Οταν δακρύζαμε για τη Λένα (Sportday / Αντ.Καρπετόπουλος)

Οι μισές πολιτικές εφημερίδες είχαν χθες ως πρωτοσέλιδη είδηση την απόφαση της κυβέρνησης να μπουν στα κουπόνια του Στοιχήματος τα ματς του ελληνικού πρωταθλήματος. Η επιχειρηματική διάσταση της ιστορίας αυτής είναι ενδιαφέρουσα. Η αθλητική της διάσταση προκαλεί κατάθλιψη: κατά πάσα πιθανότητα απλώς θα κονομήσουν κάποια λαμόγια. Τι σημαίνει η απόφαση του ΟΠΑΠ να μπουν οι ελληνικές ομάδες στο Στοίχημα; Σημαίνει ότι το τσίρκο του ελληνικού αθλητισμού –και ειδικά αυτό του ποδοσφαίρου– θα γίνει ακόμα περισσότερο κρατικοδίαιτο. Κι αυτό δεν είναι απλά άσχημο. Είναι νοσηρό.

Ιστορία

Θέλω να σας πω μια ιστορία. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας (που δεν έγιναν πενήντα χρόνια πριν, όπως νομίζουμε, αλλά μόλις πριν από εννέα μήνες) κέρδισε τις καρδιές των Ελλήνων ένα κορίτσι από τη Θεσσαλονίκη, η Λένα Δανιηλίδου.

Συμβούλιο

Η Λένα δεν πήρε μετάλλιο. Δεν έπαιξε καν στον τελικό, δεν έφτασε ούτε στον ημιτελικό. Δεν πήγαν να δουν τους αγώνες της βουλευτές για να κάνουν λεζάντα και δεν πρόλαβε να τιμήσει με την παρουσία του τις μάχες που έδωσε ούτε καν το Υπουργικό Συμβούλιο. Εκείνες τις ημέρες ο Καραμανλής και οι υπουργοί του συνεδρίαζαν, όπως θυμόσαστε, στα γήπεδα. Μετά τελείωσαν οι Αγώνες και λέγεται ότι όλοι αυτοί δεν συνεδρίασαν ξανά ποτέ τους.

Μοίρα

Η Δανιηλίδου έπαιζε τένις - ελπίζω να το θυμόσαστε. Στην πραγματικότητα, όπως συμβαίνει πάντα με τους μεγάλους αθλητές, δεν έπαιζε κόντρα στις αντιπάλους της, αλλά κόντρα στη μοίρα της. Ανταγωνίστηκε τον εαυτό της και η μάχη που έδωσε μαζί του καθήλωσε την Ελλάδα: η πιο μεγάλη απόδειξη γι' αυτό είναι οι θεαματικότητες των αγώνων της, όπως αυτές καταγράφηκαν από την AGB. Το καθαρό πρόσωπό της, ο τίμιος αγώνας της, η ειλικρίνειά της και εν τέλει η ήττα της, που μόνο συγκίνηση δημιούργησε, είχαν αποτέλεσμα να στηθούν για χάρη της μπροστά στις τηλεοράσεις εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες. Ο κόσμος κατάλαβε ότι ένα από τα μεγαλύτερα αθλητικά κατορθώματα είναι το να φτάνεις στα όρια των δυνατοτήτων σου και η Λένα, τραυματισμένη και πονεμένη, αλλά πανέμορφη και συναρπαστική συνάμα, αυτά τα όρια τα διέλυσε.

Προβολή

Τα ΜΜΕ –τότε– οφείλω να ομολογήσω ότι έκαναν και με το παραπάνω το καθήκον τους. Η Λένα γνώρισε την προβολή που άξιζε στο κατόρθωμά της. Εγινε πασίγνωστη, αγαπήθηκε, έλαμψε. Και μόλις τα φώτα έσβησαν επέστρεψε περίπου στα αζήτητα: σήμερα η μεγαλύτερη ίσως Ελληνίδα σταρ των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας, η αθλήτρια που απέσπασε το πιο ειλικρινές και ζεστό χειροκρότημα της χώρας, αδυνατεί να σηκώσει το βάρος των οικονομικών υποχρεώσεων που οι συνθήκες του τένις απαιτούν και ψάχνει ένα χορηγό για να της συμπαρασταθεί και να τη βοηθήσει.

Απαξίωση

Η Λένα εννέα μήνες μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες ζει την απαξίωση που έχουν γνωρίσει οι περισσότερες ελληνικές ομάδες: για την αξία και την ιστορία της το ντόπιο κεφάλαιο (η κάστα των νεόπλουτων κρατικοδίαιτων κατά βάση επιχειρηματιών, που δημιουργήθηκε στην Ελλάδα μετά την είσοδο της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση) αδιαφορεί παντελώς! Κανείς δεν επένδυσε ούτε στο χαμόγελό της ούτε στα δάκρυα του πλήθους που το καλοκαίρι είδε τον αγώνα της και η Λένα, που από αξιοπρέπεια δεν παρακαλάει τον θεό-κράτος, κατρακύλησε στην παγκόσμια κατάταξη, όχι γιατί είναι χειρότερη από τις αντιπάλους της, αλλά γιατί δεν έχει χρήματα να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της.

Δύναμη

Η ιστορία της Δανιηλίδου είναι διδακτική: στην Ελλάδα κανείς δεν πιστεύει στη δύναμη της εικόνας του αθλητισμού, κανείς δεν συμπαραστέκεται σε έναν αθλητή ή σε ένα σωματείο χωρίς ένα παράξενο τρίτο συμφέρον. Κανείς δεν πιστεύει ότι μπορεί να έχει από τον αθλητισμό ανταπόδοση. Οι ελάχιστες εταιρείες που εμφανίζονται ως χορηγοί ή το κάνουν υπό συνθήκες πολιτικής πίεσης ή απλώς εκμεταλλεύονται το πρόσκαιρο του πράγματος για προβολή στην τηλεόραση. Οποιος, για παράδειγμα, γίνεται χορηγός της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου, δεν το κάνει γιατί ξαφνικά συγκινήθηκε από τον Ζαγοράκη και τον Τσιάρτα, αλλά γιατί εξασφαλίζει τηλεοπτικά σποτάκια. Εκεί που αυτά λείπουν ή είναι λιγότερα κανείς δεν πλησιάζει: έτσι κι αλλιώς, σου λέει, θα φροντίσει ο θεός-κράτος, που όλους τους ταΐζει και όλους τους ικανοποιεί. Αρκεί να δει κανείς σε πόσες άχρηστες εκδηλώσεις και σε πόσα έντυπα της πλάκας εμφανίζεται ως χορηγός ο ΟΠΑΠ!


Κουπόνι

Τι σημαίνει η απόφαση του ΟΠΑΠ να βάλει τις ελληνικές ομάδες στο κουπόνι του Στοιχήματος; Οτι σύντομα θα γίνει μια νέα επίθεση στο ταμείο του! Είναι θέμα χρόνου η πρώτη απεργία ως μέσο πίεσης: θα ακολουθήσουν κι άλλες. Οχι γιατί το αίτημα είναι δίκαιο, αλλά γιατί οι παράγοντες των ομάδων, γνωρίζοντας ότι η πιθανότητα να βρεθούν έσοδα από χορηγίες είναι ανύπαρκτη, θα κάνουν αυτό που θεωρούν ευκολότερο: θα κοιτάξουν να τα πάρουν από το κράτος.

Μπάντα

Ο ελληνικός επιχειρηματικός κόσμος αντιμετωπίζει τους αυτοαποκαλούμενους επενδυτές του ποδοσφαίρου σαν μια μπάντα παρανόμων του Φαρ Ουέστ, που γυρνάνε τη νύχτα για πλιάτσικο. Οι ελάχιστες εξαιρέσεις απλά δικαιολογούν τον κανόνα. Στην Ελλάδα δεν υπάρχουν περισσότεροι από δέκα σοβαροί επιχειρηματίες με διάθεση να επενδύσουν σε ομάδες - πόσο μάλλον για να κάνουν χορηγίες. Το Στοίχημα είναι το νέο Ελ Ντοράντο: η κερκόπορτα για να ρημάξουμε τον ΟΠΑΠ, συνεχίζοντας την πολιτική της φθήνιας και των ανύπαρκτων επενδύσεων. Το αξίωμα του «δώσε κι εμένα, μπάρμπα» βρίσκει την πλήρη εφαρμογή του…