Ο σεβασμός στο βάθος χρόνου (Sportday / Αλ.Σπυρόπουλος)

Tαμειο, και συμπέρασμα: αν αφαιρέσουμε τον κοπανιστό αέρα (που άνοιξε τα πανιά της απεραντολογίας) και κρατήσουμε μόνο το ζουμί της ουσίας απ' όλη αυτή την ιστορία, τότε προκύπτει ότι κάναμε τον πανικό της... χρονιάς, για τι; Για ένα παιχνίδι! Το 0-1, την περασμένη Κυριακή στη Φρανκφούρτη, από την Ιαπωνία.

Αυτο Ηταν. Πανικός, από ένα παιχνίδι. Οχι, στη σεζόν, το μοναδικό παιχνίδι της Εθνικής που πήγε στραβά. Αλλά το μοναδικό, στο οποίο πράγματι δεν ήταν ανιχνεύσιμα, δεν ήταν απτά στη ροή του ενενηντάλεπτου, όσα έχουν κατοχυρωθεί ως στοιχεία ταυτότητας αυτής της ομάδας.

Επιπλεον, στο ίδιο εκείνο ενενηντάλεπτο, αισθητά έγιναν στοιχεία που ξέρουμε ότι δεν χαρακτηρίζουν την ομάδα. Της είναι ξένα, κι όμως τα είδαμε. Για μια φορά βρέθηκε έδαφος και παρεισέφρυσαν. Την έκαναν, την Εθνική, αγνώριστη. Ο κίνδυνος του κακού, να εμφανιστεί και να χαλάσει το καλό, πάντοτε καραδοκεί. Αλλωστε, ως γνωστόν, το κακό έρχεται... εύκολα. Γρήγορα. Ξεκούραστα! Το καλό είναι που παίρνει χρόνο («αργεί να γίνει») και κόπο. Κι ύστερα, παίρνει διπλό χρόνο και διπλό κόπο για να γίνει, αν γίνει, καλύτερο.

Παρα ταυτα, να επανέλθουμε, ήταν πανικός για ένα παιχνίδι. Πολλή φασαρία, για «λιγοστή» πραγματικότητα. Το 0-1 από την Ιαπωνία. Το οποίο, η ειρωνεία της υπόθεσης, κάλλιστα θα μπορούσε να 'ναι ανάποδο (εάν είχε καταλογιστεί, στο 0-0, το πέναλτι υπέρ του Χαριστέα). Ακριβώς όπως κάλλιστα θα μπορούσε να μην έχει έρθει το 0-0 με το Μεξικό προχθές (αφού το γκολ τους, που δεν μέτρησε, ήταν κανονικό). Είναι οι μικρές κι αστάθμητες λεπτομέρειες που, όμως, διαμορφώνουν αμφίβολης ποιότητας εργαλεία άμεσης κριτικής.

Πεντε συνεχη ματς δίχως γκολ, σου λέει. Πόσα τέτοια, μικρά κι αστάθμητα, συνωμότησαν σε κάθε ξεχωριστό αγώνα ώστε να δημιουργηθεί εν τέλει σερί (με όλες τις εν συνεχεία παρενέργειες), ουκ έστιν αριθμός. Σάματις, λίγα ήταν όσα είχαν συνωμοτήσει τις καλές ημέρες, αγώνα με αγώνα, για να δημιουργηθούν τότε άλλα σερί; Κι όμως, πέντε ματς = μηδέν γκολ. Αυτό μένει (το αμφίβολης ποιότητας εργαλείο). Αρα; Αρα... ξύλινοι (η άμεση κριτική) αίφνης, τι ξύλινοι, Πινόκιο κανονικοί, ο Χαριστέας κι ο Βρύζας!

Ο Ρεχαγκελ είπε μια κουβέντα μετά το 0-0 με το Μεξικό αλλά, μες στο σαματά που προξενούμε, δεν... ακούμε (ώστε κάτι, στον κόρακα, να μαθαίνουμε) κιόλας. Τι; Οτι, με την ευκταία επιστροφή των στελεχών που έλειψαν, το όλο σύστημα ελπίζει ότι θα λειτουργήσει καλύτερα και μες από το σύστημα θα προκύψει (δεν μιλάμε για «βροχή τερμάτων», απλώς) το γκολάκι. Είναι η άριστη περιγραφή της καλύτερης πιθανότητάς μας να σκοράρουμε. Να λειτουργήσει ο μηχανισμός. Οχι να περιμένουμε πότε θα πέσουν τα γκολ, σαν μάννα εξ ουρανού. Να έρθουν, με το συνολικό παιχνίδι. Οχι να τα γεννήσει από το τίποτα ο Βρύζας ή ο Χαριστέας.

Τι, συνεπως, μπορεί να κάνει τα εργαλεία (της σκέψης) μας πιο αξιόπιστα, οπότε και την κριτική μας προσέγγιση πιο εύστοχη; Οχι πολλά, φοβάμαι. Μόνον ένα. Ο σεβασμός, αντί να παρασυρόμαστε και να παραδινόμαστε στην άψη της στιγμής, στο λεγόμενο «βάθος χρόνου». Είναι ό,τι ασφαλέστερο, το να μη χάνουμε (για χάρη της όποιας, ευχάριστης ή δυσάρεστης, συγκυρίας) την αίσθηση της διαδρομής.

Βασει αυτης: η Εθνική είχε αφετηρία το σημείο μηδέν, τον πρώτο χρόνο της τετραετίας Ρεχάγκελ έφτασε έως το δέκα, άντε είκοσι, το δεύτερο χρόνο προχώρησε έως το σαράντα με πενήντα, τον τρίτο χρόνο ανέβηκε έως το εβδομήντα και (με το κεκτημένο momentum) στο Euro εκτοξεύθηκε στο απόλυτο εκατό, φέτος δε, τον τέταρτο χρόνο, ήταν φυσιολογικό (θα συνέβαινε στον καθένα) ότι θα υποχωρούσε από το απόλυτο. Και κατακάθισε στο, πάνω-κάτω, νορμάλ.
ΤΙποτα, κατά βάθος, το δραματικό. Ο,τι πιστώνεται σε βάθος χρόνου ο Ρεχάγκελ, λοιπόν, είναι (όχι αν κάνει καλές προσκλήσεις ή αλλαγές, αν έχει κολλήματα, αν δεν αξιώθηκε να μάθει τα ελληνικά, μόνο) η βήμα βήμα πορεία προς τα ψηλά. Δίχως αυτήν, ουδείς σήμερα θα συζητούσε για την εύλογη υποχώρηση από κει πάνω.