Η επένδυσή μας στις φοβίες τους (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η Ουκρανία είναι η μοναδική από τις επτά ομάδες στο γκρουπ που έχει το αήττητο. Εχει τα περισσότερα γκολ στο ενεργητικό της. Εχει τα λιγότερα γκολ παθητικό. Εχει, ως εκ τούτου, το καλύτερο «συν πλην». Εχει τους αριθμούς. Εχει τον αέρα. Εχει την πείνα και τη δίψα. Εχει στο πλευρό της τις... προσευχές της Τουρκίας. Η πιο κατάλληλη στιγμή για να τα χάσει. Ολα. Μονομιάς. Μέσα σε μια νύχτα. Γίνεται. Αύριο. Στο Καραϊσκάκη.

Τα κατορθώματά τους σε τούτο το προκριματικό τουρνουά έχουν προ πολλού (και κατά πολύ) ξεπεράσει την ποιότητα και τις δυνατότητές τους. Αυτό δεν είναι ψόγος, ίσα ίσα είναι έπαινος στον Μπλαχίν, που στηρίχθηκε στο «ή τώρα ή ποτέ» κίνητρο του κλασάτου Σεβτσένκο (να παίξει με την πατρίδα του, για μία φορά στη ζωή του, στο Παγκόσμιο Κύπελλο) και γύρω γύρω έχτισε αξιόπιστο οικοδόμημα με λειψά μέσα σε εντελώς δυσμενές περιβάλλον.

Δίχως πεπειραμένους (πλην Σεβτσένκο και Βορονίν) στη Δύση εμιγκρέδες, με τις ομάδες-γίγαντες του εθνικού πρωταθλήματος (Ντινάμο και Σαχτάρ) στελεχωμένες κατά κόρον από ξένους, με βάση της δικής του ομάδας, της Εθνικής Ουκρανίας, τη δευτεραγωνίστρια του εσωτερικού τοπίου Ντνίπρο, δεκάδες πόντους μακριά από τις δύο πρωταγωνίστριες, αλλά με πολλούς Ουκρανούς στο ρόστερ της. Κι όμως, κόντρα στη λογική των αποθαρρυντικών δεδομένων, ο Μπλαχίν έφτιαξε ομάδα.

Η Ντινάμο, που κάποτε έδινε στην εθνική περίπου... 15 παίκτες, τώρα δίνει τρεις (και τους δύο τερματοφύλακες, πέντε). Η Σαχτάρ, άλλους τρεις. Η Ντνίπρο... οκτώ! Αλλοι τρεις είναι σκόρπιοι στη Ρωσία και ένας ξέμπαρκος από την Οδησσό. Οχι ακριβώς το πακέτο που προδιαθέτει για μουντιαλικά μεγαλεία. Παρά ταύτα, έφτασαν κιόλας μια ανάσα από το να είναι εκεί. Του χρόνου, τέτοιον καιρό, στη Γερμανία. Πώς; Χάρη, πρωτίστως, στην ομοιογένεια.

Εξι παίκτες έχουν συμμετάσχει και στα οκτώ ματς αυτής της διαδρομής. Αλλοι τρεις έχασαν μονάχα ένα. Και δύο έλειψαν από δύο. Είναι η ενδεκάδα τους. Αρκεί, για να εξηγεί τα περισσότερα. Το αστέρι του Σεβτσένκο ή ο τακτικός νους του Μπλαχίν οπωσδήποτε έπονται. Τα πάντα για την ώρα έχουν κυλήσει ειδυλλιακά για τα όνειρά τους. Από τη νίκη στο Καζακστάν με το γκολ στο 90' έως τις (πολλές) ισοπαλίες μεταξύ τρίτων.

Μόνον εμείς, τον Οκτώβριο στο Κίεβο, τους γρατζουνίσαμε το ροζ σύννεφο. Καιρός να τους το... καταστρέψουμε. Γιατί, με το ταξίδι στο ειδύλλιο, εκείνο που δεν έχει δοκιμαστεί είναι το μέταλλό τους. Αυτό δοκιμάζεται ύστερα από στραπάτσα, π.χ. το δικό μας τον Σεπτέμβριο στα Τίρανα. Εχω την αίσθηση ότι, με όλα τα καλά τους που μόλις προσεγγίσαμε, το μέταλλό τους είναι σοφτ. Απλώς πρέπει κάποιος να το αποδείξει.

Η νίκη (της Ελλάδας) αύριο δεν θα είναι μονάχα πέντε πόντοι (διαφορά) που θα γίνουν δύο. Θα είναι κυρίως αφορμή για να μπουν στη διαδικασία των δεύτερων σκέψεων. Συνεπώς και στο τριπάκι της ανασφάλειας εν όψει του φθινοπώρου. Η καλύτερη επένδυση που έχουμε και μας μένει να κάνουμε. Στις φοβίες τους.