Χάσαμε τις φωτογραφίες του 0-1 (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

H αλήθεια είναι ότι, πριν από το ματς, είχα οπλιστεί με την πιο αυστηρή προδιάθεση απέναντι στους Ελληνες διεθνείς. Ελεγα μέσα μου, ο καλύτερος τρόπος για να τους τιμά κανείς, τους ήρωες με τα λευκά και τα γαλάζια, είναι να τους βλέπει (και έτσι να τους κρίνει) ως ισότιμους ανταγωνιστές στο «υψηλό παιχνίδι». Δεν τους τιμά να τους αντιμετωπίζεις σαν τους φτωχούληδες του Θεού. Αρα, αν έπρεπε, θα τους... μάλωνα. Μας το 'μαθαν οι γιαγιάδες μας, άλλωστε. Οποιος αγαπάει, μαλώνει.

ΔεκαπEντε λεπτA μετά το ξεκίνημα της αναμέτρησης, ένιωθα αφοπλισμένος. Και, κατά βάθος, πολύ ευχαριστημένος ότι εκείνα που μόλις χθες αράδιαζα εδώ πέρα (πως τα παιδιά του Ρεχάγκελ δεν θα μπουν για να συλλέξουν αυτόγραφα αλλά για να παίξουν ποδόσφαιρο) είχαν, κιόλας, επιβεβαιωθεί. Ηταν εκκίνηση με θάρρος και φαντασία, εκ μέρους του Ρεχάγκελ, στην τακτική (ο Ζαγοράκης στη θέση του Φύσσα, τώρα στα γεράματα... αριστερός χαφ για τον έλεγχο του Κακά, επιλογή που χώρεσε στην ενδεκάδα και τον Βρύζα). Ηταν, επίσης, εκκίνηση με θράσος, εκ μέρους των παικτών. Στο 1' και κάτι, ελεύθερο άλμα σε κεφαλιά για γκολ (Κυργιάκος).

Η ΕθνικH μπορεI να είναι ήσυχη με τη συνείδησή της ότι δεν πρόδωσε κανέναν (απ' όσους την πιστεύουν κι έφτασαν έως τη Λειψία για να 'ναι στο πλευρό της και να ψάλουν τον ύμνο) και τίποτα (απ' όσα έχει κατακτήσει, και κατοχυρώσει, αυτά τα τέσσερα χρόνια). Το κρίμα με το 0-1 που δεν έκανε, εκεί, ο Κυργιάκος ήταν ότι στέρησε τις αναμνηστικές φωτογραφίες του ταμπλό. Θυμήθηκα, αίφνης, τότε που παίξαμε με την Dream Team στο Τορόντο πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, κάποια στιγμή προηγηθήκαμε με κάτι σαν 26-17, ξοδεύτηκαν κάμποσα φιλμ για να απαθανατίσουν το σκορ, στο τέλος χάσαμε 97-58 και πάλι είχαμε να λέμε πως γίναμε οι πρώτοι που κράτησαν τους Αμερικανούς κάτω από τους εκατό πόντους!

ΧθεΣ η Dream Team έβαλε μπρος μετά το 15'. Οταν έφτασαν στο 1-0, το γκολ δεν ήταν αιτία επίκρισης εκείνου που το δέχεται. Μόνο λόγος θαυμασμού, και ύμνου, για εκείνον που το πέτυχε. «Ασ' το, σέντρα θα κάνει», είπαν (είπαμε) όλοι, ο Αντριάνο όπλισε-πυροβόλησε-εκτέλεσε με υπερφυσική δύναμη και κλινική ακρίβεια. «Ασ' το, άουτ», είπαν (είπαμε) όλοι μετά, στην α λα Ρομπέρτο Κάρλος διείσδυση και σέντρα-σουτ του Ζιλμπέρτο, γκολ είπε ο Ρομπίνιο, 2-0. Η μοναδική φορά που είπαμε «άσ' το, γκολ, δεν πιάνεται» (και πράγματι αυτό συνέβη) ήταν... πριν καν σουτάρει το φάουλ ο σεσημασμένος Ζουνίνιο.

Η ΒραζιλΙα, σε σχέση με το Παγκόσμιο Κύπελλο 2002, έχει αφαιρέσει έναν σέντερ μπακ (Εντμίλσον) κι έχει προσθέσει ένα φαντεζίστα (Ρομπίνιο). Τότε 3-4-2-1, τώρα 4-2-2-2. Είναι αριθμοί που απεικονίζουν ότι, σε τούτη την ομάδα, η διάταξη έχει απλώς σχηματική (και οι αρχές, η φιλοσοφία αν θέλετε, ελάχιστη) αξία. Το μοναδικό κριτήριο, για κάθε εκλέκτορα που υποτίθεται πως εκπονεί σύστημα, είναι... πόσους έχουμε να βολέψουμε (και να τους κρατάμε, φυσικά, ικανοποιημένους).
Στην Απω ΑνατολΗ, ο Σκολάρι είχε να τακτοποιήσει, κατ' αυτή την έννοια, τρεις. Ριβάλντο, Ροναλντίνιο, Ρονάλντο. Το 'κανε, βάζοντας στα νώτα τους άλλους οκτώ να δουλεύουν γι' αυτούς. Εν όψει 2006, το βάσανο του Παρέιρα είναι ότι έχει να τα βγάλει πέρα με... περισσότερους. Επινόησε, συνεπώς, τούτο το 4-2-2-2, ό,τι πιο κοντινό στο «κατά δύναμιν» εφικτό. Και Ροναλντίνιο και Κακά, μισό-μισό ο ένας από τον κεντρικό άξονα και αριστερά κι ο άλλος από τον κεντρικό άξονα και δεξιά, αλλά και Ρομπίνιο γύρω γύρω και Αντριάνο στην κορυφή.

Οι διΑφοροι Ρικάρντο Ολιβέιρα και Ζούλιο Μπαπτίστα είναι συμφιλιωμένοι με τους δευτεροτρίτους ρόλους. Μένει, ως ελάττωμα του σχήματος, ότι εξαφανίζεται ο οποιοσδήποτε χώρος για τον πληθωρικό (και, δικαιολογημένα, απαιτητικό) Ζουνίνιο. Κι ένα δεύτερο, ότι ο Ρονάλντο του χρόνου, σε νορμάλ συνθήκες, θα 'χει επιστρέψει. Δεν θα 'ναι ούτε απλό ούτε δίκαιο να θυσιαστεί ο Αντριάνο. Επίσης δεν θα 'ναι ούτε απλό ούτε πολύ έξυπνο να θυσιαστεί ο Ρομπίνιο.
Στο τΕλοΣ της ημέρας, είναι να... λατρεύει κανείς τα φοβερά προβλήματά τους!