Πρόοδος μόνο στο μιλητό (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Οσο αξιόλογο κι αν ήταν το μπάσκετ που παίχτηκε στους τελικούς, όσες μικροεκπλήξεις κι αν επιφύλαξαν τα πλέι οφ, όσο βελτιωμένη κι αν υπήρξε η ατμόσφαιρα στα γήπεδα, το φινάλε του πρωταθλήματος της Α1 με έκανε να αισθάνομαι σαν να μην έγινε ποτέ αυτό. Τι 2005, τι 2004, τι 2003 (εδώ ανοίγει παρένθεση για να χωρέσει το μοναδικό την τελευταία οκταετία στραπάτσο του Παναθηναϊκού), τι 2001, τι 2000, τι 1999. Ρουτίνα και των γονέων.

Τα πρωτοσέλιδα της «Αθλητικής Ηχούς» και του «Ντέρμπι» θα μπορούσαν να είναι ξεπατικωτούρα από τα αντίστοιχα περσινά ή προπέρσινα. Τα πρόσωπα στο στρατόπεδο του «τριφυλλιού», σχεδόν ίδια. Μοναδική αλλαγή, το σκηνικό της φιέστας. Αντί να γιορτάσει τον τίτλο ο Παναθηναϊκός στο αναχρονιστικό Σπόρτιγκ, θα μαζέψει τους πιστούς του στο πολυτελές και λαμπερό ΟΑΚΑ. Διαβάζεται κι αλλιώς αυτό: αντί να προκαλέσουν επεισόδια οι οπαδοί της ΑΕΚ στο στενόχωρο γυμναστήριο της Ζοφριάς, μετέφεραν την ευαγή δράση τους στο ευρύχωρο Γαλάτσι. Ηταν πιο άνετο το τρεχαλητό εκεί.

Εκτός του πρωταθλητή και κυπελλούχου Παναθηναϊκού (ο οποίος επέστρεψε απειλητικός και στο ευρωπαϊκό στερέωμα), δυσκολεύομαι να βρω ομάδα που να τελείωσε τη σεζόν με θετικό συντελεστή στον έλεγχο προόδου. Η ΑΕΚ διέπρεψε αγωνιστικά, αλλά πήρε διαζύγιο με το κοινό της, το οποίο (σε Ελλάδα και Ευρώπη) δεν γέμισε ούτε μία φορά το Γαλάτσι. Μοιραία, η οικογένεια Φιλίππου εξαγγέλλει μείωση του προϋπολογισμού. Για ποιους να βάλει το χέρι στην τσέπη ο γιαουρτάς; Ο Πανιώνιος τερμάτισε τρίτος, αλλά δεν έχει πρόσβαση στην Ευρωλίγκα, οπότε διώχνει τους υψηλόμισθους και συνεχίζει το πλατσούρισμα σε ρηχά νερά. Το Μαρούσι επιβεβαίωσε την ανοδική πορεία των προηγούμενων χρόνων, αλλά ο Βωβός βαρέθηκε και τα δεδομένα αλλάζουν. Για τον Ολυμπιακό καλύτερα να μην ανοίξω συζήτηση.

Στον Βορρά, τα ίδια και χειρότερα. Ο Αρης έφτιαξε ομάδα για τίτλο, αλλά μόνο στο μιλητό. Διαζευγμένοι με την πραγματικότητα, οι άνθρωποί του πήραν διαζύγιο και από το SuperSport - και τώρα κλαίνε μετανιωμένοι. Ο ΠΑΟΚ παραπαίει ακέφαλος και βγάζει στο σφυρί παίκτες στους οποίους θα έχτιζε, υποτίθεται, το μέλλον του. Ο Ηρακλής φυτοζωεί, εγκλωβισμένος σε μόνιμη μιζέρια. Ο Μακεδονικός αναγκάζεται να εγκαταλείψει τα μεγαλεία και να δώσει μάχη επιβίωσης μαζί με τον πρόεδρό του.

Πού κρύβεται, λοιπόν, η πρόοδος; Στις ομάδες που κατόρθωσαν να αποφύγουν τον υποβιβασμό; Στην Ολύμπια και στον Πανελλήνιο; Ή στον Απόλλωνα που επιτέλους έμαθε να κερδίζει εκτός Πάτρας;

Μένει να δούμε πότε θα αποφασίσουν οι Γιαννακοπουλαίοι να κατεβάσουν τον πήχη και να εναρμονιστούν με τη γενική στασιμότητα (αν όχι παρακμή). Οταν το κάνουν, θα δούμε πρωτάθλημα πιο ανταγωνιστικό, αλλά χαμηλού επιπέδου και με ομάδες που δεν θα μετράνε καθόλου στην Ευρώπη.

Εφόσον βέβαια τα αφεντικά του Παναθηναϊκού επιμείνουν στο μοναχικό δρόμο τους, η ομάδα τους θα διεκδικεί ευρωπαϊκά τρόπαια, το δε σκηνικό εντός των τειχών θα μένει ίδιο και απαράλλαχτο. Οι αισιόδοξοι πιστεύουν ότι τους Γιαννακόπουλους θα ακολουθήσουν κι άλλοι, αλλά... πού 'ν' τοι; Ούτε σοβαρούς επενδυτές βλέπω, ούτε τρελαμένους προέδρους που να ξοδεύουν «για το καλό της ομάδας». Τόσα χρόνια τους περιμένουμε τους σωτήρες και τόσα χρόνια μας στήνουν.