Οι διασκεδαστικοί ερασιτέχνες γίνονται επικίνδυνοι (Sportday / Χρ.Χαραλαμπόπουλος)

Tα πολιτικά ανακλαστικά του υφυπουργού Αθλητισμού τα έχουμε αξιολογήσει εδώ και καιρό, σε σημείο τέτοιο μάλιστα που ο Ραν Ταν Πλαν, συγκρινόμενος μαζί του, να θεωρηθεί ότι δρα παρορμητικά. Ολοι θυμόμαστε πως η πρόσφατη δήλωσή του, με την οποία καταδικάζονταν τα επεισόδια που σημειώθηκαν στο παιχνίδι του Αρη με τον Ηρακλή, ήρθε με 48ωρη καθυστέρηση, ενώ μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν είχε βρει την ευκαιρία να σχολιάσει την επανεμφάνιση του Μάκη Ψωμιάδη στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Οσοι έχουν καταλάβει τον τρόπο που κινείται το ελληνικό ποδοσφαιρικό σύμπαν, δεν θα πρέπει να εξεπλάγησαν. Ούτε για την αλαλία του υφυπουργού αλλά ούτε για την επανεμφάνιση του Big Mac. Ενας χώρος, όπως ο παραγοντικός του ελληνικού ποδοσφαίρου, όπου η λαμογιά, το θράσος, η αναισθησία, η ιδιοτέλεια και η θεσμοποίηση της συναλλαγής κάτω από το τραπέζι θεωρούνται από πολλούς «προσόντα», δεν βλέπω τον λόγο να ενοχληθεί η κυβέρνηση.

Ομως η κυβέρνηση, η οποία προεκλογικά ευαγγελιζόταν την κάθαρση και υπερασπιζόταν τη διαφάνεια (στα λόγια φυσικά, που ως γνωστόν δεν κοστίζουν) δεν βρίσκει ενοχλητική την επανεμφάνιση του κ. Ψωμιάδη (δια μέσου του υιού του) στο χώρο του ποδοσφαίρου; Προφανώς, εκείνο που ενδιαφέρει την πολιτική ηγεσία του ελληνικού αθλητισμού δεν είναι η αξιοπιστία του ελληνικού παραγοντικού κόσμου, ούτε φυσικά η προστασία του παιχνιδιού και των ομάδων.

Εκείνο που ενδιαφέρει την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Αθλητισμού είναι η συντήρηση ενός καθεστώτος που θα της επιτρέπει να διαχειρίζεται τα χρήματα που προορίζονται για τον ελληνικό αθλητισμό με τέτοιο τρόπο, ώστε να συντηρούνται οι πελατειακοί δεσμοί ομάδων και ομοσπονδιών με το υπουργείο. Δεσμοί που μπορεί να μην βελτιώσουν την ποιότητα και τα χαρακτηριστικά του ελληνικού αθλητισμού, αλλά που θα διασφαλίσουν την παρουσία στα πράγματα των «δικών μας» και του κ. Ορφανού στην επόμενη Βουλή, κολακεύοντας παράλληλα τη ματαιοδοξία του. Το μότο που φωτίζει την πολιτική σταδιοδρομία του κ. υφυπουργού δεν μπορεί να είναι άλλο από εκείνο που υποστηρίζει ότι «πολιτική είναι η γκάφα του εφικτού». Και ο κ. Ορφανός στη μέχρι τώρα θητεία του έχει αποδείξει ότι διαθέτει ένα ανεξάντλητο ρεπερτόριο από γκάφες, βασικό χαρακτηριστικό αυτής της κυβέρνησης, που δεν διαφέρει και πολύ από τη σύναξη μερικών ερασιτεχνών, οι οποίοι νομίζουν ότι είναι επαγγελματίες. Καμία καινούργια ιδέα, καμία ρηξικέλευθη πρόταση για τον αθλητισμό.

Ακόμη και ο περίφημος νόμος του περασμένου Σεπτεμβρίου, ένα κατάλοιπο των επεξεργασιών της προηγούμενης κυβέρνησης ήταν. Και αν πιστεύει κάποιος ότι η ολιγωρία της πολιτικής ηγεσίας του αθλητισμού εντοπίζεται μόνο στο ποδόσφαιρο, είναι γελασμένος. Τα καραγκιοζιλίκια με τη «νομιμοποίηση» των τεσσάρων ομοσπονδιών των χειμερινών σπορ που προκάλεσαν και το «κράξιμο» της ΔΟΕ ή το μπάχαλο που γίνεται στην ομοσπονδία πάλης (όπου αθλητές, παράγοντες και προπονητές καταγγέλλουν μεγάλης έκτασης κακοδιαχείριση, αλλά ο κ. Ορφανός δεν θεωρεί απαραίτητη τη διενέργεια διαχειριστικού ελέγχου) είναι ενδεικτικά των προθέσεων και των δυνατοτήτων. Τώρα ο μεγάλος στόχος είναι «το στοίχημα» και η εισαγωγή των ελληνικών ομάδων σε αυτό. Για να έχει έσοδα το ελλειμματικό κράτος από την άνοδο της αξίας της τιμής μετοχής του ΟΠΑΠ, που θα «σκοτώσει» οσονούπω η κυβέρνηση στο χρηματιστήριο, ολοκληρώνοντας αυτό που είχε ξεκινήσει το ΠΑΣΟΚ. Την παράδοση της πιο κερδοφόρας εταιρείας του ελληνικού χρηματιστηρίου σε ιδιώτες. Εντάξει, μέχρι ένα σημείο παρακολουθούσαμε τις γκάφες τους και γελάγαμε. Τώρα, όμως, οι ερασιτέχνες έχουν αρχίσει να γίνονται επικίνδυνοι.