Σήμερα, όλα έχουν μια τιμή. Ακόμη και οι ομάδες (Sportday / Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Σύμφωνα με τον κλασικό ορισμό του Οσκαρ Ουάιλντ, κυνικός είναι αυτός που γνωρίζει την τιμή των πραγμάτων, αλλά αγνοεί την αξία τους. Για τον Αμερικανό πολυεκατομμυριούχο Μάλκολμ Γκλέιζερ, η τιμή της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είναι γύρω στο 1 δις 117 εκατομμύρια ευρώ. Χρήματα που θα δώσει για να αγοράσει την ομάδα της οποίας αγνοεί την αξία. Για τους Γκλέιζερ όλου του κόσμου, οι ομάδες είναι απλά επιχειρηματικά σχέδια που μπορεί να πετύχουν και να φέρουν πολλά χρήματα, μπορεί και όχι. Αν πετύχουν, τα κέρδη θα τα καρπωθεί ο επενδυτής. Αν όμως αποτύχουν, ο επενδυτής θα έχει φροντίσει να μην επωμισθεί κανένα κόστος. Ολο το παιχνίδι μοιάζει με το στρίψιμο ενός κέρματος που έχει και τις δύο όψεις ίδιες.

Ο «επενδυτής» το γνωρίζει, ο φίλαθλος, ο οπαδός όμως όχι και γι’ αυτό πάντα διαλέγει την πλευρά εκείνη του νομίσματος που δεν υπάρχει. Η εξαγορά της Γιουνάιτεντ από τον Γκλέιζερ είναι ένα ακόμη καρφί στο φέρετρο του ποδοσφαίρου που γνωρίσαμε και το οποίο δεν υπάρχει πια. Οι ομάδες πέθαναν ή πιο σωστά εξελίχθηκαν σε επιχειρήσεις παραγωγής αθλητικού θεάματος. Επιχειρήσεις που με έδρα ένα γήπεδο εξαπλώνονται σε πιστωτικές κάρτες, στο τζόγο, σε καζίνα, σε ξενοδοχεία, σε εστιατόρια, σε σχολές ποδοσφαίρου, σε φαστφουντάδικα, σε κινηματογράφους, σε γραφεία ταξιδίων, σε κινητά τηλέφωνα και σε ακίνητα, σε αναψυκτικά, σε οτιδήποτε μπορείτε να φανταστείτε.

Και όλα αυτά σκεπάζουν το ποδόσφαιρο ή πιο σωστά το παραμορφώνουν τόσο, που αυτό που παρακολουθούμε δεν μοιάζει καθόλου με το παιχνίδι που λατρέψαμε. Ούτε φυσικά και οι ομάδες μας είναι αυτό που αγαπήσαμε. Μεταλλάσσονται σε ένα Brand name που θα μπορούμε να βρούμε ακόμη και στο σούπερ μάρκετ. Οι ανυποψίαστοι καταντούν να λατρεύουν ένα είδωλο, που ξεπηδάει μέσα από ένα λαμπερό περιτύλιγμα και τους θαμπώνει. Money talks μου έλεγε ένας καλός φίλος από το Λονδίνο χθες βράδυ. Αυτό το ήξερα. Εκείνο που τώρα αρχίζω να καταλαβαίνω είναι ότι μιλάει τόσο δυνατά που εξαφανίζει οποιαδήποτε άλλη μιλιά.

Οι ομάδες – επιχειρήσεις θα σκοτώσουν σιγά σιγά όλους εκείνους τους ποδοσφαιριστές που δεν θα είναι πρόθυμοι να υποταχθούν στο σύστημα του προπονητή. Τους ποδοσφαιριστές που τολμούν να επιλέγουν τη φαντασία από την αποτελεσματικότητα, την αναρχία της ντρίμπλας από την πειθαρχία του 3-5-2, την ποίηση από την πεζότητα. Τώρα, όλοι ορκίζονται στο σύστημα. Ενα σύστημα που εγγυάται τη νίκη. Μόνο που εκείνο που ενδιαφέρει είναι η τιμή της νίκης και όχι η αξία της. Βέβαια και το ποδόσφαιρο μοιάζει όλο και περισσότερο με τη ζωή. Μια ζωή χωρίς ελευθερία, γεμάτη κανόνες, περιορισμούς, βιομετρικά δεδομένα και κάμερες. Μία ζωή με pins και κώδικες, με bytes και pixels.

Ενα παιχνίδι χωρίς τακουνάκια, ποδιές, ζογκλερικά. Ενα παιχνίδι τόσο αποστειρωμένο και ψυχρό όσο θα ήταν η απαγγελία της «Κυράς των Αμπελιών» του Ρίτσου από ένα ρομπότ. Το ποδόσφαιρο των πολυεθνικών είμαι σίγουρος ότι θα επικρατήσει. Μόνο που δεν θα είναι παιχνίδι, αλλά μία εγχείρηση ακριβείας με λέιζερ. Μία λοβοτομή. Ολοι θα χειροκροτούν την ίδια στιγμή, θα νομίζουν ότι χαίρονται την ίδια στιγμή, θα νομίζουν ότι λυπούνται την ίδια στιγμή και θα καταναλώνουν μηχανικά τα προϊόντα που διαφημίζει η φανέλα της ομάδας. Πιθανόν την ίδια στιγμή.

Think local act Global. Το μότο της παγκοσμιοποίησης γίνεται η συνταγή της επιτυχίας. Οχι για το παιχνίδι, αλλά για τους ισολογισμούς. Ο ρομαντισμός εξορίζεται σε ένα σκοτεινό δωμάτιο της μνήμης όσων μπορούν ακόμη να θυμούνται τον Νεστορίδη, τον Δομάζο, τον Δεληκάρη, τον Κούδα, τον Βάσια. Οσων αντέχουν κάθε Σάββατο να φοράνε φόρμες και σορτσάκια και να τρέχουν στα γήπεδα για να μην ξεχάσουν. Οι Γκλέιζερ αυτού του κόσμου θα νικήσουν, αλλά όχι εμάς. Στο παιχνίδι που αγαπήσαμε δεν μπορεί να μας κερδίσει κανείς. Ποτέ.