Εξυπνο πακέτο σε λογική τιμή (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

O Βαζέχα κι ο Βάντζικ δεν ήρθαν στην Ελλάδα ως (ήταν μόνο στην Πολωνία, αλλά όχι σε ευρύτερο φάσμα αγοράς) πρώτες φίρμες, έγιναν τέτοιες εδώ και διαισθάνομαι πως, σε τόσο ρευστό περιβάλλον όπως αυτό του σύγχρονου επαγγελματικού ποδοσφαίρου που δεν ευνοεί πια τις μακρόχρονες συνεργασίες παικτών και κλαμπ, θα μείνουν αξεπέραστοι.

Ο Μπορέλι ουδέποτε υπήρξε, πριν ή μετά τον Παναθηναϊκό, αστέρι με διεθνή εμβέλεια. Ο Βερόν, που υπήρξε, ήρθε μόνον όταν τα πόδια του δεν άντεχαν πολλά πολλά. Ακόμη λιγότερα αποδείχθηκε ότι άντεχαν τα πόδια του Ζούλιο Σέσαρ.
Ο Πάουλο Σόουσα, λοιπόν, ήταν ο ένας. Σε εποχή, όχι τόσο μακρινή για να μην τη θυμόμαστε, άλλων οικονομικών δεδομένων στην πιάτσα. Ο Βέλιμιρ Ζάγετς, εν ενεργεία αρχηγός της εθνικής Γιουγκοσλαβίας, ο άλλος. Ο Φλάβιο Κονσεϊσάο μπορεί να είναι ο τρίτος. Η τρίτη στη λίστα των μετεγγραφών-πρεστίζ, στην ιστορία του συλλόγου. Και οι τρεις, κατά σύμπτωσιν, παίκτες πάνω-κάτω ίδιας θέσης.

Για τον «μετά Ριζούπολη» Παναθηναϊκό, που την προηγούμενη διετία σταδιακά έθισε το κοινό του, αλλά και τους τρίτους, σε ξένα αποκτήματα... συρρίκνωσης παρά επέκτασης, η κίνηση αφήνει περιθώριο να ερμηνευτεί (μέχρι και) ως στροφή πολιτικής. Σχεδόν αναγκαστική, εν όψει της επόμενης χρονιάς στο αχανές Ολυμπιακό Στάδιο.

Ο Βραζιλιάνος είναι το «έξυπνο πακέτο». Κόβει εισιτήρια, πωλεί φανέλες, δουλεύει μες στο γήπεδο, είναι εις θέσιν να (υπο)στηρίξει τους πολλούς Ελληνες μικρούς που, μεθοδικά, έχει μαζέψει πάλι η Παιανία. Εξυπνο πακέτο σε συμφέρουσα, αν θέλετε σε λογική έστω, τιμή. Πόσα λιγότερα, από 500 χιλιάρικα, να έδινε κανείς στους Τούρκους; Και πόσα λιγότερα, από ενάμισι εκατομμύριο το χρόνο, στον ίδιο;

Τα καλύτερά του δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι τα είδαν όσοι σύχναζαν, εκείνα τα χρόνια, στο «Ριαθόρ». Γι' αυτό άλλωστε, τότε, ήταν προσιτός μόνο στη Ρεάλ Μαδρίτης! Αλλά και τώρα, στα 31, που πλέον είναι προσιτός στο επίπεδο Παναθηναϊκός, η προοπτική δεν φαίνεται διόλου άσχημη. Εκ των υστέρων, όταν θα έχουμε το δείγμα, μπορούμε όλοι να κάνουμε εύκολη προσέγγιση. Αλλά τη στιγμή που αποφασίζει κανείς («τον παίρνουμε ή τον αφήνουμε;») κι εγώ στη θέση του Τζίγγερ θα αγόραζα ασυζητητί, εφόσον δίνεται η ευκαιρία και συμφέρει το κόστος, τον Φλάβιο Κονσεϊσάο.
Στην (ίδια) θέση του Τζίγγερ βεβαίως ό,τι είχα ψωνίσει θα το διαφήμιζα τελείως διαφορετικά, θα το ανακοίνωνα προς πάσα κατεύθυνση, δεν θα το άφηνα να... διαρρεύσει ψιθυριστά και συνωμοτικά, για να ανταμείψω τους φίλους και να τιμωρήσω παραδειγματικά τους εχθρούς, όμως ετούτο είναι μια άλλη ιστορία, σχετική με τη νοοτροπία που βασιλεύει, τα σημειώναμε και τις προάλλες εδώ, στο μικρόκοσμο του διοικητήριου της εταιρείας.

Για να επανέλθουμε στην αγορά αυτή καθαυτή, ωστόσο, ο Φλάβιο Κονσεϊσάο είναι παίκτης που «κάνει διαφορά». Αλίμονο, εδώ κάνει διαφορά ο (υγιής) Αντερσον, δεν θα κάνει ο Φλάβιο; Κι ο Μαλεζάνι δείχνει εγγύηση, ως προς τη διαχείριση του μεγέθους Κονσεϊσάο, πράγμα που δεν ήταν, π.χ., ο Αγγελος Αναστασιάδης με τον Πάουλο Σόουσα, εξ ου και οι περιπέτειες-ανέκδοτα τω καιρώ εκείνω.

Εκείνο που δεν κάνει ο Φλάβιο Κονσεϊσάο, όχι επειδή ο ίδιος ευθύνεται γι' αυτό αλλά μόνο επειδή αυτή η εποχή έχει πεθάνει οριστικά, είναι από μόνος να αλλάζει τη ροή της... ιστορίας (της ομάδας). Πάνε αυτά, δεν υπάρχουν. Δεν το 'κανε στη Γαλατασαράι, αν ετούτο πρόσμεναν οι φίλοι μας στην Πόλη. Δεν θα το κάνει ούτ' εδώ, αν ετούτο νομίζουν οι φίλοι του «τριφυλλιού». Το καλύτερο, συνεπώς, που έχουν να του προσφέρουν (για να τους προσφέρει) είναι η στήριξη και ο χρόνος.