Aνοιγμα προς το παρελθόν... (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

To ελαφρά τη καρδία διαζύγιο της ΑΕΚ με τον Φώτη Κατσικάρη ήταν ίσως ο χειρότερος οιωνός για τη νέα σεζόν. Το μήνυμα που (μετά βίας) κρύβεται ανάμεσα στις γραμμές είναι ξεκάθαρο. Η δεύτερη του φετινού πρωταθλήματος ΑΕΚ, η μοναδική ομάδα που ώρες ώρες κοίταξε στα μάτια τον Παναθηναϊκό, δεν σκοπεύει να κάνει το παραμικρό άνοιγμα προς ένα καλύτερο μέλλον. Εκτός αν έδιωξε τον Κατσικάρη για να φέρει στο Γαλάτσι τον... Μάλκοβιτς ή τον Ιβκοβιτς ή για να κλέψει από τους Λέικερς τον Φιλ Τζάκσον. Οπότε ευχαρίστως να φάω τα λόγια μου, μαζί και όλα τα φύλλα της σημερινής «SportDay». Και της αυριανής, για επιδόρπιο.

(«Ναι, αλλά ακούγεται ότι θα πάρει τον Σάκοτα», ακούω την ένσταση από τα ορεινά. Και... είναι πρόοδος τώρα αυτό; Σάκοτα αντί Κατσικάρη σημαίνει πολλαπλάσια έξοδα για αμφίβολο αποτέλεσμα. Οταν οι δυο τους συνεργάζονταν στην ΑΕΚ, οι πονηροί έλεγαν ότι ο πραγματικός προπονητής της ομάδας ήταν ο Φώτης. Οι πονηροί νομίζω ότι επιβεβαιώθηκαν από όσα έγιναν στα χρόνια που ακολούθησαν. «Είναι», συνεχίζει ο υποβολέας, «κράχτης ο Σάκοτα». Κράχτης μπορεί να είναι, αλλά μόνο για το γιο του, ο οποίος μπορεί να τον ακολουθήσει ξανά στην ΑΕΚ. Αλλά μπορεί και όχι. Ο Παναθηναϊκός δεν είναι ΑΕΚ για να χάνει την περιουσία του έτσι αβίαστα.

Δεν με νοιάζει τόσο η πορεία της ίδιας της ΑΕΚ. Το επόμενο βήμα της θα δείξει αν η ρήξη με τον Κατσικάρη είναι όντως θέμα προϋπολογισμού ή κρύβει κάτι άλλο, άδηλο. Κάθε σύλλογος γράφει την ιστορία του με τις επιλογές του, πόσο μάλλον από τη στιγμή που μιλάμε για ανώνυμη εταιρεία. Οταν μια ΚΑΕ φυλλορροεί καθημερινά, είναι ανεδαφικό να απαιτεί κανείς ανοίγματα σε μια ημιθανή αγορά. Πόσο μάλλον όταν το κοινό απέχει πεισματικά, ακόμα και όταν το μενού περιέχει τίτλους και ευρωπαϊκές διακρίσεις. Αυτό που με καίει είναι ότι η νέα περίοδος στην Α1 μοιάζει «σκοτωμένη» πριν καν ξεκινήσει.
Ο δυνάστης Παναθηναϊκός ανακοίνωσε την ανανέωση της συνεργασίας του με τον Ομπράντοβιτς την ίδια ώρα που η ΑΕΚ έδειχνε την έξοδο στον Κατσικάρη και μοιάζει διατεθειμένος να ενισχυθεί ακόμα περισσότερο. Αλλά από τις υπόλοιπες ομάδες οι περισσότερες είναι σχεδόν απίθανο να εμφανιστούν πιο ανταγωνιστικές από τη χρονιά που μόλις τελείωσε: η ΑΕΚ, το Μαρούσι, ο Πανιώνιος, ο Αρης, ο ΠΑΟΚ, ο Μακεδονικός, ο Ηρακλής, όλοι κατεβάζουν τον πήχη ή πασχίζουν να τον κρατήσουν στο ίδιο, ταπεινό ύψος. Δει δε χρημάτων.

Ο μόνος που μπορεί να εμφανιστεί πιο ισχυρός (διότι δεν γίνεται και χειρότερα...) είναι ο Ολυμπιακός. Αλλά τι έχει να κερδίσει το μπάσκετ αν η κούρσα του ενός αλόγου γίνει κούρσα για (τα συγκεκριμένα) δύο άλογα; Πολύ λίγα πράγματα. Θα τονωθούν κάπως το ενδιαφέρον και η αγορά, αλλά την τελευταία λέξη θα την πουν και πάλι τα χουλιγκάνια και οι ήρωες του παρασκηνίου. Ο ανελέητος και δίχως φραγμούς πόλεμος ανάμεσα στους «πράσινους» και τους «κόκκινους» στη δεκαετία του '90 ανέβασε πρόσκαιρα το μπάσκετ, τελικά όμως το έριξε στον γκρεμό και το σκότωσε. Η ΑΕΚ είχε και έχει τις προδιαγραφές για να του δώσει φιλί ζωής, αλλά δεν τολμάει να βουτήξει στα βαθιά χωρίς τη σιγουριά του τεχνητού οξυγόνου.