Γοητευτικό μυστήριο και ριψοκίνδυνο ασύμβατο (Sportday / Αλ.Σπυρόπουλος)

Με τους προπονητές δεν βρίσκεις σοβαρή άκρη, άμα πιάσεις κι αρχίσεις να ρωτάς (τι μέρος του λόγου είναι ο καθένας) τους ποδοσφαιριστές. Εάν π.χ. ρωτήσεις τον Τσιάρτα για τον Καμάτσο, θα σχηματίσεις την εικόνα του χειρότερου προπονητή στην υφήλιο. Εάν, για τον ίδιο Καμάτσο, συμβεί να ρωτήσεις τον Φύσσα, θα σου πει τα καλύτερα. Για τον Κούμαν, ο Μαχλάς μου είχε πει ότι είναι ανατέλλον αστέρι με προορισμό, από τον Αγιαξ, αργά ή γρήγορα την Μπαρτσελόνα. Για τον ίδιο Κούμαν, αν άκουγε κανείς προ μηνών τον Αναστασίου, θα καταλάβαινε γιατί ο Αγιαξ απέτυχε φέτος σε όλα τα μέτωπα.
Δεν βγαίνει, λοιπόν, ιδιαιτέρως αξιόπιστο νόημα. Επειδή, ευλόγως, οι κρίσεις των παικτών είναι, περισσότερο κι από ψυχρά αντικειμενικές, θερμά βιωματικές. Ακόμα πιο πολύ, επειδή οι συνθήκες καθημερινότητας στη δουλειά του επαγγελματία προπονητή μπορεί να 'ναι μέρα με νύχτα. Αλλο Σεβίλλη, άλλο Μπενφίκα, άλλο Αγιαξ, άλλο Μπριζ, άλλο Ολυμπιακός, άλλο Πάρμα ή Βερόνα, άλλο Παναθηναϊκός, άλλο Σπόρτιγκ ή Πόρτο, άλλο ΑΕΚ. Σημασία έχει, πάνω κι απ' την επάρκεια του κόουτς, τι γυρεύει αυτός από το κλαμπ. Και τι το κλαμπ, από αυτόν.

Γιατι ο Σολιντ γλυκοκοιτάζει προς τον Ολυμπιακό, τούτο είναι εύκολο να το αντιληφθεί κανείς. Ο Ολυμπιακός, για αρχή, του προσφέρει το μπόνους της απευθείας (δίχως άγχος) συμμετοχής σε όμιλο Τσάμπιονς Λιγκ, πράγμα που έως τώρα για τον Νορβηγό κόουτς ήταν απαγορευμένη πολυτέλεια. Και με τη Ρόσενμποργκ, με την οποία το '98 χρειάστηκε να βγάλει τον Αύγουστο νοκ άουτ την... επόμενη ομάδα του, την Μπριζ. Και με την Μπριζ, με την οποία:
-Το 2002 έπαιξε όχι έναν αλλά δύο (από τον Ιούλιο!) προκριματικούς γύρους και πέρασε στα πέναλτι εις βάρος της Σαχτάρ.
-Το 2003 έπαιξε ένα γύρο και πέρασε, πάλι στα πέναλτι, εις βάρος της Μπορούσια Ντόρτμουντ.
-Το 2004 έπαιξε, ξανά, δύο γύρους κι αποκλείστηκε, η ρεβάνς των Ουκρανών, από τη Σαχτάρ.

Ενα μπΟνουΣ, λοιπόν, αυτό. Ενα δεύτερο, ότι για πρώτη φορά στην καριέρα του θα προπονήσει μέγεθος Ριβάλντο. Οταν, στην... προηγούμενη ζωή, οι πιο μεγάλοι σταρ στα χέρια του ήταν ο Ρούσφελντ, ο Στραντ, ο Σκάμελσρουντ, ο Βερχέγεν. Εξ ου και η ελάχιστη αξία των εκτιμήσεων ότι «με τις βεντέτες» κάνει αυτό ή το άλλο. Επιπλέον μπόνους, το κοινό του Ολυμπιακού, οι υποδομές (Καραϊσκάκη και Ρέντη), η ομορφιά της χώρας, το πιο υψηλού επιπέδου, σε σχέση με το βελγικό ή το νορβηγικό, πρωτάθλημα. Ολο ετούτο το πακέτο δεν περιέχει κάτι το πολύ συγκινητικό, ως πειρασμός, για τον Λε Γκουέν. Για τον Σόλιντ, ωστόσο, είναι ξεκάθαρη... κλοτσιά προς τα πάνω.

Το (γοητευτικΟ και, συνάμα, ριψοκίνδυνο) μυστήριο της υπόθεσης είναι το αντίστροφο, δηλαδή το γιατί ο Ολυμπιακός γλυκοκοιτάζει προς τον Σόλιντ. Θα έδενε λογικά, εφόσον επρόκειτο για χτίσιμο καινούργιας, σε νοοτροπία και σε αγωνιστικό στυλ, ομάδας. Με πολλά νέα, και νεανικά, πρόσωπα. Με εύπλαστη πρώτη ύλη, που ο προπονητής θα καλείτο να τους βάλει στην αρετή της πειθαρχίας, της εργατικότητας, του τρεχαλητού, του ορμητικού στυλ στην επίθεση. Η περσινή ΑΕΚ, φέρ' ειπείν. Ο φετινός, εν όψει της ερχόμενης περιόδου, Παναθηναϊκός.

Ο ΟλυμπιακΟΣ, όμως, δεν φαίνεται να είναι αυτό. Η πρώτη ύλη ήταν, είναι και παραμένει δεδομένη. Φεύγει ο Γεωργιάδης, πήραν τον Κυριάκο, έφυγε ο Ζιοβάνι, ο πυρήνας δεν αλλάζει. Νικοπολίδης, Ανατολάκης, Σούρερ, Γεωργάτος, Τζόρτζεβιτς, Καστίγιο, Ριβάλντο. Αυτοί, και ο σέντερ φορ που εικάζεται πως θα αγοραστεί για να εξυπηρετεί το (αναμενόμενο υπό τον Σόλιντ) 4-3-3. Οι υπόλοιπες προσθαφαιρέσεις στο ρόστερ όλα δείχνουν πως θα 'ναι δευτερευούσης σημασίας.
Οι «κΟκκινοι» συνεπώς, αφού διατηρούν τον πυρήνα στην πράξη άθικτο, θα 'ταν λογικό να πήγαιναν σε προπονητή-διαχειριστή, έναν Ιρουρέτα ας πούμε (που, επτά χρόνια στο «Ριαθόρ», ελάχιστα πράγματα κούνησε από τη θέση τους, ενώ μεταξύ άλλων διακρίθηκε για τη στωικότητά του απέναντι στους ατίθασους Τζαλμίνια αυτού του κόσμου), παρά σε προπονητή-δημιουργό. Που απαιτεί τρεξίματα, τακτικές, σκληρές προσηλώσεις. Και άλλα τέτοια... ασύμβατα, τόσο με τα γονίδια όσο και με το έμψυχο δυναμικό, ενδεχομένως και με τα γούστα του κοινού, του πρωταθλητή.