Οταν η κλάση των παικτών γίνει ποιότητα ομάδας...

Aπό πουθενά δεν προκύπτει ότι ο υπηρεσιακός Κατρακυλάκης είναι χειρότερος προπονητής από τον «κανονικό» και πλουσιοπάροχα αμειβόμενο Ερνέστο Βαλβέρδε. Στο πρώτο ημίχρονο η Ξάνθη παρέδωσε μαθήματα οργανωμένου ποδοσφαίρου στον αντίπαλό της και έδειξε μέσα στο γήπεδο πώς συμπεριφέρεται μια ομάδα με όλη τη σημασία της λέξης. Οι παίκτες της πήγαιναν πρώτοι στην μπάλα, κέρδιζαν τις περισσότερες προσωπικές μονομαχίες και απειλούσαν τον Αντώνη Νικοπολίδη.

Σε όσους θαυμάζουν τις ωραίες ντρίμπλες και τα τακουνάκια καλό είναι να θυμίσουμε ότι το παιχνίδι αρχίζει με μια εξαιρετική επέμβαση του Αντώνη Νικοπολίδη μπροστά από τον Σουάνη και τον Αγκάλι. Αν εκεί ο Νικοπολίδης λειτουργούσε με τρόπο τυπικό, η Ξάνθη θα είχε ανοίξει το σκορ και η ιστορία του παιχνιδιού θα είχε γραφτεί διαφορετικά. Λογικά ο Βαλβέρδε θα ασχολείται με το γεγονός ότι η ομάδα του σε όλα τα επίσημα παιχνίδια κάνει πολύ άσχημο πρώτο ημίχρονο. Ανάμεσα σ' όλα τ' άλλα αυτό σημαίνει πως οι ποδοσφαιριστές που κάθε φορά χρησιμοποιεί δεν έχουν γνωριστεί καλά μεταξύ τους και συσφίγγουν τις σχέσεις τους κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Πάσα άλλη εξήγηση δεκτή. Στο πρώτο ημίχρονο ο Ολυμπιακός είχε συμπεριφορά όχι μικρής ομάδας, αλλά ομάδας που θέλει να παίξει επιθετικά, όμως δεν το καταφέρνει γιατί ο αντίπαλος είναι απλώς καλύτερος.

Στο δεύτερο ημίχρονο ο Βαλβέρδε έβγαλε σωστά συμπεράσματα για την εικόνα του παιχνιδιού. Βάζοντας τον Στολτίδη δίπλα στον Ντουντού απελευθέρωσε τον Μπελούτσι και έδωσε τη δυνατότητα στον Γκαλέτι να παίξει λίγα μέτρα πιο μπροστά.

Οι «ερυθρόλευκοι» πήραν την κατοχή της μπάλας και μπόρεσαν να βγάλουν περισσότερες φάσεις, κυρίως διότι ο Λέτο κατάλαβε ότι είναι απλώς ένας από τους έντεκα και όχι ένας που συνοδεύεται από άλλους δέκα. Ωστόσο, το παιχνίδι κρίθηκε από κάτι που ξεφεύγει της αρμοδιότητας των προπονητών, των συστημάτων που διδάσκουν και των επιλογών που κάνουν. Η κλάση του Γκαλέτι, που σεντράρει συστημένα, και του Ντιόγο, που είναι σέντερ φορ υψηλής ποιότητας, έφεραν το γκολ της νίκης.

Ο Ολυμπιακός πήρε στα Πηγάδια κάτι περισσότερο από αυτό που εδικαιούτο. Είχε, μάλιστα, επιπόλαιη συμπεριφορά όταν οι μεγάλοι αστέρες του έχασαν αρκετές ευκαιρίες μετά το 1-0 και λίγο έλειψε να το πληρώσει. Τη γλίτωσε από την Ξάνθη, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι κάθε φορά και με κάθε αντίπαλο θα τη γλιτώνει. Να το γράψουμε πάλι μην τυχόν και ξεχαστεί. Από τη μέση και πάνω ο πρωταθλητής έχει παίκτες ποιότητας. Κάποια στιγμή πρέπει να παίξει και μπάλα ποιότητας. Η εξασφάλιση παικτών ποιότητας είναι δουλειά της διοίκησης. Η μπάλα ποιότητας είναι δουλειά του προπονητή.

Κόουτς, ξέρεις από Γκούμα;

Kάτι θα βλέπει ο κόουτς στον Σιμάο που εμείς δυσκολευόμαστε να το διακρίνουμε. Εμείς τον είδαμε να σερβίρει στο πιάτο δύο γκολ στους παίκτες του Πανθρακικού. Ο Τεν Κάτε είδε ότι το πρόβλημα ήταν ο Γκάμπριελ και τον αντικατέστησε με τον Μελίσση. Εχουμε και λέμε: ο Παναθηναϊκός είναι η μοναδική ομάδα στη Σούπερ Λίγκα που έχει τριάμισι σέντερ μπακ και τεσσεράμισι δεξιά μπακ. Τι ακριβώς θέλει να μας πει ο ποιητής (προπονητής) όταν δεν του κάνουν ο Γκάμπριελ, ο Μουν, ο Βύντρα, ο Νίλσον και βάζει δεξιά τον Μελίσση; Σε μας μπορεί να μη θέλει να πει τίποτα, στη διοίκηση ίσως κάτι θέλει να πει...

Το παιχνίδι στο ΟΑΚΑ ήταν χορταστικό. Η μπάλα ανεβοκατέβαινε, οι άμυνες ήταν χαλαρές και οι φάσεις διαδέχονταν η μία την άλλη. Ο Παναθηναϊκός ήταν συμπαθητικός από τη μέση και μπροστά. Ο Μάτος και ο Ζιλμπέρτο Σίλβα βοήθησαν αρκετά στην ανάπτυξη του παιχνιδιού και φρόντιζαν ώστε η μπάλα να πηγαίνει στα άκρα. Ο Πανθρακικός φτιάχτηκε για να δημιουργεί και να επιτίθεται. Μπορεί μια τέτοια τακτική να μην ευδοκιμήσει στη Σούπερ Λίγκα, όμως όσοι αγαπούν το καλό ποδόσφαιρο οφείλουν να του βγάλουν το καπέλο. Στάθηκε χωρίς κόμπλεξ απέναντι στον μεγάλο αντίπαλο, έδειξε τις επιθετικές αρετές του και άξιζε τουλάχιστον ένα γκολ.

Οι φίλοι του Παναθηναϊκού έφυγαν από το γήπεδο ευχαριστημένοι, διότι διαπίστωσαν ότι η ομάδα τους δεν έχει την περσινή επιθετική καχεξία. Εφυγαν όμως και προβληματισμένοι, διότι η άμυνά τους μπάζει από παντού και χρειάζεται επειγόντως σουλούπωμα. Μπορεί ο Ντιαλό και ο αξιοπρόσεκτος Ριέρα να μην αξιοποίησαν τα δώρα που τους προσφέρθηκαν, αλλά ο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς δεν πρόκειται να φανεί ακατάδεκτος. Ο Τεν Κάτε θα διαπίστωσε ότι, παρά τα όσα ίσως βλέπει στις προπονήσεις –ακόμα και τα όσα πιθανώς του έχουν μεταφερθεί–, ο Γιάννης Γκούμας παραμένει ο πλέον αξιόπιστος αμυντικός που έχει στη διάθεσή του. Ο μόνος που μπορεί από πλευράς σωματοδομής να σταθεί απέναντι στον Ιμπραΐμοβιτς. Πιθανώς να αντιλήφθηκε ότι ο Μαρσέλο Μάτος είναι από τους παίκτες που δεν περισσεύουν. Επειδή ο κόουτς ακόμα πειραματίζεται, κάθε πρόβλεψη για το πόσο δυνατός θα είναι φέτος ο Παναθηναϊκός είναι παρακινδυνευμένη. Οτι θα είναι πιο θεαματικός, δεν συζητείται. Αν κατορθώσει να ισορροπήσει μεταξύ άμυνας και επίθεσης, θα γίνει το πρώτο φαβορί για την κατάκτηση του πρωταθλήματος.