκαλέσει πολλές αντιδράσεις τόσο ανάμεσα στους φιλάθλους της Βαλένθια, όσο και στους Ισπανούς δημοσιογράφους. Ομως, ο τελειομανής Μπενίτεθ ήταν αυτός που γέλασε τελευταίος, αφού οδήγησε τη Βαλένθια στον πρώτο της τίτλο ύστερα από 31 χρόνια. Η χρονιά που ακολούθησε το πρωτάθλημα ήταν απογοητευτική, καθώς η Βαλένθια τερμάτισε πέμπτη, αλλά κέρδισε δύο φορές τη Λίβερπουλ εκείνη τη χρονιά, με 2-0 στο «Μεστάγια» και 1-0 στο «Ανφιλντ». Στη συνέχεια θα ακολουθήσει ένα ακόμα πρωτάθλημα και ένα Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, πριν το κλίμα στις «νυχτερίδες» χαλάσει και αναγκάσει τον ανήσυχο και φιλόδοξο Μπενίτεθ να αναζητήσει μιαν άλλη πρόκληση. Στη Βαλένθια ο Μπενίτεθ μπορεί να συνάντησε αρκετούς ταλαντούχους ποδοσφαιριστές, αλλά και ο ίδιος δούλεψε αρκετά και «έβγαλε» την ομάδα 15 μέτρα πιο μπροστά, δίνοντάς της σαφή επιθετικά χαρακτηριστικά.

Στη συνέντευξη Τύπου που έδωσε η Λίβερπουλ παρουσιάζοντάς τον ως το νέο της προπονητή, ο Μαδριλένος έδωσε αμέσως το στίγμα των φιλοδοξιών του, λέγοντας ότι «δεν ήρθα εδώ για να μάθω αγγλικά, αλλά για να κερδίσω τίτλους». Ο Μπενίτεθ, ο πρώτος Ισπανός που κάθισε στον πάγκο της Λίβερπουλ, δεν τα πήγε τόσο καλά φέτος στο αγγλικό πρωτάθλημα, στο οποίο παλεύει ακόμα για την τέταρτη θέση, για να μπορέσει η Λίβερπουλ να εξασφαλίσει και στη νέα περίοδο τη συμμετοχή της στο Τσάμπιονς Λιγκ. Βέβαια, οι ατυχίες του φέτος ήταν άνευ προηγουμένου. Κάποια στιγμή είχε 12 ποδοσφαιριστές στη λίστα των τραυματιών, ενώ αλλιώς αγωνίζεται κάποιος στην Ευρώπη και διαφορετικά στο αγγλικό πρωτάθλημα. Πάντως, ακόμα κι αν δεν είναι η ομάδα του που θα νικήσει στον τελικό της 25ης Μαΐου, για τον Μπενίτεθ ο πάγκος της Ρεάλ θα έχει έρθει πιο κοντά.

Περί μικρόν και μεγάλον ονομάτον και τραχαλατζήδον

Eίναι καταφανούσα η δικέοσής μου επί ορισμένωνε θεμάτονε ποδοσφερικόνε και το αναφέρο χορίς καμίαν διάθεσην αφτοπροβολής μου, αφού άλλοσται οι αναγνόστες μου είναι γνορίζοντες περί του ότι είμε χαμηλού προφάηλ αθρογράφος, δηλαδή κάργα σεμνότης και ταπεινότης με κίνδινον να χαραχτηριστώ κωλοδεξιούρας, πράγμα ανίατον και άσχετον. Ημουν προ κερού προειδοποιήσας περί της κολοφαρδίας των κοκκίνωνε του Λίβερπουλ και είχα σημειώσει ότι μπορεί να είναι φτάνοντες μέχρι τελικόν, καθόσον είμαι γνωρίζον και προπονητήν τους, που ήταν δουλέπσας εις αδελφόν σωματίον Οσασούνα ισπανίας, σωματείον αδελφοπιηθέν με σωματείον Οσασούνα Παγκρατίου που τυγχάνω και ιδιοχτήτης του.

Ο γνωστός και ος Μπενίτεθ ήταν περί τρεις μήνες δουλέπσας μαζί μου εις πάγκον για να είναι μαθόν νέα κόλπα κουλαντρίσματος ομάδας και νομίζο ότι ήτο πέρνον τα γράμματα εκ της παραδόσεος και από τότε ήμην σύγουρος περί προόδου του. Είνε φυσικός και ολίγον κολόφαρδος, γιατί άμα ήτο μπένον εις δίχτια στερνόν σουτ Γκούντγιονσον θα ήτο δοικεοθείς ο Αλέφαντος που είνε υποστηρίζον αναφανδόν πορτογάλον Μουρίνιον ος προπονηταράν. Είμαι πιστέβον ότι η Λίβερπουλ μπορεί να είναι κερδίσασα τελικόν, καθόσον οι Ιταλοί είναι γερόντια που αμα δεν είχανε τον ρόσον Σεφτσένκον και τον Σκατά τον βραζιλιάνον, άντε και τον πιθικομούριον Γκατούζον που είναι τρώγων ζωντανόν εις τα κέντρα όπηον αντίπαλον είναι πρέπον και δίκεον. Και μην βιαστούνε μερικοί εκσυπνάκηδες να είνε παρατηρήσαντες ότι ο Σεβτσένκος δεν είνε ρώσος γιατί μάβρος Στάλιν που τον έφαγεν.

Κατά κόρον πάντος, είμαι διαφονόν με επειχειρηματολογίαν που είνε γράφοντες μερικοί Πανουτσοκαρπετόπουλοι περί των Ιταλώνε, λέγοντες ότι οι πισινοί μπορεί να είναι υπερεονόβιοι αλλά είνε κάργα φουλ εμπειρίας ποδοσφερικής. Να τήνε χέσο την εμπιρίαν των πισινόνε που άμα τους πετύχει εις κσέφωτον γηπέδου κανένας μικρός και κολοπειραγμένος τρέχον με νέφτι, θα πάθουσιν οι γέροντες και ζάχαρα και διαβήτες και ενγκεφαλικά και θα βαρέσουν οι πιέσεις τους γκέιμ όβερ και τιλτ. Με τους σχιστομάτηδες των Ολλανδώνε είδανε τον Πάπα μπάτλερ τα γερόντια και άμα ήτανε οι Ολλανδοί λίγο περισσότερον προσέχοντες, ο Αντζελότης θα ήτο τριγυρνόν ράκος εις τα μπαρ του Μιλάνου ν ζωντανκαι τον πιθικομοάφος.
Πίνον μπόμπες γκράπες και πνίγον πίκρα του, την οποίοαν είμε νομίζον ότι θα είνε πνίκσας την εις βόσπορον.

Το γράφο τόρα για να μην είνε λέγοντες διάφοροι Αλέφαντοι της κερκίδας ότι δεν υπίρκσα εγκέρος προειδοποιήσας και κρούγων των κόνδορα του κινδύνου. Οι Ολλανδοί και οι Λίβερπουλ είνε διδάκσαντες ότι μπάλαν δεν είνε παίζοντες μόνον τα μεγάλα ονόματα και ότι μπορούν να είνε παίζοντες μπαλάραν και μικρά ονόματα όπος Λι και Μου και Νι εφόσον είνε διπσόντες για κούπες και δόκσαν και εβρά βεβέος, ενό οι χορτασμένοι από τέτοια πράγματα γερόντοι για να είνε λίγο τρέκσαντες, πρέπει να είνε εβρισκόμενος πίσο τους ένας μαφιόζος μετά περιστρόφου καρφομένον εις σβέρκον αλλά κε πάλι το βλέπο δύσκολον καθόσον μόνο μετά οκσείας κρίσης κοπσίματος θα μποροπύν να είνμε τρέκλσαντες. Τάφτα κε διατελό ντούρος εις τας επάλκσεις της ενημέρωσης, ες αεί, εκσόν από τις αργίες.