Η πρώτη διοικητική απόφαση (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Η προχθεσινή ανακοίνωση του Δ.Σ. του Ολυμπιακού επιβεβαίωσε κάτι, το οποίο πιστεύω πολύ καιρό τώρα. Ο Σωκράτης Κόκκαλης δεν διοικεί τον Ολυμπιακό. Εχει τις μετοχές του, έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για όλα, πανηγυρίζει τους τίτλους και στενοχωριέται στις αποτυχίες, αλλά δεν διοικεί. Πιθανότατα να νομίζει ότι η δουλειά του προέδρου μιας ΠΑΕ είναι να διαλέγει παίχτες-κράχτες και να τάζει πριμ. Σε αυτά είναι καλός, αλλά δυστυχώς αυτά δεν φτάνουν.

Τι είναι η διοίκηση μιας ποδοσφαιρικής ομάδας; Νομίζω ότι διοίκηση είναι η διαχείριση των κρίσεων που προκύπτουν κατά τη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου και η στελεχιακή οργάνωση της εταιρείας. Αν δεν υπάρχουν κρίσεις, αν π.χ. μια ομάδα κερδίζει συνέχεια, παραδόξως δεν υπάρχει και λόγος να διοικείται. Αλλά τέτοια ομάδα δεν υπάρχει. Αν δεν υπάρχει οργάνωση, δεν στηρίζεται δηλαδή η ΠΑΕ σε ανθρώπους με συγκεκριμένες αρμοδιότητες, οι κρίσεις δεν αντιμετωπίζονται. Εκτός κι αν έχει ένα πρόεδρο-παντογνώστη, ο οποίος ξέρει μόνο αυτός τι είναι το σωστό και το κάνει πάντα. Δεν μου προκύπτει όμως ότι ο Κόκκαλης διεκδίκησε ποτέ του αυτό το ρόλο.

Επικουρικά
Από την πρώτη στιγμή που εμφανίστηκε στον Ολυμπιακό ο Κόκκαλης –αντίθετα με αυτό που τελευταία ακούγεται– ποτέ του δεν προσπάθησε να διοικήσει την ομάδα απολύτως μόνος. Στο μπάσκετ τα καθαρά οργανωτικά τα ανέλαβαν στην αρχή ο Γιάννης Ιωαννίδης και ο Γιάννης Γιαννάκης με την επικουρική βοήθεια του Γιώργου Σαλονίκη. Στο ποδόσφαιρο τα πρώτα χρόνια ο Κόκκαλης έφερε μαζί του τον Σταύρο Νταϊφά και προσπάθησε να στηριχθεί και να στηρίξει -δεν ξέρω πόσοι το θυμόσαστε- τον Γιώργο Σιδέρη αρχικά και τον Νίκο Γιούτσο στη συνέχεια. Οταν αυτές οι προσπάθειες έπεσαν στο κενό, ανέλαβε δράση ο Θωμάς Μητρόπουλος. Μετά το διαζύγιο με τον Θωμά, αυξήθηκε η εξουσία του Γιώργου Λούβαρη (που ωστόσο ήταν πάντοτε ένας διευθυντής της ΠΑΕ και ποτέ ένας «αντ' αυτού») και σποραδικά είχαν λόγο ο Σαλονίκης και ο Πέτρος Κόκκαλης. Σήμερα για πρώτη φορά δεν έχει λόγο σχεδόν κανένας. Ή αν προτιμάτε, έχουν λόγο πολλοί παρατρεχάμενοι, πράγμα χειρότερο.

Ξεσηκωμός
Μέσα σε αυτή τη διαδρομή της αναζήτησης συμβούλων ο Κόκκαλης ψιλοχάθηκε. Σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ πότε υπήρξε η τελευταία σοβαρή διοικητική κίνησή του. Ο ξεσηκωμός μετά την τιμωρία με τον Πανιώνιο είναι αντίδραση -διοικητική κίνηση θα ήταν να προλάβει κάποιος το κακό. Η εκτίμηση εκείνης της κρίσης («η κυβέρνηση μού κάνει πόλεμο, υπάρχει σχέδιο εξόντωσης κ.λπ.») με δεδομένη την έκβαση του πρωταθλήματος προκαλεί μάλλον χαμόγελα. Τουλάχιστον τότε ο πρόεδρος μίλησε και μάλιστα αυθόρμητα. Σε μια σειρά από άλλα θέματα ήταν απών: απών στις εκλογές στην ΕΠΑΕ, απών στις μεταγραφές του Δεκεμβρίου, απών μετά το ματς του Λίβερπουλ, όταν η ομάδα ήθελε ένα στοργικό χτύπημα στην πλάτη, απών το τελευταίο δεκαπενθήμερο, όταν κρίνονταν στην Ελλάδα οι δύο τίτλοι. Δεν γνωρίζω αν το ξέρετε, αλλά όχι μόνο δεν ξαναμίλησε στους παίκτες μετά το ντέρμπι με τον ΠΑΟ, αλλά δεν τους έταξε ούτε έξτρα πριμ, όπως συνήθιζε παλιότερα. Πιστεύω σοβαρά ότι το ξέχασε.

Απόφαση
Σήμερα ο Κόκκαλης καλείται εκ των πραγμάτων να κάνει κάτι που δεν έχει κάνει ποτέ του: να πάρει μία διοικητική απόφαση, δηλαδή να διαλέξει έναν ξένο προπονητή και να βρει τρόπο να τον στηρίξει. Την πρώτη φορά πήρε τον Μπάγεβιτς από την ΑΕΚ με υπόδειξη και επιμονή του Λούβαρη. Οταν τον έδιωξε, έφερε τον Μπιγκόν, ο οποίος ήταν εισήγηση του Πέτρου. Ακολούθησε ο Μαντζουράκης με την εγγύηση του Θωμά. Τον διαδέχτηκε ο Λεμονής, ο οποίος πήρε απλώς προαγωγή καθώς ήδη υπήρχε στην ομάδα: τότε η αδυναμία επιλογής κάποιου ξένου τεχνικού βαφτίστηκε «προσπάθεια να βγάλει ο Ολυμπιακός ένα παιδί από τα σπλάχνα του» και το ίδιο συνέβη κι όταν έγινε σε μια νύχτα προπονητής ο σκάουτερ Προτάσοφ! Τον Κάτανετς τον έφερε ο Σούμποτιτς, ο οποίος ήταν τότε ο αγαπημένος συνομιλητής του προέδρου και τον Νίκο Αλέφαντο η άρνηση του Αναστόπουλου, ο οποίος ήταν υπόδειξη του Σάββα. Ακόμα και η επιλογή του Ντούσαν πέρυσι το καλοκαίρι ήταν ένας συμβιβασμός και όχι μια διοικητική απόφαση: τον Μπάγεβιτς τον έφερε πίσω ο Κόκκαλης, πιστεύοντας ότι δεν θα έχει ανάγκη από διοικητική υποστήριξη!

Βουνό
Σήμερα του ζητάνε όλοι να πάρει έναν προπονητή και μάλιστα καλύτερο από τον Ντούσαν. Αν ο Ολυμπιακός είχε τα κατάλληλα στελέχη, αυτό θα ήταν παιχνιδάκι. Θα αναλύονταν τα δεδομένα, θα άκουγε ο Κόκκαλης δύο εισηγήσεις, θα αναλάμβανε ο Λούβαρης τα παζάρια και το θέμα θα τελείωνε σε δύο μέρες. Τώρα η διαχείριση της κρίσης μοιάζει «βουνό»: όχι γιατί δεν υπάρχουν προπονητές, αλλά γιατί ο Ολυμπιακός είναι τόσο ανοργάνωτος, ώστε κανείς δεν τολμάει να χρεωθεί μια εισήγηση, για την οποία άλλωστε δεν του πέφτει λόγος. Ποιος θα την κάνει; Ο Γλου; Κι αν είναι έτσι, γιατί τόσο καιρό πουλάει σώβρακα και φανέλες -που λέει κι ο Τζιμάκος- και δεν δούλευε τεχνικός διευθυντής στη Ρεάλ Μαδρίτης;

Αρμοδιότητες
Αν ο Κόκκαλης πρόσεχε τη δουλειά που κάνουν στην ΠΑΕ τα καθόλα άξια παιδιά που δουλεύουν εκεί, θα έπρεπε να έχει εκχωρήσει αρμοδιότητες σε ακόμα περισσότερους ικανούς και καταρτισμένους ανθρώπους. Η Ολγα Νικολαΐδου μάς έχει συνηθίσει στα θαύματα. Ο Γιάννης Μόραλης είναι γεμάτος πάθος. Ο Κούλης Δουρέκας είναι χρυσό παιδί. Ο ίδιος ο Λούβαρης ποτέ του δεν ζημίωσε τον Ολυμπιακό και τον διαχειρίσθηκε πάντοτε με σύνεση. Ο Σάββας Θεοδωρίδης όταν του ζητήθηκε εφέτος να αναλάβει μια συγκεκριμένη αποστολή, πήρε άριστα. Ολοι αυτοί κάνουν τη δουλειά τους υποδειγματικά, αλλά δεν είναι η διαχείριση των κρίσεων αρμοδιότητά τους. Αυτή είναι δουλειά του προέδρου και των στελεχών της διοίκησης. Ωρα είναι να δούμε όχι μια απόφασή επιλογής προπονητή, αλλά μια σοβαρή διοικητική οργάνωση της ΠΑΕ. Με άλλα λόγια, τον Κόκκαλη πρόεδρο και όχι απλώς οπαδό...