Ο σεβασμός και το κίνητρο (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Η Λίβερπουλ και η Μίλαν δεν είναι οι θεαματικότερες ομάδες που αγωνίζονται στην Ευρώπη. Φτάνουν στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ έχοντας σαν σημαία τους την αγωνιστική τους σοβαρότητα και όχι την επιδεξιότητα της ανεμελιάς τους. Οι πιθανότητες να μας προσφέρουν έναν θεαματικό τελικό είναι κάπως μικρές. Αλλά οι συγκινήσεις και τα χτυποκάρδια στην Κωνσταντινούπολη απόψε δεν θα λείψουν.

Το φαβορί που έγινε αουτσάιντερ και το αουτσάιντερ που έγινε φαβορί. Αυτή θα έλεγα ότι είναι η σύνθεση του αποψινού τελικού του Τσάμπιονς λιγκ. Η Μίλαν που στο ξεκίνημα της χρονιάς συγκαταλεγόταν μεταξύ των ομάδων, οι οποίες ήταν υποχρεωμένες να παλέψουν για να κερδίσουν τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης, στάθηκε συνεπής στο βάρος της αποστολής της, αλλά κλείνει τη σεζόν κουρασμένη. Η Λίβερπουλ που βρισκόταν στη λίστα των μεγάλων αουτσάιντερ ξεπέρασε σκοπέλους και δυσκολίες, που λογικό θα ήταν να την γονατίσουν και φτάνει στην Κωνσταντινούπολη σαν έτοιμη από καιρό. Απομένει να δούμε αν θα βρει τη δύναμη να σκοτώσει το πληγωμένο θηρίο.

Σπάνια

Η Λίβερπουλ πήγε χειρότερα στο εθνικό της πρωτάθλημα από ό,τι στο Τσάμπιονς λιγκ. Εχω γράψει και παλιότερα ότι η περίπτωσή της είναι κομμάτι σπάνια: πρόκειται για ομάδα που έχει τεράστια ανάγκη ένα διαρκές κίνητρο για να μπορεί να προκόψει. Αν μείνει πίσω σε μια διοργάνωση, (αυτό)παγιδεύεται από το βάρος του μύθου της, δεν αντέχει στην ιδέα ότι αποδείχτηκε κατώτερη των προσδοκιών των οπαδών της και τα παρατάει. Φέτος την κράτησε ζωντανή ο -άσχετος με τους αυτοκαταστροφικούς προβληματισμούς της εσωστρέφειάς της- Ράφα Μπενίτεθ, ο οποίος κουβάλησε στο νησί τη δική του κοσμοπολίτικη αύρα μαζί με μια δόση κυνισμού που λείπει από το βρετανικό ποδόσφαιρο.

Ομοιότητες

Η Λίβερπουλ του Μπενίτεθ, η οποία σωστά ταμπουρωμένη κράτησε το γκολ του ελάχιστου αβαντάζ τόσο με τη Γιούβε όσο και με την Τσέλσι, μοιάζει αρκετά με τη Λίβερπουλ του Ουγιέ, η οποία κατέκτησε το Κύπελλο ΟΥΕΦA τέσσερα χρόνια πριν. Δεν ντρέπεται να κλειστεί, πρεσάρει όσο και όπως χρειάζεται, στηρίζεται στην προσωπικότητα των αμυντικών της και ξέρει τα όριά της. Στον τελικό την έφτασαν μεγάλοι χαμάληδες, εργάτες, που δεν εντυπωσιάζουν, όπως ο Χάμαν, ο Ριίσε και ο Κάλαγκερ. Ο καλύτερός της παίκτης, αυτό το καθαρόαιμο που λέγεται Στίβεν Τζέραρντ, είναι ο ιδανικός εκπρόσωπος του DNA της τωρινής ομάδας. Ψυχάρα, μαχητής, πεισματάρης και έτοιμος για να γίνει κάτι αληθινά σπουδαίο, που όμως ακόμα δεν είναι. Περιγράφοντάς τον κανείς περιγράφει τη Λίβερπουλ που θα δούμε το βράδυ.

Φρεσκάδα

Αν οι δύο φιναλίστ έπαιζαν τον περασμένο Οκτώβριο, η Μίλαν την ομάδα του Μπενίτεθ θα την κατάπινε. Αυτού του είδους τις μαχητικές ομάδες η Μίλαν τις βρίσκει μπροστά της κάθε Κυριακή στο Καμπιονάτο -με το κυριλέ κατενάτσιο του Μπενίτεθ δεν θα είχε πρόβλημα. Αυτά που εντυπωσιάζουν τους Αγγλους, στη Νότια Ευρώπη παραμένουν η «αλφαβήτα» του ποδοσφαίρου κι όποιος τα ξέρει (βλέπε Μουρίνιο), μπορεί στο νησί να περνιέται για μάγος, αλλά στη Μεσόγειο δεν είναι παρά ένας καλός προπονητής και τίποτα περισσότερο. Το φθινόπωρο που τα πόδια των τριανταπεντάρηδων του Αντσελότι δεν ήταν ακόμα βαριά, ένας καλός προπονητής δύσκολα θα μπορούσε να παγιδέψει μια ομάδα με αθλητική φρεσκάδα, η οποία έχει τόσους καλούς παίκτες, όπως η Μίλαν. Αλλά η φρεσκάδα χάθηκε μαζί με τις χειμωνιάτικες μέρες και η τωρινή Μίλαν ξέχασε εδώ κι ένα μήνα τι πάει να πει νίκη. Η τεχνική του Καφού, του Πίρλο, του Ζέεντορφ, του Σερτζίνιο, του Ρουί Κόστα, του Κρέσπο είναι χρήσιμη και καθοριστική, όταν τα πνευμόνια όλων αυτών είναι γεμάτα ενέργεια. Η Μίλαν του τελευταίου μήνα είναι σαν τις παλιές κούκλες που ξέμειναν από μπαταρία. Θεωρητικά μπορεί να τραγουδήσει, να πει τα δικά της, να κάνει το παιδάκι που έχει μπροστά της να νιώσει εντυπωσιασμένο: χωρίς μπαταρίες όμως το πιτσιρίκι το πιθανότερο είναι πως την άλαλη κούκλα θα την ξεμαλλιάσει.

Αβαντάζ

Ενα μόνο αβαντάζ μοιάζει να έχει η Μίλαν στα μάτια μου. Η δομή της, ο τρόπος παιχνιδιού της, η αγωνιστική συμπεριφορά της και εν τέλει η εικόνα της είναι από τον Μπενίτεθ πράγματα ιδιαιτέρως σεβαστά. Ο Ισπανός προπονητής θα ήθελε η ομάδα του να παίζει όπως ο αποψινός αντίπαλός της, ενώ το αντίθετο δεν ισχύει. Αν ο Αντσελότι παρουσίαζε μια ομάδα εργατών πολυτελείας, οι οποίοι παίζουν ειδικά εκτός έδρας για να κρατήσουν το μηδέν κι ό,τι βγει, ο Μπερλουσκόνι θα τον είχε κυνηγήσει πριν κάνει για δεύτερη φορά προπόνηση στο Μιλανέλο. Η Μίλαν που είναι η μοναδική ευρωπαϊκή ομάδα με επτά παρουσίες στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών τα τελευταία 16 χρόνια, πολλές φορές σοκάρει τον αντίπαλό της, ειδικά αν αυτός κάνει το λάθος να αναλογιστεί τα πρόσφατα κατορθώματά της. Αν ο Μπενίτεθ πέσει σ' αυτή την παγίδα και φρενάρει ακόμα περισσότερο την ομάδα του, υπάρχει ματς.

Παράσταση

Αν ο Ισπανός δεν κάνει αυτό το λάθος, τη Μίλαν δεν την σώνει ούτε η τακτική εξυπνάδα της, ούτε η κλάση του ταλαιπωρημένου Σεβτσένκο και του μπαρουτοκαπνισμένου Κακά. Αν οι Ιταλοί γυμναστές δεν έχουν κάνει μια καταπληκτική συντήρηση δυνάμεων κάτω από τη μύτη όλων, αν δεν έχει γίνει ένα θαύμα αθλητικής προπαρασκευής, από αυτά που καταγράφονται μόνο εφόσον τα δούμε, η Λίβερπουλ των μεγάλων κινήτρων θα πάρει τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης με συνοπτικές διαδικασίες. Αν η Μίλαν βρει την ενέργεια που η περίσταση απαιτεί, τότε η ομάδα του Μπενίτεθ, που εκτός Αγγλίας δεν έχει κερδίσει εφέτος κανένα ματς, την έχει άσχημα. Ποιος είπε ότι δεν θα δούμε ένα μεγάλο ματς; Με τόσα και τέτοιου είδους ερωτήματα, εγώ δεν βλέπω την ώρα η παράσταση να αρχίσει...

Με ιδρώτα

Από τι κινδυνεύει σήμερα ο Ολυμπιακός; Από αυτό που τον ταλαιπώρησε πάρα πολύ μέσα στη χρονιά: το παρολί. Το Καυταντζόγλειο δεν είναι η πιο εχθρική έδρα, στην οποία ο πρωτοπόρος έχει αγωνιστεί, το ματς δεν έχει δυναμιτιστεί και στη Θεσσαλονίκη δεν επικρατεί ξεσηκωμός. Προχθές οι αθλητικές εφημερίδες της πόλης δεν είχαν στα πρωτοσέλιδα λέξη για το ματς και αναφέρονταν στη μεταγραφή του Φατιχ Ακιέλ στον ΠΑΟΚ! Ολα αυτά είναι ανησυχητικά σημάδια, καθώς αποτελούν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία για τα λαμόγια που θέλουν να πουλήσουν τάχα υπηρεσίες. Αν ο Ολυμπιακός επαναπαυτεί, κοιμηθεί και πιστέψει ότι άλλοι θα καθαρίσουν για χάρη του, μπορεί να το χάσει το πρωτάθλημα, αφού ο Ηρακλής του Σάββα Κωφίδη εφέτος και στα τρία ματς που τον αντιμετώπισε του δημιούργησε ουκ ολίγα προβλήματα. Στην πραγματικότητα ό,τι ίσχυε για το ματς του ΠΑΟ με την ΑΕΚ, ισχύει και στο ματς του Ολυμπιακού με τον Ηρακλή: η ομάδα του Κωφίδη μοιάζει φτιαγμένη για να δημιουργεί προβλήματα σε ομάδες, όπως ο εφετινός Ολυμπιακός. Είναι φρέσκια, μαχητική, γρήγορη και με καλή νοοτροπία. Κι αντίθετα από τον Αρη του Χατζάρα, που στην Πάτρα περίμενε το αποτέλεσμα της νεκροψίας έχοντας αποφασίσει να πεθάνει, ο Ηρακλής είναι ζωντανός και έτοιμος να δώσει τη μάχη του. Κι έτσι πρέπει ο Ολυμπιακός να τον αντιμετωπίσει: σαν ένα αληθινό θηρίο κι όχι σαν παρτενέρ της πασαρέλας του προς την κατάκτηση του τίτλου.Ο αληθινός κίνδυνος είναι ότι το ματς προσφέρεται για παρολιτζίδικες προσφορές και εξυπηρετήσεις. Ελπίζω στον Ολυμπιακό, για το καλό τους, να μην πιστέψουν παραμύθια. Και να μην ξεχάσουν ότι κατά τη διάρκεια της χρονιάς αυτά πληρώθηκαν ακριβά. Θυμίζω: η Ξάνθη ήταν «κανονισμένη» γιατί είναι φιλικό σωματείο, η Χαλκηδόνα θα σεβόταν την κούραση του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς λιγκ, το Αιγάλεω λόγω Θωμά «τα ματς με τον Ολυμπιακό δεν τα παίζει», ο Καμινάρης θα σφύριζε στο ματς με τον ΟΦΗ πολύ Ολυμπιακό, η Ξάνθη στο Καραϊσκάκη θα κατέβαινε για τουρισμό, στον Εργοτέλη θα γίνονταν γιορτή και η Καλλιθέα δεν θα δημιουργούσε προβλήματα γιατί ο Λεμονής είναι παιδί του συλλόγου. Θυμηθείτε πόσο τελείωσαν τα ματς αυτά (που συνολικά κόστισαν στον Ολυμπιακό 16 βαθμούς!) για να καταλάβετε πόσο κινδυνεύει ο πρωτοπόρος, έτσι και κατεβεί στο γήπεδο με τη νοοτροπία ότι είναι όλα κανονισμένα από έναν αόρατο σκηνοθέτη. Οι εποχές που ο Αρης και η Ξάνθη έβαζαν τα δεύτερα πέρασαν. Κανένας τίτλος δεν χρειάστηκε περισσότερο ιδρώτα από τον εφετινό...