Στη σφαίρα του μύθου (Γιάννης Διακογιάννης / Sportday)

Είχα γράψει πριν από λίγες μέρες πως η Λίβερπουλ δεν θέλει να χάνει. Η «κόκκινη αρμάδα» ανέτρεψε κάθε προγνωστικό στους δύο προηγούμενους γύρους, στον προημιτελικό με αντίπαλο τη Γιουβέντους και στον ημιτελικό με την Τσέλσι, φτάνοντας δικαίως στον τελικό της Κωνσταντινούπολης. Γι' αυτή την ομάδα, που κατετάγη 5η στο αγγλικό πρωτάθλημα, το Τσάμπιονς Λιγκ, λειτούργησε εντελώς διαφορετικά. Σε αυτό το ματς, στο οποίο το 0-3 του πρώτου μέρους έγινε 3-3 μόλις στο 60', μέτρησαν το ταμπεραμέντο, το βάρος της φανέλας και η ψυχή. Εναν απίστευτο τελικό είδαμε χθες το βράδυ, με απίστευτες στιγμές πέρα από τα γκολ, όπως η απόκρουση του Ντούντεκ λίγο πριν εκπνεύσει η παράταση, που με τη βοήθεια του δοκαριού όταν σούταρε εξ επαφής ο Σεβτσένκο κατάφερε να κρατήσει τη Λίβερπουλ ζωντανή.

Ο Ράφα Μπενίτεθ, αν συμψηφίσουμε όλα τα δεδομένα της χρονιάς, δικαιούται ένα μεγάλο κομμάτι γι' αυτή την κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ. Ασφαλώς η κίνησή του να βάλει τον Ντίτμαρ Χάμαν στο παιχνίδι αντί του Φίναν ήταν εκείνη η κίνηση που χρειάζεται για να αλλάξει η ροή ενός τελικού. Με την είσοδο του Γερμανού η μεσαία γραμμή έδεσε. Αντίθετα, οι Μιλανέζοι με τη γερασμένη άμυνά τους δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στην «κόκκινη καταιγίδα» που ξέσπασε στο ξεκίνημα του δευτέρου μέρους και μέσα σε ένα τέταρτο δέχτηκαν τρία γκολ. Είναι απαράδεκτο ακόμα και γι' αυτήν την προβληματική γραμμή, έστω κι αν έχει το ελαφρυντικό της ηλικίας, να δέχεται τρία γκολ μαζεμένα σε ένα τόσο κρίσιμο ματς. Η Μίλαν φάνηκε πως ήταν κουρασμένη.

Η Λίβερπουλ έφτασε σε μια επική ανατροπή, ανοίγοντας ένα τεράστιο κεφάλαιο στη νεότερη ιστορία της. Η 5η κατάκτηση του Κυπέλλου Πρωταθλητριών ή Τσάμπιονς Λιγκ, όπως λέγεται πλέον, με τον εμφατικό τρόπο με τον οποίο ήρθε και με αυτήν τη μοναδική ανατροπή, ήρθε να υπενθυμίσει πόσο μεγάλη είναι αυτή η ομάδα που λέγεται Λίβερπουλ. Η Λίβερπουλ πέρασε χθες τις πύλες μιας απλής ομάδας και πλέον μπήκε στον κόσμο των μύθων!