Ο Βύντρα αντί να πάει πάνω του, έκανε βήματα προς τα πίσω...

Φέρτε στη μνήμη σας τη φάση του γκολ που πέτυχε η Λάρισα. Ο ανενόχλητος Κώτσιος βγάζει τη σέντρα προς τον χώρο που φαίνεται να κάνει κίνηση ο Ζουράφσκι. Πιο κοντινός αμυνόμενος σε αυτόν είναι ο Λουκάς Βύντρα.

Με το που φεύγει η μπάλα από τα πόδια του Κώτσιου, ο Βύντρα προτιμά να κάνει βήματα προς τα πίσω αντί να κινηθεί μπροστά και να πάει πάνω στον Ζουράφσκι. Ο Γκαλίνοβιτς, βλέποντας ότι ο Βύντρα... εγκαταλείπει το πεδίο της μάχης, κάνει να βγει προς το πέναλτι για να προλάβει τον Πολωνό. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Γνωστή πια είναι και η αιτία. Υπάρχει αχίλλειος πτέρνα στον Παναθηναϊκό του Τεν Κάτε. Η ανάγκη να βρεθεί άλλη πτέρνα που να μην είναι αχίλλειος φωνάζει από μακριά. Τόσο μακριά όσο κοντά βρίσκεται πια ο Δεκέμβρης.

Ο πολυμετοχικός μπορεί -διάολε- να βρει έναν αξιόπιστο σέντερ μπακ που να κάνει αυτή τη δουλειά από «τη μάνα του». Καλοί και άγιοι ο Βύντρα και ο Σιμάο, οι οποίοι ξέρουν να κάνουν κι άλλα πράγματα στο γήπεδο. Αποδείχτηκε, άλλωστε, όταν ο Μοζαμβικανός πέρασε στο κέντρο. Η μαύρη τρύπα της «πράσινης» άμυνας πρέπει να κλείσει. Είναι από τα πράγματα που γίνονται.

Κάποια στιγμή ο Ολλανδός θα βρει οριστικές λύσεις στην επίθεση. Εδώ δεν τίθεται θέμα ποιότητας. Πρόκειται για θέμα χημείας. Από τη μέση και μπροστά ο Παναθηναϊκός έχει με διαφορά το πληρέστερο ρόστερ. Μεγάλη γκάμα επιλογής και βαρύ φορτίο ποιότητας. Βγαίνει ο βασικός Καραγκούνης, μπαίνει ο «αναπληρωματικός» Κλέιτον και απειλεί να σμπαραλιάσει μόνος του την άμυνα των Λαρισαίων.

Ο Ουζουνίδης κληρονόμησε από τον Γιώργο Δώνη την εξαιρετική κυκλοφορία της μπάλας. Διατήρησε την κληρονομιά. Αναζητούνται όμως, χωρίς να ανευρίσκονται, τα νέα στοιχεία που θα πρέπει να προσθέσει στο παιχνίδι της ΑΕΛ. Η υποχώρηση της ομάδας μετά την ισοφάριση ήταν μαζική και άτακτη. Ο πανικός φανερός. Η τύχη συμμάχησε με τους Θεσσαλούς, γι' αυτό οι «πράσινοι» δεν πήραν από το ματς ό,τι εδικαιούντο με βάση την απόδοση που είχαν στο τελευταίο μισάωρο.

Για μία ώρα το παιχνίδι κυλούσε ισορροπημένο, χωρίς να αφήνει περιθώρια για οριστικές διαπιστώσεις. Εκτός από μία. Ο Στέλιος Βενετίδης είναι τώρα ο καλύτερος αριστερός μπακ της χώρας. Στα ποδοσφαιρικά ντουζένια του, ήταν καλύτερος από αυτόν ο Γρηγόρης Γεωργάτος. Πριν από πέντε χρόνια ο Φύσσας που έπαιζε μόνο άμυνα ήταν πιο χρήσιμος. Υστερα ήρθαν ο σοβαρός τραυματισμός και η αμφισβήτηση. Τώρα, με πατημένα τα τριάντα δύο, ο Βενετίδης ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα. Δεύτερη σπουδαία καριέρα. Καλύτερος από τον Σπυρόπουλο, καλύτερος από τον Τοροσίδη, αν εννοείτε τι εννοώ...

Ο Χρήστος σε απευθείας σύνδεση με την ουσία του αθλήματος...

Ολοι τον γνωρίζουν ως κορυφαίο σπορτκάστερ και αθλητικό συντάκτη. Κλασική τηλεοπτική περσόνα, με απίστευτες γνώσεις και ταχύτητα στην έκφραση. Στο σπίτι του και στο γραφείο του εδώ, στη δουλειά, δεκάδες πλακέτες και βραβεία. Οι γονείς που φέρνουν τα παιδιά τους για να ακολουθήσουν σπουδές στο Κέντρο Αθλητικού Ρεπορτάζ μιλούν με καμάρι για τις γνώσεις του γιου τους γύρω από τα αθλητικά: «Σαν τον Σωτηρακόπουλο, ρε παιδί μου...». Καλά, εύκολο να το λες αλλά δύσκολο να γίνει. Κατά τη γνώμη μου, αδύνατο. Ο «αρχηγός» δεν πιάνεται με τίποτα. Οσοι πιστεύουν ότι ξεχώρισε για τις γνώσεις του κάνουν λάθος.

Δεκαεπτά χρόνια μαζί του δικαιούμαι να υποστηρίζω ότι ξέρω κάτι παραπάνω. Ο Χρήστος στις τεράστιες αποθήκες του εγκεφάλου του βρήκε χώρο για κάθε είδους γνώσεις. Για την ιστορία, τη μουσική, τον πολιτισμό, τη γεωγραφία, τη λογοτεχνία. Στους νεαρούς που μένουν εκστασιασμένοι ακούγοντάς τον θέλω να συστήσω ανεπιφύλακτα να διαβάσουν το τελευταίο βιβλίο του Χρήστου με τίτλο «Παιχνίδι χωρίς όρια».

Εκεί, ανάμεσα στα άλλα, θα καταλάβουν ότι ο Χρήστος δεν έγινε κορυφαίος αθλητικός συντάκτης επειδή απλώς έχει ενσωματωμένο ένα «σκληρό δίσκο» στο κεφάλι του. Εγινε γιατί, πάνω απ' όλα, αγάπησε τον αθλητισμό, δηλαδή το ίδιο το παιχνίδι. Στην προκειμένη περίπτωση, την μπάλα. Απ' όσους ασχολούνται συστηματικά κι αγαπάνε το... παλιάθλημα, διεκδικώ να είμαι από τους λίγους που μπορούν να καταλάβουν τον φίλο και συνεργάτη μου. Γιατί κι εγώ όπως κι αυτός ουδέποτε θαυμαστήκαμε για τις ποδοσφαιρικές αρετές. Γιατί το άθλημα που αγαπήσαμε δεν μας ανταπέδωσε αυτή την αγάπη με το χάρισμα ενός καλού κοντρόλ, μιας όμορφης ντρίμπλας, μιας «κρυφής» πάσας. Ο Χρήστος αγάπησε το άθλημα πριν «αγαπήσει» κάποια ομάδα. Αγάπησε τη δουλειά που κάνει, χωρίς να αποχωριστεί την ουσιαστική αγάπη του απέναντι στην ίδια την μπάλα. Στις 310 σελίδες του υπέροχου βιβλίου του, ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος μας αφηγείται ιστορίες που έγιναν θρύλοι και σημάδεψαν τους πρωταγωνιστές τους. Αλλες ίσως τις έχουμε ακούσει, άλλες -οι περισσότερες- μας είναι τελείως άγνωστες. Ολες είναι γραμμένες σε μια σύγχρονη γλώσσα, έτσι που να «μπερδεύεται» δημιουργικά η αφηγηματική γραφή με το ρεπορτάζ. Αλλη μία ξεχωριστή πλευρά του ταλέντου του Χρηστάρα.

Οι εκδόσεις «Τόπος» και ο καλός φίλος από τα παλιά Βαγγέλης Γεωργακάκης έκαναν εξαίρετη εκδοτική δουλειά. Το βιβλίο μάς βγάζει από τη μουντή ατμόσφαιρα του σύγχρονου επαγγελματικού ποδοσφαίρου.

Αναζητήστε το βιβλίο του Χρήστου «Παιχνίδι χωρίς όρια» σε όλα τα βιβλιοπωλεία από αύριο το πρωί.

Κάντε το για να βρεθείτε σε απευθείας σύνδεση με την ουσία του αθλήματος και του αθλητισμού. Περιγράφει, όπως πάντα, ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος.