Γιατί είπαν «όχι» οι Γάλλοι στον Ολυμπιακό (Sportday / Γιάννης Διακογιάννης)

OΙ ΓΑΛΛΟΙ,αφού μελέτησαν το Ευρωσύνταγμα και παρά τις πιέσεις που δέχτηκαν από τον πρόεδρο Σιράκ, αλλά και από τη μεγάλη μερίδα των σοσιαλιστών, είπαν ένα βροντερό «NON». Ως γνήσιοι απόγονοι του Ροβεσπιέρου, του Νταντόν και του Μαρά, των ηγετών της επανάστασης του 1789, που γκρέμισε τους Λουδοβίκους, σκέφτηκαν με προσοχή πριν αποφασίσουν την ψήφο που θα ρίξουν στις κάλπες. Αυτό βέβαια ουδόλως απασχόλησε τον ελληνικό λαό, που εκείνες τις ημέρες πανηγύριζε την επιτυχία του αγγλόφωνου τραγουδιού στη Eurovision. Μια επιτυχία που μας έκανε υπερήφανους, μια «εθνική επιτυχία», που έκανε πολλά τηλεοπτικά κανάλια να.... λησμονήσουν ακόμα και τον θάνατο ενός μεγάλου πολιτικού ηγέτη, του Χαρίλαου Φλωράκη! Μάλιστα, έτσι είναι, αγαπητοί αναγνώστες. Το είδαμε κι αυτό.

ΟΙ ΓΑΛΛΟΙ προπονητές για άλλη μια χρονιά είπαν κι αυτοί ένα «NON» στην επιθυμία του κ. Κόκκαλη να αναλάβει κάποιος από αυτούς την τεχνική ηγεσία του Ολυμπιακού. Αυτό το γεγονός ασφαλώς και συζητήθηκε από τους φίλους των νταμπλούχων, πολύ περισσότερο από άλλα σοβαρά πολιτικά γεγονότα. Το ίδιο θα έκαναν και οι οπαδοί του Παναθηναϊκού, της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ ή ακόμα και του Ατρόμητου-Αχαρναϊκού αν το θέμα τούς ενδιέφερε άμεσα. Εδώ και πολλά χρόνια, αν δεν με απατά η μνήμη, από το ξεκίνημα της 10ετίας του '90 είναι που ο Ολυμπιακός ενδιαφέρθηκε για έναν Γάλλο προπονητή. Είναι, άλλωστε, γνωστό (γράφτηκε σε μεγάλη μερίδα του Τύπου) ότι ο κ. Κόκκαλης έχει ιδιαίτερη αδυναμία στο «γαλλικό μοντέλο» προπονητών, δηλαδή που προέρχονται από τη χώρα που ανέδειξε έναν Κοπά, έναν Πλατινί και έναν Ζιντάν, με άλλα λόγια έναν πολωνικής, έναν ιταλικής και έναν αλγερινής καταγωγής ποδοσφαιριστές.
Ο ΠΡΩΤΟΣ Γάλλος προπονητής που είπε «NON» στον Ολυμπιακό ήταν ο Αρσέν Βενγκέρ, όταν αποφάσισε να αφήσει τη Μονακό το '94, με την οποία είχε κερδίσει ένα πρωτάθλημα (1988), ένα Κύπελλο (1991) και ήταν φιναλίστ στο Κύπελλο Ευρώπης Κυπελλούχων ομάδων (1992) κόντρα στη Βέντερ Βρέμης του «κυρίου Οθωνα». Ο τότε κάθε άλλο παρά διάσημος όπως τώρα Αλσατός τεχνικός είχε προτάσεις από την Μπάγερν Μονάχου, τον Ολυμπιακό και τη Ναγκόγια Γκράμπους. Ο Βενγκέρ, μάλιστα, είχε έρθει στην Αθήνα και είχε επισκεφθεί τις εγκαταστάσεις του Ολυμπιακού στου Ρέντη. Τελικά προτίμησε τη «χώρα του ανατέλλοντος ηλίου» και τα γεν αντί των μάρκων των Βαυαρών και των δραχμών μας... Η συνέχεια για τον Γάλλο τεχνικό είναι γνωστή, με τη λαμπρή πορεία του στο τιμόνι των «κανονιέρηδων» του Λονδίνου.
ΜΕΡΙΚΑ χρόνια αργότερα ο Ολυμπιακός ενδιαφέρθηκε για τον Λουί Φερναντέζ, ο οποίος ως παίκτης είχε αποκλείσει τη Βραζιλία από τα ημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του '86 (είχε χτυπήσει εύστοχα το τελευταίο πέναλτυ της Γαλλίας) και ως προπονητής είχε οδηγήσει την Αθλέτικ Μπιλμπάο στη 2η θέση της Λίγκας και στο Τσάμπιονς Ληγκ. Ο Γαλλοϊσπανός ήθελε να φύγει από τη Χώρα των Βάσκων, απ' ό,τι γνωρίζω είχε μιλήσει με τον παλιό παίκτη του Ολυμπιακού Ρομέν Αργυρούδη, αλλά τελικά δεν δέχθηκε την πρόταση της πειραϊκής ΠΑΕ και ανέλαβε την Παρί Σεν Ζερμέν.

ΠΕΡΥΣΙ ο κ. Κόκκαλης -πριν αποφασίσει να καλέσει ξανά τον Μπάγεβιτς- στράφηκε σε τρεις Γάλλους προπονητές: τον Ρενάλ Ντενουί, που δεν επιθυμούσε να συνεχίσει στη Ρεάλ Σοσιεδάδ, τον άλλοτε προπονητή της Ναντ της 10ετίας του '80 και αρχές του '90, τον Ζαν-Κλοντ Συοντό (πλησιάζει τα 75 χρόνια) και τον μιγά Αντουάν Κομπουαρέ, νέο προπονητή αλλά τελείως άπειρο και ο οποίος απομακρύνθηκε τελικά έπειτα από 3, 4 μήνες από τη Στρασμπούρ, η οποία βρισκόταν στην τελευταία θέση του πρωταθλήματος. Και οι τρεις είπαν «NON» στις προτάσεις του Ολυμπιακού.

ΦΕΤΟΣ, μετά την «παραίτηση» του Μπάγεβιτς, ο κ. Κόκκαλης επανήλθε στους Γάλλους προπονητές. Ολα τα ονόματα των τεχνικών της χώρας του Μολιέρου παρήλασαν στα πρωτοσέλιδα των αθλητικών εφημερίδων: Ζεράρ Ουγιέ, Πολ λε Γκουέν, Ζακ Σαντινί, Ρολάν Κουρμπίς, Ζοέλ Μυλέρ, Κλοντ Πυέλ και ξανά αυτά των Λουί Φερναντέζ και Ρενάλ Ντενουί. Μέχρι την τελευταία ημέρα ο Ολυμπιακός περίμενε το «ουί» του Λε Γκουέν, ενώ ο Νορβηγός Τροντ Σόλιντ (μεταξύ μας, δεν είναι λιγότερο γνωστός από τον Λε Γκουέν, απλώς δεν είναι Γάλλος) κολυμπούσε στα γαλάζια νερά του Αγίου Νικολάου Κρήτης, στην Ελούντα. Τελικά το «γαλλικό μοντέλο» μεταβλήθηκε σε «νορβηγική επιλογή», αφού όλοι οι Φραντσέζοι είπαν «NON».
ΚΑΙ το ερώτημα που αυτομάτως τίθεται είναι: γιατί, από τον Βενγκέρ έως τον Λε Γκουέν, αρνήθηκαν οι Γάλλοι να αναλάβουν τον Ολυμπιακο; Είναι οικονομικής φύσεως το πρόβλημα; Οχι, από ό,τι γνωρίζω. Απλούστατα, επειδή γνωρίζω πολύ καλά το πώς σκέφτεται ένας Γάλλος, ποιες είναι οι προτιμήσεις του, ποιες οι επιθυμίες του, ποια τα χούγια του, δεν μου είναι δύσκολο να απαντήσω: ο Γάλλος, σοβινιστής εκ παραδόσεως και εκ πεποιθήσεως και ιδιαίτερα εγωπαθής, δεν επιθυμεί να εργαστεί σε μια χώρα στην οποία το ποδόσφαιρο δεν βρίσκεται και πολύ ψηλά και -κυρίως- σε ένα υποβαθμισμένο πρωτάθλημα. Θα έλεγε «ουί» σε προτάσεις από την Αγγλία, την Ιταλία, την Ισπανία ή τη Γερμανία. Αλλά ουδέποτε από την Ελλάδα. Οπως ουδείς Γάλλος προπονητής δέχτηκε να εργαστεί στην Ολλανδία, το Βέλγιο ή την Πορτογαλία. Είναι απλό, έστω κι αν φαίνεται κάπως παράλογο.