Πλεόνασμα γκρίνιας, έλλειμμα προσωπικότητας (Sportday / Αλ.Σπυρόπουλος)

Ο Παναθηναϊκός έχει (καλό) προπονητή, χάρη στην πρόσληψη του Μαλεζάνι. Εχει (καλό) εργοφυσιολόγο για (καταπώς συνηθίζουμε να τον λέμε εμείς εδώ) γυμναστή, χάρη στην πρόσληψη του Σπράι. Εχει παίκτες σε καλό μέσο όρο ηλικίας, χάρη στις τετελεσμένες αλλά και στις δρομολογημένες μεταγραφές. Εχει, με μια φράση, λυμένα όλα τα τρέχοντα προβλήματα... του Ολυμπιακού. Το κακό είναι ότι μένει να λύσει και τα δικά του!

Τα προβλήματα του Παναθηναϊκού είναι το εξής ένα, το κομμάτι της νοοτροπίας. Παικτών και διοικητικών. Της νοοτροπίας που, αν δεν ακυρώνει, οπωσδήποτε υποσκάπτει προσλήψεις και μεταγραφές. Μπορεί κανείς, όχι με πολλή δυσκολία, να φανταστεί ετούτο το ποδοσφαιρικό τμήμα, αν λειτουργούσε στην καθημερινότητά του όλη τη σεζόν, σε π.χ. ατμόσφαιρα-ΑΕΚ. Κατά πάσα πιθανότητα θα μεγαλουργούσε.

Στις πραγματικές συνθήκες όμως η αλήθεια είναι ότι στην Παιανία ουδείς μοιάζει να νιώθει ζεστός με ουδένα και με ουδέν. Δεν ψήνονται, από κανένα και για τίποτα. Το παράδειγμα που δίνει η κεφαλή, ιδίως (αλλ' όχι μόνο) με τη στάση έναντι των παικτών, οι οποίοι για τον άλφα ή βήτα λόγο φεύγουν να συνεχίσουν αλλού, είναι το κατ' εξοχήν αντιπαραγωγικό (για τους παίκτες που μένουν πίσω).

Οι δε παίκτες που μένουν πίσω, αυτοί εγκλωβίζονται στη ρουτίνα, τη γκρίνια, τη μιζέρια. Για κάποιον λόγο λίγο - πολύ όλοι φαίνεται να μεμψιμοιρούν (κι αυτό το μεταδίδουν και στην κερκίδα η οποία, με τη σειρά της, μεμψιμοιρεί στο πολλαπλάσιο και με αφορμή το παραμικρό) για κάτι. Προφανώς, δεν είναι όλοι έτσι. Ετσι, ωστόσο, είναι η εικόνα που καπελώνει το περιβάλλον και βγαίνει έξω. Οτι πρόκειται για επαγγελματίες που δεν το ευχαριστιούνται. Μόνο διεκπεραιώνουν.

Είναι απίθανο, όταν απλώς διεκπεραιώνεις και δεν νιώθεις ότι δημιουργείς ή συμμετέχεις σε κάτι σημαντικό, να το κάνεις με... έμπνευση. Και τότε σου φταίει ο Σπράι που «θα μας κάψει μες στη μέση της περιόδου», ο Μαλεζάνι που «μας κάνει πολλή τακτική και κρυώνουμε στην προπόνηση», η διοίκηση που «δεν βοηθάει την κρίσιμη στιγμή να κρατήσει ο επόπτης το καταραμένο το σημαιάκι κάτω», οι αντίπαλοι που «με μας τα 'δωσαν και με τους άλλους ήταν τουρίστες», οι δημοσιογράφοι που «βιάζονται να τα βάλουν με τον Σκάσνι», ο Σκάσνι (και ο Σουμ και ο Μαρκαριάν και ο δεν-ξέρω-ποιος-άλλος) που «έχουμε δύο χρόνια να κάνουμε τακτική», το «Derby» που «είναι βαλτό να με βαθμολογήσουν με κακό βαθμό» (για την απόδοση την Κυριακή).

Γκρινιάζω εγώ, γκρινιάζει η εξέδρα, γκρινιάζει ο παραδιοικητικός, γκρινιάζει η εφημερίδα, γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια. Αν γκρινιάζει ο παλαιός, είναι βέβαιο πως θα μάθει στην γκρίνια και ο νέος, δεν γλιτώνει. Μπαίνει, όχι συνειδητά αλλά... σταθερά, στη διαδικασία της συρρίκνωσης. Συρρίκνωσης της παικτικής αξίας και συνακολούθως της προσωπικότητας. Μία λύση υπάρχει. Το ξερίζωμα, ανεξαρτήτως κόστους, της εκ των έσω γκρίνιας. Πώς; Να εντοπίσουμε την κεντρική εστία. Μάλιστα. Να διώξουμε. Μάλιστα. Αλλά να το κάνουμε, εφόσον πρόκειται για προσφορά ετών, με δόξα και τιμή.

Κι αφού δοξάσουμε και τιμήσουμε καταπώς αρμόζει, μετά είναι και το τι φέρνουμε, ε; Αντί του Μπασινά, έναν Αντριτς; Ή ένα, χαρισματικό μεν αλλά με προβληματική ιατρική υποστήριξη, Αντερσον; Ολα, απ' αυτόν που προτείνει αγορές έως εκείνον που φροντίζει τα γόνατα, είναι αλυσίδα. Κρίκοι αλληλένδετοι. Ενας να σπάσει, άμεση δυσλειτουργία. Στον τρέχοντα Παναθηναϊκό είναι φανερό ότι υπάρχει πλεόνασμα γκρίνιας και έλλειμμα προσωπικότητας. Εξτρά ποιότητας. Είναι οι δύο-τρεις αληθινά μεγάλοι, που λείπουν αφενός για να στηρίξουν τους μικρούς της ομάδας, αφετέρου για να βάλουν το δύστροπο κοινό ξανά στον πειρασμό του γηπέδου.

Ειδάλλως, με τη συμβίωση από τον ερχόμενο Αύγουστο στο Στάδιο, η σύγκριση της εικόνας (όταν παίζει ο Παναθηναϊκός κι όταν παίζει η ΑΕΚ) ενδέχεται να εξελιχθεί στη χειρότερη δυσφήμηση του «πράσινου» προϊόντος.