Τον περιμένουν στη γωνία (Sportday / Αντ.Καρπετόπουλος)

Ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να καταλάβω το είδος της κριτικής που ασκείται στον Οτο Ρεχάγκελ όσον αφορά στη διαχείριση των δύο τελευταίων αγώνων της Εθνικής. Το να επισημάνει κάποιος ότι οι εμπνεύσεις του στα δύο αυτά ματς δεν βγήκαν, είναι απολύτως θεμιτό. Αλλά αυτό που διαπιστώνω τις τελευταίες ημέρες είναι ότι ουκ ολίγοι ετοιμάζονται να τον σταυρώσουν, γιατί τους έχει κλείσει πολλές φορές το στόμα.

Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Η χρησιμοποίηση του Βασίλη Λάκη στο ματς με την Τουρκία και το ανακάτεμα της άμυνας στον αγώνα εναντίον της Ουκρανίας είναι αποφάσεις του κόουτς, οι οποίες εκ του αποτελέσματος μπορούμε να πούμε ότι δεν δικαιώθηκαν. Αλλά η κριτική που έχει να κάνει με επιλογές παικτών (η υπενθύμιση ότι αγνοεί τον Ζήκο, τον Στολτίδη, τον Σαλπιγγίδη, τον Λυμπερόπουλο και δεν ξέρω ποιον άλλο υποψήφιο σωτήρα) είναι κακόπιστη και εν τέλει επικίνδυνη.

Ρίσκο

Εχω ξαναγράψει ότι αυτό που μου αρέσει στο κοουτσάρισμα του Ρεχάγκελ είναι ότι κάθε απόφασή του έχει μια λογική. Χθες σκεφτόμουν γιατί ο ρεαλιστής κόουτς πήρε το ρίσκο της χρησιμοποίησης του Βύντρα, ενώ θα ήταν πιο απλό να αντικαταστήσει τον Καψή με τον Κυργιάκο και να μην πειράξει τίποτα από τα υπόλοιπα. Επειδή ο Ρεχάγκελ δεν είναι κορόιδο για να μην κάνει το προφανές, πιστεύω ότι το πέρασμα του ακραίου μπακ του ΠΑΟ στο παιχνίδι ήταν κυρίως ένα μήνυμα στην ομάδα ότι το ματς μπορεί να λήξει νικηφόρα. Ο Γερμανός προσπάθησε να δείξει ότι πιστεύει στη νίκη, ακριβώς τη στιγμή που οι δυσκολίες μάς λύγιζαν. Εκ του αποτελέσματος η χρησιμοποίηση του Βύντρα (και το επακόλουθο ανακάτεμα της άμυνας) αποδείχτηκαν λάθος. Ομως το πέρασμα του παίκτη στο ματς δεν ήταν παρά ένα σημάδι μιας τελικής επίθεσης, η οποία ποτέ δεν ήρθε. Ο Ρεχάγκελ δεν έκλεισε την άμυνα για να πάρει την ισοπαλία, αλλά προσπάθησε να διατηρήσει την επιθετικότητα του σχήματος. Το ρίσκο δεν του βγήκε, αλλά λογική στην κίνηση υπήρχε.

Αρχή

Η στρατηγική του αγώνα της Εθνικής μας με την Ουκρανία μου θύμισε πολύ το ματς του Ολυμπιακού με τη Μονακό στην αρχή της χρονιάς στο Καραϊσκάκη. Ο Μπάγεβιτς αποφάσισε ότι η ομάδα του μπορεί να το κερδίσει με 1-0 και για να το πετύχει, διάλεξε τη στιγμή μιας τελικής επίθεσης, φορτώνοντας τη μεσαία γραμμή με φρέσκους παίκτες. Δεν αποκλείω κι ο Ρεχάγκελ να έκανε κάτι ανάλογο: αλλά χάνοντας αρχικά τον Καραγκούνη και μετά τον Καψή, υποχρεώθηκε να καλύψει «τρύπες» και όχι να ενορχηστρώσει μια τελική επίθεση. Αν οι τραυματισμοί αυτοί δεν υπήρχαν, η εικόνα του δευτέρου ημιχρόνου θα ήταν διαφορετική. Για το αποτέλεσμα δεν παίρνω όρκο. Με τη ρέντα που έχουν αυτό τον καιρό οι Ουκρανοί, μπορεί να χάναμε άλλα πέντε γκολ: τους θεούς και τη μοίρα δεν τους νικάει κανείς.

Αδικία

Κανένας προπονητής δεν μπορεί να προβλέψει την γκίνια στην επίθεση, ούτε φυσικά και να φανταστεί το ότι ο άψογος Αγγελος Μπασινάς θα έκανε λάθος τάκλιν στη μοναδική ευκαιρία που είχαν οι Ουκρανοί να παίξουν κάθετα. Θεωρώ τη συζήτηση αυτού του είδους άδικη για τον κόουτς και άστοχη. Πρέπει επίσης να μάθουμε να αντιμετωπίζουμε τους προπονητές γι' αυτό που είναι και όχι γι' αυτό που θα θέλαμε να είναι. Χθες σε ένα από τα πολλά e-mail που ήρθαν στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο μου (karpetshow@yahoo.gr) ένας φίλος επισήμανε ότι όταν χτύπησε ο Καψής, θα μπορούσε να παίξει η Εθνική για ένα τέταρτο ζώνη (4-4-2 ή 4-3-3) και να κερδίσει έναν παίκτη στα χαφ ή στην επίθεση ρισκάροντας. Θεωρητικά αυτό είναι σωστό και πιθανότατα ο Μπάγεβιτς π.χ. να το έκανε. Ο Ρεχάγκελ όμως παίζει άλλου είδους άμυνες και δεν έχουμε το δικαίωμα να του ζητάμε να αλλάξει μυαλό και συνήθειες.

Ανεργοι

Το ίδιο ισχύει και στο θέμα της επιλογής των παικτών. Μπορεί για αυτά τα δύο ματς του Ιούνη, με δεδομένα τα προβλήματα του Δέλλα και τις κάρτες του Ζαγοράκη και του Κατσουράνη, να ήταν χρήσιμοι στην Εθνική κι άλλοι. Ομως ο Ρεχάγκελ δεν μπορεί έτσι ξαφνικά να απαρνηθεί τη φιλοσοφία του, να γίνει από προπονητής εκλέκτορας, να κάνει την Εθνική κέντρο διερχομένων και να παίρνει παίκτες από τον Ολυμπιακό, από τον ΠΑΟ και την ΑΕΚ κατά παραγγελία των εφημερίδων. Δόξα τω Θεώ, τέτοιους ομοσπονδιακούς είχαμε πολλούς. Αν όντως κάποιοι τους νοσταλγούν, ας πάρουν και μια σοβαρή πρωτοβουλία να τους ξαναφέρουν πίσω. Ανεργοι είναι οι περισσότεροι...

Καταστροφή

Μία ήττα χθες, ένας αποκλεισμός αύριο, δεν είναι καταστροφή. Καταστροφή είναι να ξεχάσουμε τη μεθοδολογία της επιτυχίας του Γερμανού δασκάλου. Ο επόμενος προπονητής θα πρέπει να ενθαρρυνθεί για να ακολουθήσει την ίδια στρατηγική. Πρέπει να καταλήξει στους δικούς του παίκτες, να φτιάξει το δικό του γκρουπ, να το περιβάλει με εμπιστοσύνη και αγάπη και να το πιστέψει, όσο πίστεψε ο Γερμανός τους παίκτες του. Που παραμένουν οι καλύτεροι που είχαμε ποτέ και γιατί έγιναν πρωταθλητές Ευρώπης και γιατί δεν κρύβονται στις ήττες.

Πόνος

Τους έβλεπα την Τετάρτη το βράδυ καταπονημένους και θυμωμένους και τους απολάμβανα. Η καταπληκτική συμπεριφορά τους, η αίσθηση της ευθύνης απέναντι στο εθνόσημο, η μέχρι τελικής πτώσης μάχη που δίνουν σε αυτά τα προκριματικά, είναι πράγματα που με συγκινούν όσο και οι περσινές ονειρεμένες επιτυχίες τους. Οποιος πόνεσε για την ήττα, πόνεσε από αγάπη. Οι άλλοι ας κάνουν κριτική...