Η βυσσινάδα και οι κανίβαλοι (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Λίγο πριν ξεκινήσει ο τέταρτος (και τελευταίος, όπως αποδείχθηκε) τελικός των πλέι-οφ, έγινα μάντης κακών. «Να δεις που αυτοί έχουν έλθει για να κάνουν φασαρίες», είπα σ' ένα συνάδελφο, όταν άκουσα έναν πυρήνα φανατικών ΑΕΚτσήδων να βρίζει χυδαία τη γυναίκα του φουκαρά του Αλβέρτη. «Μέχρι τώρα τους φρέναρε το ενδεχόμενο της τιμωρίας, αλλά απόψε που είναι το τελευταίο εντός έδρας παιχνίδι θα τα κάνουν ρημαδιό. Να δεις που η ΑΕΚ θα ξεκινήσει τη νέα σεζόν τιμωρημένη». Τέτοια προφητεία, να μου έλειπε.

Ενάμισι λεπτό πριν από το τέλος του αγώνα, οι μάσκες έπεσαν. Σαν να χτύπησε στο -όποιο- μυαλό των χουλιγκάνων κάποιο αόρατο σε μας καμπανάκι, ξεκίνησαν να βρίζουν όλοι μαζί θεούς και δαίμονες: «γαύρους», «βάζελους», δίκαιους, άδικους. Δευτερόλεπτα αργότερα, ξεκίνησε η βροχή των ιπτάμενων αντικειμένων. Και στο τέλος, το ξύλο. Ξύλο άγριο, αλύπητο, τυφλό, αδυσώπητο. Χωρίς αιτία, χωρίς αφορμή, χωρίς να προηγηθεί η παραμικρή πρόκληση. Δεν γλίτωσαν από τη μανία των βαρβάρων ούτε γυναίκες ούτε παιδιά. Εχθροί, άλλωστε, δεν υπήρχαν.

Οπου έβρισκαν χτυπούσαν οι μανιακοί, μέχρι που εμφανίστηκαν τα ΜΑΤ και βρήκαν τον προσφιλή τους στόχο. Οι ίδιοι, υποθέτω, που εμφανίζονται κάθε χρόνο στα ντέρμπι και μετατρέπουν το γήπεδο σε ροντέο. Μήπως δεν έγιναν τέτοια στον δεύτερο τελικό με τον Παναθηναϊκό; Μήπως δεν έγιναν τέτοια στο τελευταίο ματς με το Μαρούσι; Μήπως δεν έγιναν τέτοια παλαιότερα στα Λιόσια; Μ' αρέσει που έσπευσε ο Γιάννης Φιλίππου να τους δικαιολογήσει στον αθλητικό δικαστή, για να αποτρέψει το «κεκλεισμένων των θυρών». Τώρα που τους είδε να ορμάνε για να δείρουν τον ίδιο και το γιο του (!), φαντάζομαι ότι θα το μετάνιωσε. «Μη σώσει και γεμίσει το γήπεδο», θα σκέφτεται.

Αλήθεια, ποιοι είναι αυτοί οι τζάμπα - μάγκες με το αγριεμένο βλέμμα και τις σαλταρισμένες φάτσες που ξεκίνησαν προχθές τα επεισόδια; Τίποτε διωγμένοι από το ποδόσφαιρο; Τύποι που (εδώ γελάνε) «σέβονται τον Ντέμη, αλλά έχουν γραμμένο τον Φιλίππου»; Κουτσαβάκια που κάνουν φασαρίες, όπου βρίσκουν πρόσφορο έδαφος και όπου τους παίρνει; Οι κανιβαλισμοί ξεκίνησαν (όχι από το σημείο όπου κάθονται πάντα οι πιο φωνακλάδες αλλά) από ένα πέταλο όπου υπήρχε πανό για το ποδοσφαιρικό γήπεδο της ΑΕΚ και κυκλοφορούσαν και τα σχετικά φέιγ-βολάν. Οποιο όνομα κι αν γράφει η ταυτότητά τους, ό,τι καπνό και αν φουμάρουν, θα δρουν ανεξέλεγκτοι όσο δεν βρίσκει τρόπο η ΚΑΕ να τους απομονώσει και όσο τους ανέχονται οι υπόλοιποι (οι λίγοι έστω) φίλοι της ομάδας μπάσκετ. Αν είναι να γίνονται τέτοια (επαναλαμβάνω, χωρίς την παραμικρή αφορμή), ας παίζει καλύτερα με 500 άτομα στις εξέδρες η ομάδα. Φτάνουν και περισσεύουν.
Κατά τα άλλα, ρουτίνα. Business as usual. Πρωτάθλημα μπάσκετ είναι ένα τουρνουά όπου μαζεύονται και παίζουν 14 ομάδες και στο τέλος νικά ο Παναθηναϊκός. Δυναστεία πραγματική. Επτά πρωταθλήματα σε μία οκταετία. Κατόρθωμα συγκρίσιμο πλέον με αυτό του ανίκητου Αρη της δεκαετίας του ‘80. Ως ουδέτερος ήλπιζα ότι η σειρά των τελικών με την ΑΕΚ θα πήγαινε σε 5ο ματς, αλλά οι «πράσινοι» δεν είχαν όρεξη για αστεία και για ρίσκα. Μόλις ένιωσαν την αναπνοή των αντιπάλων τους στο σβέρκο (στο 49-50), πάτησαν ξανά το γκάζι και εξαφανίστηκαν. Ηταν γραφτό να σφραγίσουν το πρωτάθλημα στο σπίτι του αντιπάλου, όπως πρόπερσι.

Τόσο το καλύτερο, εδώ που τα λέμε. Σε πέμπτο ματς, με οπαδούς και των δύο ομάδων στο ΟΑΚΑ, η μπόχα θα μας έπιανε από τη μύτη, πριν καν περάσουμε τις πύλες του Ολυμπιακού γυμναστηρίου. Σε αρένα αληθινή θα το μετέτρεπαν οι φανατικοί. Στην καλύτερη περίπτωση, θα είχαμε αστυνομοκρατία, με «νεκρές ζώνες», εκατοντάδες κράνη, ετοιμοπόλεμα κλομπ και πλαστικές ασπίδες. Και στο τέλος πάλι θα το έπαιρνε ο Παναθηναϊκός. Να λείπει λοιπόν το βύσσινο. Ιδια γεύση έχει κι έτσι η βυσσινάδα.