Τώρα, λοιπόν, τι; (Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ξανάγινε η Εθνική καλή ομάδα εν μια νυκτί;

«Ηταν και δεν ήταν» (καλή ομάδα) την περασμένη Πέμπτη, δεν ήταν καθόλου μα καθόλου (καλή ομάδα) την Κυριακή, έγινε πάλι (καλή ομάδα) την Τετάρτη; ΞΕχασαν τα στοιχειώδη και ως διά μαγείας τα θυμήθηκαν εκ νέου; Τι;
Η μοναδικΗ απάντηση που χωρεί, είναι: ας αφήσουμε έξω (από το παιχνίδι) τη γραφικότητά μας. Επί τη ευκαιρία δε, ας κρατήσουμε ως μίνιμουμ δίδαγμα, προς γνώσιν και συμμόρφωσιν, πού οδηγούν οι εύκολες και βεβιασμένες κρίσεις.
Ενα ξεκΑθαρο στοιχείο του χθεσινού ματς ήταν, τουλάχιστον στο ξεκίνημα, το υποτονικό κίνητρο των Μεξικανών. Οχι παράξενο, όταν ο αμέσως προηγούμενος αγώνας τους ήταν ο θρίαμβος επί της Βραζιλίας. Η μπαταρία της ψυχής δεν ανανεώνεται, πάντοτε, μονομιάς. Αλλο ότι, σταδιακά, μπήκαν (και, προς το τέλος πια, είχαν φτάσει να 'ναι με τα μπούνια μες) στο πνεύμα.

Ενα δεΥτερο, επίσης ξεκάθαρο στοιχείο, ήταν το κίνητρο (του θυμού) των Ελλήνων. Η μοναδική κριτική που αυτοί έχουν να κάνουν απέναντι στις επικρίσεις που εισπράττουν, το μοναδικό πρόσφορο όπλο τους, είναι η απόδοσή τους.
Ηταν περΙπου βέβαιον ότι το στοίχημα του αυτοσεβασμού δεν θα το άφηναν να χαθεί, έτσι άδοξα. Οι παλαιοί φρουροί, ιδίως. Ο Ζαγοράκης, ο Βρύζας, ο Γιαννακόπουλος, ο Μπασινάς. Σημαιοφόροι. Ολη η θετική επήρεια από την πανσέληνο!
Ενα τρΙτο, ομοίως εμφανέστατο στοιχείο διαφοράς σε σχέση μ' εκείνα που είχαμε δει εναντίον Βραζιλίας και Ιαπωνίας, η χημεία και η ισορροπία του σχήματος (4-2-3-1). Αλλο ο Μπασινάς χαφ, άλλο πίσω (λίμπερο) και να λείπει από το χώρο όπου διακυβεύεται όλη η μπαλάντζα. Αλλο δύο αμυντικοί χαφ, Μπασινάς και Ζαγοράκης, άλλο ένας και ο τρέχων Τσιάρτας, δηλαδή... ίσον κανένας.

ΔΥο αμυντικοΙ χαφ και τρεις προωθημένοι τέτοιοι, το όλον πέντε. Πέντε εργάτες του κοινού σκοπού, όχι τέσσερις να δουλεύουν για τον πέμπτο. Κι ένας έκτος στην κορυφή. Με έξι εργάτες αλλιώς κυκλοφορεί η μπάλα, βγαίνεις πρώτος σ' αυτήν, κερδίζεις μονομαχίες, παίρνεις ρυθμό, κουράγιο, ψυχολογία. Κι άμα μπουκώσεις, πάλι η σκέψη ότι «άιντε λίγο ακόμα, αύριο το μεσημέρι είμαι στην παραλία» αφυπνίζει, αφύπνισε χθες, δυνάμεις.

Ο ΡεχΑγκελ, προχθές στη Φρανκφούρτη, έλεγε πως στις διακοπές θα σκεφτεί με την ησυχία του όσα είδε αυτές τις μέρες, δοκιμάζοντας πράγματα άλλοτε αναγκαστικά κι άλλοτε από επιλογή, στον τόπο του. Θα σκεφτεί, και θα 'χει πάρει τις αποφάσεις, όταν η ομάδα επανεμφανιστεί επί σκηνής (μετά και το τελευταίο τσεκάπ τον Αύγουστο στο Βέλγιο) στο μακρινό Αλμάτι.

Ηδη, από χθες το βράδυ, εικάζει κανείς πως ο χερ Οτο νιώθει ικανοποιητική σιγουριά για τη γνώση που αποκόμισε. Ποιοι θα του κάνουν, και πώς, τη δουλειά. Και ποιοι δεν είναι ακόμα έτοιμοι να επωμιστούν, εν όψει Μουντιάλ, καίριες ευθύνες. Εως τώρα, ένα χρόνο μετά το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, ο Κυργιάκος (αντί του Νταμπίζα) φαίνεται πως έχει εδραιωθεί ως η μοναδική συνειδητή, δεδομένη πλέον, διαφοροποίηση.

Μια δεΥτερη, από πέρυσι στο μυαλό του εκλέκτορα, φαίνεται να είναι η διαδοχή του Ντέμη Νικολαΐδη από τον Γιάννη Αμανατίδη. Αυτό, προς το παρόν, δεν έχει παγιωθεί. Εν μέρει, λόγω και των πολλών τραυματισμών αυτού του χαρισματικού, άριστα εκπαιδευμένου στα βασικά, παίκτη.

Για την οικονομία του χθεσινού ματς, η αντικατάσταση του Αμανατίδη στο ημίχρονο, του Αμανατίδη που έπαιζε στην τρύπα πίσω από τον φουνταριστό, επιβαλλόταν. Για την οικονομία της «επόμενης ημέρας», ενδεχομένως θα άξιζε τον κόπο λίγη παραπανίσια υπομονή και επιμονή.