Οι παππούδες του μέλλοντός μας (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Aν βάλεις τους παλαιούς να σου διηγηθούν την περιπέτεια του '74 στο «Μαρακανά», το 0-0 στο φιλικό Βραζιλίας-Ελλάδας, δεν είναι ότι ακόμη θυμούνται απλώς φάσεις. Στιγμές. Περιστατικά. Τριάντα ένα, και πλέον, χρόνια μετά, κι όμως όλοι (από τον Οικονομόπουλο στη μία άκρη του τερέν ως τον Αντωνιάδη στην άλλη) είναι ικανοί να σου... γράψουν, λεπτό προς λεπτό, όλο το ματς!

Την ψαρωτικH τραχύτητα του Ριβελίνο απέναντι στον Ελευθεράκη. Τον Ιωσηφίδη εναντίον του Ζαϊρζίνιο. Τον Μαύρο, που δεν γύρισε τη μπάλα και χάθηκε, στο τέλος, η ευκαιρία του 0-1. Και τα πριν από το ματς. Και τα μετά. Το ταξίδι, τους διαλόγους, τις εντολές του Αλκέτα, τα καλαμπούρια. Το Ρίο. Το Σάο Πάουλο. Ως και τη μεγάλη καθυστέρηση στη Ζυρίχη, τον ενδιάμεσο προορισμό. Τα πάντα.

Οπωσ θα 'ναι κι οι σύγχρονοι, κατά το... 2034. Στα τριαντάχρονα του έπους της Πορτογαλίας. Αμα τους πας, τότε, μια βόλτα στη Λισσαβώνα ή στο Πόρτο ή και στο Φάρο, θα σου δείξουν το ξενοδοχείο που έμεναν, τη γωνία απ' την οποία έστριβαν για να πάνε στην προπόνηση στη Βίλα ντο Κοντ ή στη Σίντρα, το ξενοδοχείο που έμεναν οι δικοί τους.
Και, φυσικα, θα 'χουν νωπές όλες τις απίθανες λεπτομέρειες για το πώς άλλαξαν τα μαρκαρίσματα, στο βολέ του γκολκίπερ, ο Κατσουράνης κι ο Δέλλας και φάγαμε στο 2' το πρώτο γκολ από τους Ρώσους, ή πώς έχασαν εύκολα την μπάλα στο φάουλ ο Καραγκούνης με τον Τσάρτα, κι ενώ λέγαμε να κερδίσουμε χρόνο, φάγαμε αντεπίθεση στο φινάλε του προημιτελικού με τη Γαλλία.

Σκeφτομαι πάντοτε πως οι ποδοσφαιριστές έχουν τις πιο κατάλληλες προδιαγραφές, που συνάμα είναι και σπάνιο προνόμιο ζωής, να γίνονται στα γεράματά τους οι καλύτεροι παππούδες. Οσα ζουν, 10-15 χρόνια στην μπάλα, κάνουν τα πιο γοητευτικά παραμύθια για τα εγγόνια τους. Για όλους μας. Κι αν με τον καιρό χύνουν και λίγη σάλτσα από πάνω, δεν χάθηκε ο κόσμος! Παραμύθια είναι, τη στιγμή που τα εξιστορούν. Δεν είναι... ρεπορτάζ, την ώρα που τα πράγματα συμβαίνουν. Που και στα ρεπορτάζ, μεταξύ μας, η κέτσαπ αφθονεί. Αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία.

Οι σyγχρονοι λοιπόν έχουν αυτή την τόσο ξεχωριστή ευκαιρία να εμπλουτίσουν το ρεπερτόριο των μετά τριακονταετία διηγήσεων. Με ακόμη ένα τρελό παραμύθι. Απόψε, στη Λειψία. Πώς έφυγαν από την Ελλάδα, κομμάτια μετά την ήττα από την Ουκρανία. Πώς, μέρα με την ημέρα στη Γερμανία, άλλαξαν περιβάλλον. Παραστάσεις. Διάθεση. Πώς έσκασαν μύτη στο ξενοδοχείο, μες στα μαύρα μεσάνυχτα, από την Ιταλία ο Ζαγοράκης κι ο Καραγκούνης. Πώς ήρθε, με το σπασμένο χέρι στον νάρθηκα, από τη Γαλικία ο Βρύζας. Τι πανηγύρι γινόταν με τον Ρεχάγκελ και τα μίντια.

Και, κυρiωσ, τι έκαναν και τι δεν έκαναν σ' εκείνα τα 90 λεπτά του πολέμου με τη «σελεσάο». Αυτό είναι που κρίνεται, σήμερα. Κρίνεται, με όρους αντικειμενικής, όσο γίνεται τουλάχιστον, καταγραφής. Οχι εξωραϊσμένης, ύστερα από χρόνια, και... εμπλουτισμένης διήγησης. Τι θα κάνουν λοιπόν στον πόλεμο οι παππούδες του μέλλοντός μας;

Ενα (eωσ και) σίγουρο είναι ότι δεν θα στριμωχθούν, όπως οι προγενέστεροι το '94 στη Βοστώνη γύρω - γύρω από τον Μαραντόνα, που το 'χαμε σχεδόν καμάρι ότι με μας ο Ντιέγκο έβαλε το τελευταίο γκολ της καριέρας του στην εθνική Αργεντινής, τώρα με τον Ροναλντίνιο... ποιος θα τρέξει να του (πρώτο)πάρει αυτόγραφο.

Οι δηλωσεισ του Καραγκούνη προχθές, που δεν ήταν σκέτες δηλώσεις αλλά ολοκληρωμένη και συγκροτημένη τοποθέτηση έναντι του αγώνα («δεν μ' ενδιαφέρουν οι ντρίμπλες και τα τακουνάκια, άλλωστε θεωρώ τον Κακά πιο ολοκληρωμένο παίκτη από τον Ροναλντίνιο»), ήρθαν να ταιριάξουν με (και να εδραιώσουν) την πεποίθηση πως η σωστή ομάδα έχει πάει τη σωστή στιγμή στο σωστό τουρνουά με τη σωστή προδιάθεση.

Οι εποχεσ πια, έχουν αλλάξει ανεπιστρεπτί. Οι μοντέρνοι Ελληνες (λιγότερο χαρισματικοί από τον Δεληκάρη και τον Κούδα, ωστόσο) δεν είναι οι παρίες, στη διεθνή απομόνωση, που μονάχα στη χάση και στη φέξη μπαίνουν να παίξουν, άγνωστοι εναντίον διάσημων, στη μεγάλη αρένα. Τι είναι; Ζυμωμένοι και εξοικειωμένοι με το υψηλό επίπεδο ανταγωνισμού.
Τοσο που, πλέον, κανένα (μα, στην κυριολεξία, κανένα) αποτέλεσμα κόντρα στη Βραζιλία δεν θα υπάρχει περιθώριο να ερμηνευθεί ως (κατά τα κρατούντα κλισέ) «βόμβα μεγατόνων». Αν ηττηθούμε, θα 'ναι νορμάλ. Αν φέρουμε ισοπαλία, λιγότερο νορμάλ αλλά, πάλι, όχι κάτι εξωκοσμικό. Αν, δε, νικήσουμε, αυτό θα 'ναι (ως προς τον, ανά την υφήλιο, αντίκτυπο) έκπληξη. Μόνον έκπληξη, τίποτα πιο δραματικό από αυτό.