Την άγνοια κινδύνου πληρώνει ο Ρεχάγκελ (Sportday / Φίλιππος Συρίγος)

Ο παράγων έκπληξη είναι το αλατοπίπερο του αθλητισμού, αλλά όχι και η καθημερινότητά του. Παράδειγμα η Εθνική Ελλάδας στο ποδόσφαιρο, η οποία, ενώ πέρυσι τέτοια εποχή τσάκισε το ένα μετά το άλλο όλα τα φαβορί του Euro 2004, τώρα, στη Γερμανία, επέστρεψε στην αναπόφευκτη μιζέρια του ελληνικού ποδοσφαίρου, σκορπώντας απογοήτευση στους υπεραισιόδοξους και τους ανυποψίαστους.

Ενδεχομένως κάποιοι θα αναρωτηθούν «μα γιατί δεν ήταν έκπληξη η ήττα της πρωταθλήτριας Ευρώπης από την ποδοσφαιρικά ασήμαντη Ιαπωνία;». Η απάντηση είναι πολύ απλή: γιατί η Εθνική Ελλάδας, παρά το θρίαμβό της στην Πορτογαλία, ουδέποτε αναγνωρίστηκε ως μία από τις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης. Και γιατί επιπλέον η χρονική στιγμή αλλά και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες κλήθηκε να αγωνιστεί στα γερμανικά γήπεδα κάθε άλλο παρά συνηγορούσαν υπέρ μιας νέας επιτυχίας της.

Mετά τον αγώνα με την Ουκρανία, κατά τον οποίο η Εθνική κατέρρευσε υπό το βάρος της κούρασης και των πολύ σοβαρών απουσιών, ήταν περίπου βέβαιο ότι τα πράγματα δεν θα πήγαιναν καθόλου καλά στο Confederations Cup της Γερμανίας. Πόσο μάλλον αφού οι τραυματισμοί υποχρέωναν τον Ρεχάγκελ να ανασυγκροτήσει την κεντρική αμυντική γραμμή και παράλληλα να κάνει αλλαγές και σε άλλες θέσεις της ενδεκάδας...

Βεβαίως, έστω και αναγκαστικά, ο Γερμανός έκανε αυτό ακριβώς που ζητούσαν τόσο καιρό οι ειδικοί της εξέδρας και του καφενείου: έβαλε να παίξουν ποδοσφαιριστές που πιο πριν δεν είχαν πολλές (ή και καθόλου) ευκαιρίες, για να αποδειχθεί, σε πρώτη φάση, ότι πράγματι υπάρχει μια αισθητή διαφορά, που αντανακλά άμεσα στην εικόνα της ομάδας, ανάμεσα στους 12-13 βασικούς και εκείνους που περιμένουν πιο πίσω τη σειρά τους...

Το αποτέλεσμα, πάντως, δεν προβλέπεται ότι θα αποστομώσει τους «ειδικούς», οι οποίοι ήδη υποστηρίζουν ότι η Εθνική απέτυχε με τους νέους παίκτες στη σύνθεσή της, επειδή ο Ρεχάγκελ δεν είχε δουλέψει προς την κατεύθυνση αυτή, με συνέπεια τα παιδιά που χρησιμοποιήθηκαν να μοιάζουν με ψάρια έξω από τα νερά τους. Για όποιον δεν κατάλαβε -λοιπόν- καλά, εξηγώ ότι ο προπονητής της Εθνικής κατηγορείται ήδη ότι εκτός από το θρίαμβο της Πορτογαλίας, δεν επέτυχε και τη σχεδόν ταυτόχρονη ανανέωση της ομάδας, έτσι ώστε όχι μόνο να διατηρηθεί στο ίδιο αγωνιστικό επίπεδο, αλλά και να σημειώσει νεότερα βήματα προόδου!

Μάλιστα... Είναι, βλέπετε, πολύ δύσκολο να υποψιαστούν όλοι αυτοί ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είναι ένα απέραντο εκτροφείο που παράγει ασταμάτητα ταλέντα. Είναι αδύνατο να αντιληφθούν ότι ο Ρεχάγκελ και οι λιγοστοί εκλεκτοί του πέρυσι στην Πορτογαλία πρώτα πρώτα εθριάμβευσαν κόντρα στη μιζέρια του ελληνικού ποδοσφαίρου και κατόπιν επί της Γαλλίας, της Τσεχίας ή της Πορτογαλίας. Είναι πολύ δύσκολο να κατανοήσουν ότι το κατόρθωμα στο Euro 2004 δεν άλλαξε ως διά μαγείας το στάτους του ελληνικού ποδοσφαίρου, το οποίο συνεχίζει να βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με ό,τι συνέβη πέρυσι το καλοκαίρι.

Σε τελική ανάλυση, είναι προφανές ότι από εδώ και μπρος ο Ρεχάγκελ καλείται να πληρώσει για εκείνο το χαρακτηριστικό του (δηλαδή την άγνοια κινδύνου) που μετά το θρίαμβο, αντί να τον οδηγήσει στην πατρίδα του, τον κράτησε εδώ, έτοιμο να υπερασπιστεί τα κεκτημένα, όχι μόνο απέναντι σε αντίπαλες ποδοσφαιρικές ομάδες, αλλά απέναντι και σ' εκείνους που μέχρι χθες έπιναν νερό στο όνομά του.

Ως φαίνεται, δύο πράγματα δεν στάθμισε καλά ο Γερμανός. Πρώτον, τις δυνατότητες των λίγων εκλεκτών ποδοσφαιριστών του, απέναντι στην παρατεταμένη προσπάθεια, τους αναπόφευκτους τραυματισμούς και το αμείλικτο πέρασμα του χρόνου. Και δεύτερον, ότι στην καλή οι Ελληνες (γενικώς...) είναι οι καλύτεροι και στην ανάποδη οι χειρότεροι...