Ο γάμος του παρελθόντος με το παρόν (για το μέλλον...) (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Σε αυτές τις δουλειές το ένα μέρος βάζει (ακριβώς ό,τι δεν έχει το άλλο δηλαδή) το όνομα, το έμβλημα, την έδρα, την ιστορία, τον κόσμο. Και το άλλο μέρος βάζει (ό,τι δεν έχει το... ένα δηλαδή) την ομάδα, τα λεφτά, τις προοπτικές, ενδεχομένως τις υποδομές. Με μια κουβέντα, γάμος συμφέροντος του παρελθόντος με το παρόν για το μέλλον.
Το είδαμε πέρυσι στη Β' Εθνική με Κασσάνδρα και Ολυμπιακό Βόλου, επίσης με Πατραϊκό και Παναχαϊκή, το είδαμε στη Γ' με Μάνη και Εθνικό, το βλέπουμε τώρα με Ατρόμητο και Χαλκηδόνα. Δεν βρίσκω τίποτα το κακό σε τέτοιους γάμους. Ισα ίσα, είναι ό,τι έχει ανάγκη το τοπίο, στις καινούργιες πραγματικότητες που έρχονται. Οχι διασπορά δυνάμεων, μόνο συνένωση δυνάμεων.

Η κατ' αυτόν τον τρόπο, λοιπόν, επιστροφή του Ατρομήτου (με όχημα την έξοχη –την προηγούμενη διετία– Χαλκηδόνα) στην Α' Εθνική έχει την αυταπόδεικτη –και πολλαπλή– σημασία της. Συναισθηματική, αθλητική, οικονομική. Σημασία και ως μεμονωμένο γεγονός. Αλλά και ως αφετηρία, μοχλός που ωθεί προς άλλες παρεμφερείς εξελίξεις.
Διασπορά και συνένωση. Τα παραδείγματα, πολλά:

• Το Ηράκλειο. Στην Α' Εθνική ο Εργοτέλης υποβιβάστηκε και ο ΟΦΗ σώθηκε επειδή αυτοκαταστράφηκε στο τέλος ο Αρης. Στη δε Γ' ο Ηρόδοτος βυθίστηκε αύτανδρος, τα Μάλια χαροπαλεύουν, ο Ατσαλένιος περιμένει τη σημερινή τελευταία αγωνιστική για να δει αν σώζεται.
• Η Θεσσαλονίκη. Στην Α' Εθνική ο Αρης έπεσε, ο Απόλλων Καλαμαριάς τη γλίτωσε in extremis, όσο για τη Γ', οι Λύκοι Καλοχώρι) υποβιβάστηκαν... άνετα, ο Παύλος Μελάς (Σταυρούπολη) λίγο... λιγότερο άνετα, ο Θερμαϊκός (Θέρμη) σώθηκε την προτελευταία αγωνιστική, ο Αγροτικός Αστέρας (Εύοσμος) ούτε σε μια στιγμή της σεζόν δεν μπήκε στη μάχη του πρωταθλητισμού.
• Η Πάτρα. Στη Β' Εθνική η Παναχαϊκή έμεινε μία αγωνιστική πριν από το νήμα, στη Γ' η Αχαϊκή καθάρισε μόλις την περασμένη Κυριακή και η Θύελλα, σε δεινή θέση, τα παίζει όλα (ή τίποτα) σήμερα στα Μάλια.
Και άλλα. Του χρόνου στη Γ' Εθνική στον Βορρά θα παίζουν αντίπαλοι ο ΠΑΣ Γιάννινα και η Α.Ε. Γιάννενα (!), υπάρχει ενδεχόμενο στον Νότο να παίζουν αντίπαλοι ο Πάμισος Μεσσήνης και ο Μεσσηνιακός (!), στη Β' είναι δεδομένη η συμβίωση Νίκης και Ολυμπιακού Βόλου, στη Δράμα η Δόξα πέρασε τη χρονιά φυτοζωούσα και ο Πανδραμαϊκός έπεσε, στην Κεντρική Μακεδονία η Κοζάνη απλώς τη σκαπούλαρε, όμως όχι και η Πτολεμαΐδα. Και την ώρα που η Λάρισα προβιβαζόταν στην Α' Εθνική, ο Απόλλων Λάρισας υποβιβαζόταν στη Δ'.

Δεν είναι όλα αυτά σοβαρά πράγματα. Απεναντίας, αυτό που έγινε στο Περιστέρι δείχνει σοβαρά μυαλά. Προνοητικότητα. Η Χαλκηδόνα, με μονάχα μερικές εκατοντάδες πελάτες, πρόλαβε τη βέβαιη συρρίκνωση πριν από τον, εν τέλει, αφανισμό. Ο Ατρόμητος ξαναβρήκε πνοή, αύρα, όραμα. Ζωή. Μαθητής που μόλις είχε βγάλει τη Γ' Λυκείου, ήμουν παρών, γαβράκι, ψηλά στη Θύρα 7 του Καραϊσκάκη, στο ματς-φιέστα για το νταμπλ του '81, σε εκείνο που τότε κανείς δεν φανταζόταν πως θα ήταν, εναντίον του Ολυμπιακού, το τελευταίο παιχνίδι του Ατρομήτου στην Α' Εθνική.

3-1, θυμάμαι πως το γκολ το είχε βάλει ο Βασιλόπουλος, παλαιός δεξιός μπακ του Ολυμπιακού. Αλλά πιο πολύ από εκείνη την περίοδο μου έχει μείνει το 10-0 (του Ατρομήτου) από τον Εθνικό, με τα πέντε γκολ του πατέρα (Μήτσου) Σεϊταρίδη. Ο Ατρόμητος είχε κατεβεί με τα δεύτερα, επειδή τα πρώτα, αν δεν απατώμαι, απεργούσαν. Απαξίωση. Υποβιβάστηκαν καθαρά, με μόλις τέσσερις νίκες σε 34 αγωνιστικές. Κότσαλος, Κάπουας, Παντελίδης, Αθανασόπουλος, Αλβαρεζ στα τελειώματα.

Λίγο... χειρότερα, στο συνδυασμό υποβιβασμός+απαξίωση, κύλησαν τα πράγματα φέτος, 24 χρόνια μετά, στη Β' Εθνική. Κι όμως, από το σκοτάδι ξεπρόβαλε πάλι φως. Μείον μία αφορμή, να 'χουμε να συζητάμε του χρόνου για ομάδες που δεν μαζεύουν κόσμο. Η δυναμική είναι να ακολουθήσουν κι άλλες. Ιδίως εκεί, στη δυτική πλευρά του Λεκανοπεδίου. Ηδη, αν ήμουν Αιγάλεω και Θωμάς Μητρόπουλος, δεν θα ένιωθα και τόσο άνετα...