Οι ομάδες, το ποδοσφαιρικό στοίχημα και οι επιτήδειοι (Sportday / Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Tον τελευταίο καιρό όλο και πληθαίνουν οι συζητήσεις για την είσοδο των ελληνικών ομάδων στο ποδοσφαιρικό στοίχημα. Το συγκεκριμένο ζήτημα είναι αρκετά πολύπλοκο και δεν εξαντλείται ούτε στο πλαίσιο ενός άρθρου αλλά ούτε και σε δύο-τρεις «αβανταδόρικες» εμφανίσεις ορισμένων «επαγγελματιών» ποδοσφαιρο-παραγόντων σε τηλεοπτικές εκπομπές. Παραγόντων που διαχειρίζονταν τις τύχες του ελληνικού ποδοσφαίρου και την εποχή των παχιών αγελάδων με τα τρελά χρήματα που έδινε ο ALPHA DIGITAL. Χρήματα που αντί να χρησιμοποιηθούν για την αναβάθμιση του ελληνικού ποδοσφαιρικού προϊόντος και την αναδιοργάνωση των ομάδων, κατέληξαν στις τσέπες κάποιων επιτήδειων και άφησαν πολλές ομάδες καταχρεωμένες. Φυσικά, τιμωρίες υπευθύνων δεν υπήρξαν. Απλώς, οι ομάδες πλήρωσαν την απληστία και την αλήτικη συμπεριφορά ορισμένων, που σαν τους καρχαρίες μυρίστηκαν πάλι αίμα –δηλαδή χρήμα- και ξαναγυρίζουν σιγά σιγά. Από όλη αυτή τη συζήτηση για την είσοδο των ελληνικών ομάδων στο στοίχημα, μία συζήτηση που παρ’ όλη τη σοβαρότητα του ζητήματος γίνεται στο πόδι, ξεχωρίζω το βασικό επιχείρημα των υπέρμαχων της εισόδου των ομάδων στο στοίχημα.

Οι ομάδες πρέπει να μπουν στο στοίχημα, αν θέλουμε να επιζήσουν και να αναπτυχθεί το ελληνικό ποδοσφαιρικό προϊόν. Τα ερωτήματα που προκύπτουν από το άκουσμα αυτού του επιχειρήματος είναι πολλά. Κατ’ αρχάς, ποιοι παράγοντες θα διαχειριστούν αυτά τα επιπλέον χρήματα; Επειδή από το 2000 και μετά δεν είδαμε κάποιο τεράστιο κύμα ανανέωσης του ελληνικού παραγοντικού δυναμικού, δεν θα είναι λάθος να υποθέσουμε ότι οι ίδιοι άνθρωποι με τη συγκεκριμένη νοοτροπία είναι πιθανότερο να λειτουργήσουν για την τσέπη τους, παρά για το καλό των ομάδων και του ποδοσφαίρου.
Δεύτερον, για ποιες ομάδες πρόκειται, όταν λέμε ότι πρέπει να επιβιώσουν οικονομικά; Η ελληνική ποδοσφαιρική αγορά είναι περιορισμένη και δεν μπορεί να συντηρήσει πάνω από ένα συγκεκριμένο αριθμό ομάδων, έτσι ώστε να διασφαλίζεται η ανταγωνιστικότητα του πρωταθλήματος και το εμπορικό του ενδιαφέρον. Οι «επαγγελματίες» παράγοντες που θέλουν να βάλουν χέρι στα χρήματα από το στοίχημα ονειρεύονται μία πίτα απ’ όπου μπορούν να φάνε όλοι όσοι έχουν όρεξη. Αυτό, όμως, δεν συνιστά αναπτυξιακή δυνατότητα, αλλά μεγάλο φαγοπότι.

Τρίτον, μέχρι πότε οι «ξύπνιοι» θα ποντάρουν στην κρατική οικονομική ενίσχυση των ομάδων για να καμουφλάρουν τις δικές τους ανεπάρκειες, στη διοίκηση και το μάρκετινγκ;

Τέταρτον, ένα τέτοιο ενδεχόμενο -όπως αυτό της ένταξης των ομάδων στο στοίχημα- πρέπει να εξεταστεί μέσα σε ένα συνολικότερο σχέδιο ανάπτυξης του ελληνικού ποδοσφαίρου, σχέδιο που προϋποθέτει και νομοθετικές ρυθμίσεις, άρα και την εμπλοκή της πολιτείας. Τέτοιο σχέδιο δεν υπάρχει και επιπλέον φοβούμαι ότι μία στενότερη εμπλοκή της πολιτείας θα ενισχύσει πελατειακούς δεσμούς.

Πέμπτον, είναι τόσο δεδομένη και αυτονόητη η αξιοπιστία του ελληνικού πρωταθλήματος ποδοσφαίρου ώστε να διασφαλίζεται η «καθαρότητα» του ποδοσφαιρικού στοιχήματος;

Πέρα από αυτά τα πέντε ερωτήματα, υπάρχει και μία πληθώρα άλλων ερωτημάτων, πολλά από τα οποία είναι τεχνικής φύσης ή άπτονται νομοθετικών ζητημάτων, που αρκετές φορές είναι εξαιρετικά πολύπλοκα καθώς υπάρχουν πολλές κοινοτικές οδηγίες, την ισχύ των οποίων ανακαλύπτουμε με καθυστέρηση. Αν η κυβέρνηση συναινέσει στην εισαγωγή των ελληνικών ομάδων στο στοίχημα, δεν θα σώσει τις ομάδες και το ελληνικό ποδόσφαιρο, αλλά κάποιους επιτήδειους που θα βρουν μία ακόμη ευκαιρία να γεμίσουν τις τσέπες τους και να περάσουν καλά εις υγείαν των κορόιδων.