Η σωστή ομάδα με τη σωστή νοοτροπία (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ο Ζαγοράκης, 34 χρόνων άνθρωπος, καβάλησε το αυτοκίνητο από την Μπολόνια, άλλαξε δύο αεροπλάνα, έφτασε στη Λειψία μεσάνυχτα κοντά, μέσα Ιουνίου, κομματιασμένος από την επιβάρυνση της χρονιάς, κι όμως έξω από το ξενοδοχείο της Εθνικής, σαν να ερχόταν... αναζωογονημένος από διακοπές, ανέκραξε: «Ελα, ρε Ελλαδάρα, στα όπλα!».
Ο ΚαραγκοΥνηΣ, μαζί του, ενσωματώθηκε στην ομάδα σαν να 'ταν το πρώτο ραντεβού, δίχως καμία έκπτωση πάθους, και για όποιον διατηρούσε αμφιβολίες, το είπε: «Εδώ δεν ήρθαμε για φιλικά, ήρθαμε για μάχες».

Τον ΦΥσσα, νωρίτερα, τον είχαν ρωτήσει για κούραση, κι εκείνος μας... ξεκούρασε με την απάντησή του: «Εδώ λέμε να κουραστούμε και του χρόνου!».

Ο ΓκοΥμαΣ, την προηγούμενη μέρα, δεν φοβήθηκε να μιλήσει για τον στόχο (του ματς με τη Βραζιλία). Σε περιρρέουσα ατμόσφαιρα, όπου το να σκέπτεσαι φωναχτά είναι αιτία χλεύης, ενώ politically correct θεωρείται το να χειρίζεσαι τη... δημοσιογραφική (γλώσσα), αυτός είχε το θάρρος να εκτεθεί. «Δεν πάμε για να φάμε λίγα. Πάμε για να νικήσουμε».
Ο ΒρΥζαΣ, εδώ αρκεί η τηλεοπτική εικόνα, και μόνον. Βίγο, τρία αεροπλάνα, Λειψία, απευθείας στην προπόνηση με το χέρι μπανταρισμένο, οι άλλοι διακόπτουν, τον καλωσορίζουν με το πηγαίο χαμόγελο της καρδιάς, τον επευφημούν!
Αυτή είναι η Εθνική. Στη θέση του Ρεχάγκελ, πρωτίστως γι' αυτό θα υπερηφανευόμουν. Πιο πολύ κι απ' όσο για το επίτευγμα στην Πορτογαλία. Γι' αυτό το άρρηκτο γκρουπ.

Ενα μΗνα πίσω, βράδυ παραμονής τελικού Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ στη Λισσαβώνα, είχαμε βγει με τον Χρήστο (Σωτηρακόπουλο) για φαγητό παρέα με το ζεύγος (Τάκη και Χριστίνας) Φύσσα. Είχα ρωτήσει τότε τον Τάκη (στη χαλαρή ατμόσφαιρα ενός υπέροχου δείπνου σε ρεστοράν δίπλα στον Τάγο) ποιοι υπολόγιζε πως θα το... στρίψουν διά του αρραβώνος στο Confederations Cup, επικαλούμενοι την απολύτως κατανοητή ανάγκη για δύο θερινές ανάσες και ζητώντας από τον Ρεχάγκελ τιμητική απαλλαγή.

ΞεχΩριζα, ομολογώ, στο μυαλό μου ορισμένους. Κι όχι, φυσικά, απαξιωτικά. Ισα-ίσα, ήμουν μέσα μου έτοιμος να αναγνωρίσω ότι έχουν όλα τα δικαιώματα στην ανάπαυση του πολεμιστή. «Σήμερα που το συζητάμε», μου είπε ο Φύσσας «μπορεί κι εκείνοι να το σκέπτονται. Αλλά θα δεις πως όταν έρθει η ώρα, δεν θα θέλει να λείπει κανείς!». Ενα μήνα μετά, οι εικόνες που πιο πάνω περιγράψαμε. Η πλήρης απαρτία. Η επιβεβαίωση της προφητείας του Τάκη.

ΣΗμερα, παραμονή του ραντεβού με τη Βραζιλία, νιώθω βέβαιος (και, ως εκ τούτου, ήσυχος) πως στη Γερμανία έχει πάει η σωστή ομάδα με τη σωστή νοοτροπία. Αρκεί, για να με (υπέρ)καλύπτει. Μου φτάνει αυτό, δεν με νοιάζει κάτι άλλο.
Τα υπΟλοιπα, ποιοι... άλλοι έπρεπε να πάνε στη θέση εκείνων που επελέγησαν και πήγαν ή ποια ενδεκάδα πρέπει να κατεβάσει ο Ρεχάγκελ και ποιες αλλαγές να κάνει και πότε, τα αφήνω μετά χαράς σε όσους δεν έχουν καταλάβει γρι από τα προεκτεθέντα.