Ο Μπεκενμπάουερ των φτωχών και αυτοσυγκέντρωση όπως χοληστερίνη (Sportday / Φίλιππος Συρίγος)

Αλήθεια σε τι χρειάζονταν τόσα πολλά μπράβο σ' ένα άχαρο 0-0; «Μπράβο στον Κατσουράνη» που «σκούπιζε» κάθε τουρκική απειλή, «μπράβο στον Γκούμα» που απομάκρυνε τόσους κινδύνους, «μπράβο στον Νικοπολίδη» που σε δύο εξόδους έμεινε στου δρόμου τα μισά, ενώ στο φαλτσαριστό σουτ του Τουντσάι, ο οποίος παραλίγο να έκανε το 1-0, έμεινε στο κέντρο της εστίας του σαν το «άγαλμα» του Πουλόπουλου, βέβαιος ότι η μπάλα θα κατέληγε άουτ! «Μπράβο» ακόμα και στον Σεϊταρίδη, παρότι δεν έδωσε ούτε μισή βοήθεια στην επίθεση, ενώ στην άμυνα ήταν μια ολοστρόγγυλη μαύρη τρύπα, ικανή να ρουφήξει ολόκληρη την Εθνική μας ομάδα.

Μήπως τελικά οι λέξεις έχουν χάσει τη σημασία τους ή μήπως η ομάδα του Ρεχάγκελ δεν είναι πια πρωταθλήτρια Ευρώπης; Ασφαλώς κάποιος θα πρέπει να μας πει τι από τα δύο συμβαίνει, γιατί προχθές το βράδυ, κατά τη διάρκεια του αγώνα με την Τουρκία, κοντέψαμε να τρελαθούμε. Οχι μόνο από τα όσα έλεγε το δίδυμο Πουρουπουπού-Σαργκάνη, αλλά και από την εικόνα που παρουσίαζε το εθνικό μας συγκρότημα μέσα στον αγωνιστικό χώρο.

Εντάξει, δεν λέω, παίζαμε εκτός έδρας, με δύο σοβαρότατες απουσίες, και το «Χ» μας βόλευε περισσότερο από τους Τούρκους, αλλά αυτό ήταν λόγος να αφήσουμε τέτοια ευκαιρία να πάει χαμένη; Στην παραμικρή πίεση η άμυνα των γειτόνων έκανε εμετό, αλλά εμείς εκεί, πιστοί στην ελληνοτουρκική φιλία, είχαμε την προσοχή μας στραμμένη στα μετόπισθεν, μην τυχόν και το καρπούζι δεν μοιραζόταν ακριβώς στη μέση... Παρ' όλα αυτά, βρήκαμε στο δρόμο μας τρεις σπουδαίες ευκαιρίες - όλες προσφορά της τουρκικής άμυνας που δακρίθηκε για την ευγένειά της, αλλά μέχρις εκεί. Εμείς από μόνοι μας στάθηκε αδύνατον να δημιουργήσουμε τις καταστάσεις που θα μας έδιναν ένα γκολ! Που βεβαίως θα ήταν αρκετό για να βγάλει νοκ άουτ την Τουρκία, ενώ παράλληλα θα μας επέτρεπε να διατηρηθούμε σε θέση βολής κατά της πρωτοπόρου Ουκρανίας.

Γιατί όμως; Μα διότι ήταν αδύνατο να βγάλουμε την μπάλα μπροστά. Οχι μόνο επειδή οι Τούρκοι είχαν πάρει το πάνω χέρι και πίεζαν ασφυκτικά, αλλά και γιατί μας έλειπαν δύο σπουδαία εργαλεία γι' αυτή τη δουλειά. Και πρώτα πρώτα ο Δέλλας, ο τελευταίος της άμυνας, ο οποίος όμως, όταν παίζει, έχει τη μακρινή μπαλιά για να βγάλει κατευθείαν την μπάλα στην επίθεση και να δημιουργηθούν καταστάσεις εκ του μηδενός (π.χ. κεφαλιά Χαριστέα και σπάσιμο της μπάλας στο πλάι, για να αναλάβουν δράση οι διεμβολιστές). Κατόπιν έλειπε και ο Ζαγοράκης, γεγονός που ανάγκασε τον Καραγκούνη να αναλάβει περισσότερα αμυντικά βάρη, με συνέπεια οι αυτοματισμοί των αντεπιθέσεων να ξεχαρβαλωθούν τελείως. Πόσο μάλλον που το μυαλό του Γιούρκα βρισκόταν πριν από την ώρα του στη Μόσχα και στα ασφαλίτικα δολάρια της Ντιναμό...
Θα πει ίσως κανείς ότι κάτω από τέτοιες συνθήκες πάλι καλά που πήραμε το «Χ» και διατηρήσαμε καθαρό προβάδισμα για τη δεύτερη θέση. Μόνο που δεν είναι έτσι. Γιατί τα Τουρκάκια, παρά την υπεροχή τους, δεν έκαναν τίποτα παραπάνω από εμάς στην επίθεση (τρεις από τη μία, τρεις από την άλλη οι περιπτώσεις που απειλήθηκαν σοβαρά οι δύο εστίες), ενώ για την άμυνά τους τα είπαμε: στην πρώτη δυσκολία εξέπεμπε SOS.

Ο Κατσουράνης, στον ανασταλτικό του ρόλο, ήταν ο κορυφαίος της ελληνικής ομάδας. Με σωστές τοποθετήσεις, ταχύτατες αντιδράσεις και καθαρό μυαλό, ήταν σαν να είχε ο Ρεχάγκελ όχι έναν Νέστα, αλλά τον ίδιο τον περίφημο Ιταλό αμυντικό, τελευταίο πριν από την εστία του Νικοπολίδη. Ομως ο Γερμανός προπονητής της Εθνικής μας στο «Ισμέτ Ινονού» της Πόλης χρειαζόταν περισσότερο τον Μπεκενμπάουερ των φτωχών Τραϊανό Δέλλα, παρά τον Νέστα αυτοπροσώπως. Γιατί; Μα γιατί έτσι είναι δομημένο το παιχνίδι της Εθνικής και όποιος δεν το πιστεύει, ας ρίξει μια ματιά στα αποτελέσματα που έχει σημειώσει με τον Δέλλα στην ενδεκάδα και με τον Δέλλα στην εξέδρα και τότε θα κατανοήσει του λόγου το αληθές. Και κάτι ακόμα: η περίφημη μακρινή μπαλιά του Δέλλα δεν δημιουργεί μόνο επιθετικές προϋποθέσεις, αλλά ταυτόχρονα δυσκολεύει και την ανάπτυξη της αντιπάλου ομάδας. Γιατί ακόμα κι αν ο Χαριστέας ή ο Βρύζας δεν μπορέσουν να κάνουν κάτι και η μπάλα περιέλθει αμέσως στην κατοχή των αντιπάλων, αυτοί οι τελευταίοι θα ξεκινήσουν την επίθεσή τους από τόσο μακριά, ώστε για να γίνουν απειλητικοί θα πρέπει να νικήσουν όλο το αμυντικό βάθος της Εθνικής μας. Αντίθετα, όταν λείπει ο Δέλλας και η μπάλα πάει μόλις μέχρι τη σέντρα και μάλιστα όχι με τον τρόπο που ξέρει αυτός, τότε ο αντίπαλος έχει τη δυνατότητα να κρατήσει την Εθνική μας καθηλωμένη πίσω, όπως ακριβώς έγινε στο προχθεσινό ματς...

Και το χειρότερο ήταν ότι με τέτοια μορφή παιχνιδιού βρήκε ανεξάντλητα περιθώρια έκφρασης ο... περιγράφτης του ALPHA, ο οποίος πάντως από τα πρώτα λεπτά του αγώνα φάνηκε προσανατολισμένος σ' ένα ηρωικό και πένθιμο στυλ. Ιδού ένα μικρό απάνθισμα: «Μία μεγάλη ψυχή (ο Γκούμας) απομακρύνει»! «Με κάτω την μπάλα να πάμε τώρα για το γκολ» ή, λίγο αργότερα, «να προσπαθήσουμε να μπαίνουμε συντεταγμένα στην αντίπαλη περιοχή», λες και η Εθνική μας δεν έπαιζε μπάλα, αλλά επρόκειτο να κάνει καμιά στρατιωτική παρέλαση μπροστά από την Αγια-Σοφιά!

Φυσικά εκτός από εθνικό παλμό σκόρπισε και γέλιο. Ιδίως όταν μίλησε για το «υψηλότατο οικονομικά συμβόλαιο του Σεϊταρίδη» με την Ντιναμό Μόσχας και την «καλή αυτοσυγκέντρωση των Ελλήνων παικτών». Λες και η αυτοσυγκέντρωση είναι σαν τη χοληστερίνη. Που πράγματι χωρίζεται σε καλή και κακή...