Ενα πρόβλημα χωρίς λύση (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Ας υποθέσουμε ότι ο Ντούσαν Μπάγεβιτς αύριο συναντιέται με τον Σωκράτη Κόκκαλη και πείθεται να συνεχίσει στον Ολυμπιακό. Τι μπορεί να περιμένει ο ίδιος τη νέα σεζόν; Οτι θα τον αφήσουν να δουλέψει όπως θέλει ή ότι αυτοί που φέτος του δημιούργησαν προβλήματα θα καθίσουν ήσυχοι και ξαφνικά θα τον αγαπήσουν; Νομίζω ότι δεν μπορεί να συμβεί τίποτε από τα δύο.

Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Ποια ήταν τα δύο μεγάλα προβλήματα που αντιμετώπισε φέτος ο Μπάγεβιτς; Το πρώτο ήταν η λειψή μεταγραφική ενίσχυση της ομάδας το περασμένο καλοκαίρι και το δεύτερο οι συνεχείς επιθέσεις που δέχτηκε κατά τη διάρκεια της χρονιάς από μερίδα των οργανωμένων, οι οποίοι στον Ολυμπιακό εκπροσωπούνται και διοικητικά.

Οπαδοί
Aυτά –για να μην παρεξηγηθώ– δεν είναι προβλήματα του Ολυμπιακού, είναι του Μπάγεβιτς. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού –τουλάχιστον μια σημαντική μερίδα τους και ίσως η πιο μεγάλη– θεωρούν ότι η ομάδα ήταν φέτος πανίσχυρη και έτοιμη για μεγάλα πράγματα στην Ευρώπη. Επίσης, οι οπαδοί του Ολυμπιακού δεν έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα να τσακώνονται μεταξύ τους και να κράζουν τον προπονητή όποιος κι αν είναι: έτσι έκαναν επί χρόνια και δεν πρόκειται να σταματήσουν τώρα. Ο Μπάγεβιτς είναι έξυπνος άνθρωπος, ώστε να πιστεύει ότι μπορεί να αλλάξει οπαδούς ο Ολυμπιακός για να νιώσει καλύτερα.

Μυαλό
Πάμε παρακάτω, να δούμε τα προβλήματα του Μπάγεβιτς. Ο Ολυμπιακός έχει μπροστά του ένα καλοκαίρι για να ενισχυθεί. Δεν αμφιβάλλω ότι θα πάρει τρεις, τέσσερις καλούς παίκτες. Το έκανε άλλωστε και πέρυσι και το κάνει συνήθως κάθε καλοκαίρι. Το κακό είναι ότι εδώ και αρκετά καλοκαίρια οι παίκτες αυτοί είναι φθηνότεροι σε σύγκριση με εκείνους που καλούνται να αντικαταστήσουν, ενώ οι απαιτήσεις είναι σχεδόν κάθε χρόνο τεχνηέντως μεγαλύτερες. Οταν οι δυνατότητες μιας ομάδας γίνονται χαμηλότερες και ο πήχυς συνεχώς ανεβαίνει κάτι δεν πάει καλά, αλλά γι' αυτό ο προπονητής δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Πέρυσι ο Μπάγεβιτς έπαιξε δέκα ματς στην Ευρώπη και έφερε στο ταμείο του Ολυμπιακού 15 με 20 εκατομμύρια ευρώ: το ευχαριστώ ήταν ότι τον έβριζαν γιατί αποκλείστηκε από τη Λίβερπουλ, που κέρδισε το Τσάμπιονς Λιγκ! Θα βάλουν μυαλό όλοι αυτοί; Δεν το βλέπω.

Οι ίδιοι
Για να καταλάβετε το είδος της επικίνδυνης ασχετοσύνης που βασιλεύει στις τάξεις των επικριτών του Μπάγεβιτς, σας θυμίζω μια λεπτομέρεια: οι ίδιοι άνθρωποι που τον κατηγορούσαν γιατί κάποτε εναντίον της Γιούβε έβγαλε τον Καραπιάλη και έβαλε για δέκα λεπτά τον Αμπονσά, τον κατηγόρησαν φέτος γιατί στο «Ανφιλντ», σε εκείνη τη θύελλα στην οποία ο Ολυμπιακός βρέθηκε, δεν έβαλε ένα μπακ παραπάνω για να κρατήσει το αποτέλεσμα! Ολοι αυτοί οι εκπληκτικοί τύποι δεν θα ήταν πρόβλημα αν δεν είχαν πρόσβαση και επιρροή στη διοίκηση, μέσα έκφρασης δικά τους και παρεμβατικότητα, όχι μόνο στον κόσμο, αλλά και στην ομάδα! Γιατί αυτό ήταν φέτος το μεγαλύτερο πρόβλημα του προπονητή του Ολυμπιακού: να πείσει την ομάδα να μείνει και να παλέψει μαζί του, κόντρα σε ένα τσούρμο που εξηγούσε στους ίδιους τους παίκτες πόσο αναγκαίο είναι να φύγει ο προπονητής!

Συστηματικά
Το πρόβλημα δεν είναι ο Μπάγεβιτς: είναι το οργανωμένο λιβανιστήρι στον πρόεδρο του Ολυμπιακού, τον οποίο μια μερίδα ανθρώπων γλείφει συστηματικά, ρίχνοντας τις ευθύνες για δικές του κυρίως διοικητικές παραλείψεις σε όλον τον υπόλοιπο κόσμο. Δεν κάνει μεταγραφές ο Κόκκαλης; Φταίει ο προπονητής, που δεν κάνει υποδείξεις. Παίρνει γέροντες; Φταίει ο Λούβαρης, που τα έχει σπάσει με τους καλούς μάνατζερ. Χάνει τους ταλαντούχους Ελληνες πιτσιρικάδες; Φταίει το τμήμα σκάουτινγκ, που αργεί να κάνει υποδείξεις! Δεν έχει έναν άνθρωπο που να φροντίζει τις διεθνείς σχέσεις; Φταίει η ΕΠΟ, που δουλεύει για τον Παναθηναϊκό! Μην έχετε αμφιβολίες: αν ο Ολυμπιακός του χρόνου αποκλειστεί στο «Καμπ Νου» από την Μπαρτσελόνα, θα φταίει ο Μπάγεβιτς ή ο όποιος άλλος χριστιανός κάθεται στον πάγκο. Αφού ο Ολυμπιακός μπορεί να πάρει το Τσάμπιονς Λιγκ και το έχει πει και ο Κόκκαλης!

Νταμπλ
Πώς μπορεί να μείνει ο Μπάγεβιτς ή να δουλέψει σε αυτή την ομάδα ένας άλλος προπονητής; Ετσι όπως είναι διαρθρωμένος ο Ολυμπιακός, πιστεύω ότι είναι σχεδόν αδύνατο να υπάρξει κάποιος που θα βρει μια σταλιά ηρεμίας. Ενας καινούργιος θα είχε μαζί του τους επικριτές του Μπάγεβιτς, που είναι δεδομένο ότι θα του συγχωρούσαν τα πάντα, ρίχνοντας στους παίκτες –και ειδικά στους παλιούς– τις ευθύνες της επόμενης μη κατάκτησης του Τσάμπιονς Λιγκ (!), αλλά θα είχε να αντιμετωπίσει το σκεπτικισμό όλων εκείνων που θεωρούν ότι ο Μπάγεβιτς φέτος έκανε ό,τι μπορούσε για να κρατήσει στα πόδια της την ομάδα και δικαιώθηκε με την κατάκτηση του νταμπλ.

Δικαίωση
Δικαίωση, αυτή είναι νομίζω η λύση στο πρόβλημα. Είχα γράψει πέρυσι το καλοκαίρι ότι η επιστροφή του Ντούσαν ήταν στην πραγματικότητα μια μεγάλη δικαίωση. Το ντάμπλ, τα δέκα ματς στην Ευρώπη, τα 15 εκατομμύρια ευρώ στα ταμεία του Ολυμπιακού είναι απτές αποδείξεις ότι η απόφαση της επιστροφής του δικαιώθηκε. Μόνο που αυτό δεν έχει καμία σημασία να το λέω εγώ: οφείλει να το δείξει στο στρατό των υποστηρικτών του ο ίδιος ο Κόκκαλης και να τους το εξηγήσει κιόλας. Γιατί δεν γίνεται να κυκλοφορεί ότι ο πρόεδρος θέλει, λέει, τον Μπάγεβιτς, αλλά δεν μπορεί να πείσει τα εξαπτέρυγα της βασιλείας του να μην τον βρίζουν και γι' αυτό νιώθει εγκλωβισμένος. Αυτά τα παραμύθια εκείνοι που τα διαδίδουν ας τα πουν αλλού…

Καραούλι φούτμπολ
Το έγραψα πριν από τον τελικό και τελικά κάπως έτσι έγινε: τα κουρασμένα γερόντια της Μίλαν έχασαν στα πέναλτι, τα οποία με δυσκολία χτύπησαν: όταν ξοδεύεις τόσες πολλές δυνάμεις στη διάρκεια του αγώνα, είναι λογικό να χάνεις - έτσι συμβαίνει συνήθως και αυτό το ξέρουν καλύτερα από όλους οι Αγγλοι, που πριν ανακαλύψουν τον κλεφτοπόλεμο στα πέναλτι δεν νικούσαν ποτέ.

Μόνο που η Μίλαν πριν ξεψυχήσει έπαιξε ποδόσφαιρο. Και μάλιστα τόσο καλό ποδόσφαιρο, που αμφιβάλλω αν η αντίπαλός της είναι σε θέση όχι να το παίξει, αλλά να το φανταστεί. Οποιος είδε τον αγώνα, ψύχραιμα διαπίστωσε ότι η τεχνική διαφορά των δύο ομάδων υπήρξε χαώδης: όση ακριβώς εκ του αντιστρόφου και η διαφορά τους σε ψυχικά χαρίσματα. Η Μίλαν ήταν υπερόπτισσα, μπλαζέ, αλλά εντυπωσιακά ανώτερη. Η Λίβερπουλ ψυχωμένη, παθιασμένη, αλλά τεχνικά φτωχότατη: όποιος δει το βίντεο του ματς χωρίς τα έξι γκολ, είναι αδύνατο να φανταστεί το τελικό αποτέλεσμα!
Οι οπαδοί και αυτοί που συμπαθούν τη Λίβερπουλ θα λατρέψουν το Τσάμπιονς Λιγκ που η ομάδα τους κατέκτησε γιατί όλη η πορεία των «κόκκινων» έχει έντονο το στοιχείο του παραμυθιού. Στην πραγματικότητα μακριά από το «Ανφιλντ» η ομάδα του Μπενίτεθ δεν πήρε ποτέ την πρωτοβουλία των κινήσεων και ακόμα και με τον Ολυμπιακό έπαιζε καραούλι φούτμπολ! Στον τελικό, αμέσως μόλις ισοφάρισε και ενώ όλος ο κόσμος περίμενε ότι θα σκοτώσει το πληγωμένο θηρίο που είχε μπροστά της, γύρισε πίσω, περίμενε τη διαδικασία των πέναλτι και μετρούσε τις ευκαιρίες των αντιπάλων της, που ετοιμάζονται για ομαδική ψυχανάλυση: κατάφεραν να χάσουν δύο φορές το ευκολότερο τρόπαιο της ιστορίας τους. Την πρώτη όταν πέταξαν τη διαφορά των τριών γκολ και τη δεύτερη όταν δεν κατάφεραν να βάλουν ένα γκολ μετά την ισοφάριση, εκμεταλλευόμενοι την απόλυτη υπεροχή τους!

Ο καλός οπαδός της Λίβερπουλ πρέπει να κάψει την κασέτα του τελικού και να διηγείται την ιστορία του ματς στα παιδιά του, τονίζοντας τα έξι λεπτά της ανατροπής και αφήνοντας στην άκρη όλα τα υπόλοιπα. Οποιος δεν αντέχει τα παραμύθια θα κρατήσει ως συμπέρασμα ότι το κάποτε περήφανο βρετανικό ποδόσφαιρο του kick and run όχι απλά πέθανε, αλλά έχει πουλήσει και την ψυχή του στο διάβολο που λέγεται σκοπιμότητα. Για να νικάς πρέπει να παίζεις έτσι. Ειδικά αν δεν ξέρεις να παίζεις την μπάλα που στον τελικό έπαιξε η Μίλαν.