Προσεχώς το καλύτερο γκολ του κόσμου (Αντώνης Καρπετόπουλος / Sportday)

Τον Αντριάνο η Ευρώπη τον ανακάλυψε το καλοκαίρι του 2001 στο Παγκόσμιο Κύπελλο Νέων, που είχε γίνει στην Αργεντινή. Ηταν μια ευλογημένη διοργάνωση εκείνη, αφού εκτός από τον Βραζιλιάνο –που αν δεν κάνω λάθος είχε βγει και πρώτος σκόρερ– είχαν κάνει το πρώτο τους βήμα στο μεγάλο παλκοσένικο του ποδοσφαίρου και ο Κακά και ο Φαν ντερ Φάαρτ και ο Φαν ντερ Μέιντε και κυρίως η μεγάλη φουρνιά των παιδιών του Μαραντόνα, δηλαδή ο Σαβιόλα, ο Ντ' Αλεσάντρο, ο Μάξι Ροντρίγκες, ο Ρομανιόλι και οι υπόλοιποι υπερταλαντούχοι, που τελικά πήραν και το Kύπελλο.

Η Ιντερ χάρη σε μια υπόδειξη του Λουιζίτο Σουάρες είχε ανακαλύψει τον Αντριάνο πριν από όλους. Αν δεν το είχε κάνει πριν από το Παγκόσμιο Νέων του 2001 η μεταγραφή του θα έφτανε σε δυσθεώρητα ύψη, αφού όποιος τον είχε δει να αγωνίζεται σε εκείνο το τουρνουά θα διαπίστωνε ότι το παιδί αυτό είχε από τα δεκαεπτά του σκαρί ποδοσφαιριστή 25 χρόνων και βάλε. Ο μικρός λόγω σωματοδομής ήταν έτοιμος για μεγάλη ευρωπαϊκή ομάδα!

Λύκειο
Ομολογώ ότι στα πάρα πολλά χρόνια που παρακολουθώ ποδόσφαιρο δεν θυμάμαι κάτι ανάλογο. Υπήρξαν κατά καιρούς πολλοί ποδοσφαιριστές που έφτασαν στην καταξίωση σε χρόνο ρεκόρ, ντεμπουτάροντας σε ηλικία που οι άλλοι πάνε ακόμα στο λύκειο. Οι Ολλανδοί, για παράδειγμα, ρίχνουν στις μάχες τα πιτσιρίκια από τα 17, συνεχίζοντας την παράδοση των θαλασσοπόρων τους, οι οποίοι πριν γίνουν είκοσι χρόνων κουμαντάριζαν καράβια που γυρνούσαν τον κόσμο. Τα πιτσιρίκια τους δεν φοβούνται να μπουν και να παίξουν στο «Μπερναμπέου» ή στο «Ολντ Τράφορντ» και ουκ ολίγες φορές έχουν αποσπάσει χειροκροτήματα θαυμασμού. Ωστόσο, σε όλες αυτές τις περιπτώσεις που αυτό έχει συμβεί οι παίκτες αυτοί, παρά το θράσος και την τεχνική τους πληρότητα, λειτουργούν και εντυπωσιάζουν σαν πιτσιρίκια. Θυμάμαι τον Κλάιφερτ π.χ. να σηκώνεται από τον πάγκο στο Πράτερ και να καθαρίζει τη Μίλαν σε έναν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Το έκανε με το χαμόγελο και την ακμή στο πρόσωπο: τον έβλεπες και καταλάβαινες ότι το χάρισμά του εγγυάται το μέλλον του. Κάποια χρόνια αργότερα αποδείχτηκε ότι ως μικρός ήταν καλύτερος.

Κατόρθωμα
Ετσι συμβαίνει με τους περισσότερους που ξεκινούν νωρίς. Θυμάμαι τον Οουεν στα 17 του να ξεχαρβαλώνει την άμυνα της Αργεντινής: πιθανότατα όταν έπειτα από χρόνια σταματήσει την μπάλα, αυτό θα είναι το πιο λαμπρό κατόρθωμά του. Οι παίκτες που ξεκινούν νωρίς δεν σημαίνει ότι δεν βελτιώνονται μεγαλώνοντας, κάθε άλλο. Αλλά ο θαυμασμός που προκαλεί στα μάτια του κοινού το παιδικό τους κατόρθωμα αυτόματα «φρενάρει» την εξέλιξή τους: ο κόσμος τούς αποδέχεται ως ταλαντούχους πιτσιρικάδες, τους κολλάει την ταμπέλα του παιδιού-θαύμα και ως τέτοιους τους βλέπει ες αεί. Οπως ακριβώς και τα παιδιά-θαύματα του κινηματογράφου, που παγιδεύονται στα φιλμ και δεν κάνουν άλλου είδους καριέρα. Ποιος θα πλήρωνε να δει τον Βασιλάκη Καΐλα να παίζει τον παππού; Θα σκεφτόταν πόσο χρονών ήταν όταν τον έβλεπε να παίζει τον λουστράκο και θα πάθαινε κατάθλιψη.

Πορτοφόλι
Ο Αντριάνο δεν υπήρξε ποτέ παιδί-θαύμα: αμφιβάλλω αν υπήρξε ποτέ του παιδί! Αν δεν ήταν Βραζιλιάνος και ήταν Αμερικανός, θα έλεγα ότι είναι αποτέλεσμα γενετικού πειράματος, ο πρώτος ποδοσφαιριστής που ωρίμασε δεκαέξι χρονών ή κάτι τέτοιο. Επειδή είναι Βραζιλιάνος το σπάνιο της περίπτωσής του δεν δημιουργεί υποψίες, δημιουργεί απλώς θαυμασμό. Εβλεπα το παγωμένο βλέμμα του στο ματς με την Εθνική και παιδευόμουν να σκεφτώ τι μου θυμίζει: ε, λοιπόν, δεν μου θυμίζει τίποτα. Δεν μπορώ να τον συγκρίνω με κανέναν από τους «καριόκας» που έχουν προηγηθεί, όχι γιατί ως «σκαρί» αποτελεί μοναδική περίπτωση, αλλά γιατί το βλέμμα του μέσα στο γήπεδο δεν το έχει άλλος. Ο Ροναλντίνιο, ως τέλειος εκπρόσωπος της σχολής, συνεχώς γελάει: ο Αντριάνο σε κοιτάζει και εσύ του δίνεις το πορτοφόλι και φεύγεις τρέχοντας.

Φανατικούς
Δεν θέλω να είμαι υπερβολικός και δεν πιστεύω ότι ο απίστευτος αυτός τύπος είναι το καλύτερο φορ του κόσμου. Ο Αντριάνο δεν έχει την ανέμελη γοητεία του παιχνιδιού του Ρονάλντο, που δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είναι ένα σκαλί πάνω απ’ όλους γιατί «έζησε» δύο φορές. Δεν έχει επίσης τη σπιρτάδα του Κρέσπο, που μέσα στην περιοχή είναι υποδειγματικός. Δεν έχει τη σοφία του Σεβτσένκο, ίσως ούτε την αποτελεσματικότητα του Φαν Νιστελρόι. Αλλά είναι τόσο ξεχωριστή και ιδιαίτερη περίπτωση, που είμαι βέβαιος ότι με τον καιρό θα αποκτήσει φανατικούς φίλους, ίσως μάλιστα τους φανατικότερους. Και όλοι αυτοί θα ζουν με τη βεβαιότητα ότι κάποια μέρα θα τον δουν να βάζει το ωραιότερο γκολ του κόσμου.

Χάρη
Ο Αντριάνο είναι cult. Πρέπει να τον ανακαλύψεις για να τον χαρείς και πρέπει να αποδεχτείς την περίπτωσή του. Είναι μονοπόδαρος, δεν έχει τη στυλιστική χάρη των Βραζιλιάνων, το παιχνίδι του είναι στα όρια του παραλογισμού, αφού σουτάρει από οπουδήποτε και συχνά αγνοεί ότι έχει συμπαίκτες. Αλλά η εκρηκτικότητά του, η τρέλα του, η διάθεσή του να βάζει στοιχήματα με τον εαυτό του ψάχνοντας σουτ από κάθε γωνία είναι στοιχεία χαρακτήρα που γοητεύουν. Πιθανολογώ ότι αυτό το παιδί δεν έμαθε ποτέ του το σωστό ποδόσφαιρο, αλλά μέχρι τα δεκαέξι του βρήκε έναν κώδικα δικό του και έκτοτε τον τηρεί κατά γράμμα. Ο παίκτης που έχει μεγαλώσει μαθαίνοντας ότι έχει συμπαίκτες στο 41' του ματς της Βραζιλίας με την Εθνική μας δεν σουτάρει από εκεί. Παίζει το ένα-δύο, παιδεύεται να μπει κατά μέτωπο, ανοίγει την μπάλα στα δεξιά, αλλά δεν σουτάρει. Για τον Αντριάνο αυτά είναι λεπτομέρειες, έως και ασήμαντες. Ας προσαρμοστούν οι άλλοι στις διαθέσεις του. Αυτός θα μπει στο γήπεδο και θα παίζει την μπάλα μόνο με το αριστερό, σουτάροντας από όπου να 'ναι.