Πανηγύρι και μνημόσυνο (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Μέσα στα πολλά δυσάρεστα που κυκλοφορούν τον τελευταίο καιρό, έγινε και κάτι αληθινά ευχάριστο: ματαιώθηκε η γιορτή που θα γινόταν ακριβώς ένα χρόνο μετά την κατάκτηση του Euro και έτσι η Ελλάδα δεν μπήκε στο Βιβλίο Γκίνες ως η κάτοχος του ρεκόρ υποκρισίας. Δεν είναι και λίγο. Δεν ξέρω ποιος είχε την ιδέα. Λέω πάλι καλά που αυτό που σχεδιαζόταν δεν έγινε.

Ποιος την ήθελε αυτή τη γιορτή; Με την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα, σίγουρα όχι οι διεθνείς. Οι διεθνείς αυτό που θα ήθελαν ήταν κάποιο στοργικό χτύπημα στην πλάτη από τη μεριά των επίσημων παραγόντων έπειτα από την επιστροφή της ομάδας από τη Γερμανία και τη μέτρια παρουσία της στο Confederations Cup. Αυτό, απ' όποιον κι αν προερχόταν, θα το εκτιμούσαν οι διεθνείς μας, γιατί θα σήμαινε ότι σε αυτή τη χώρα υπάρχει μια πολιτεία που δεν ξεχνά. Από τη στιγμή που κάτι τέτοιο δεν συνέβη, η γιορτή της κατάκτησης του Πανευρωπαϊκού κινδύνευε να γίνει κάτι σαν τη γιορτή του Πολυτεχνείου: κάτι ανάμεσα σε πανηγύρι και μνημόσυνο που θα γινόταν για λόγους που κανένας δεν θα μπορούσε να εξηγήσει επαρκώς και θα εκφυλιζόταν περίπου όπως η γιορτή της υποδοχής της ομάδας από την Πορτογαλία ακριβώς ένα χρόνο πριν, τότε που έμεινε η εντύπωση πως η Ελλάδα κατέκτησε το Euro για να κάνει κήρυγμα ο Χριστόδουλος.

Θλίψη

Ευθύς εξαρχής η ιστορία της γιορτής ήταν μια ιστορία υποκρισίας και θλίψης. Ενα χρόνο τώρα ο Ορφανός και ο Γκαγκάτσης τσακώνονται σε κάθε ευκαιρία για τα πριμ. Ο Ορφανός έκανε επαρκώς τον... Κινέζο κι ο Γκαγκάτσης τον Ρόμπαξ που στενοχωριέται γιατί δεν είναι Σκρουτζ ΜακΝτακ. Ο υφυπουργός μετέτρεψε το «ό,τι θέλετε» σε «όσα θέλουμε», γνωρίζοντας ότι κανένας από τους διεθνείς δεν θα τολμούσε να κάνει σε περίοδο λιτότητας πολεμική για το ύψος του πριμ, καβγαδίζοντας δημόσια με την πολιτεία. Ο δε πρόεδρος της ΕΠΟ σε κάθε ευκαιρία κλαίει και οδύρεται γιατί αναγκάστηκε να μοιράσει στους παίκτες τα χρήματα που αυτοί του έφεραν κερδίζοντας το Euro! Πιθανότατα να είχε πραγματικά πιστέψει ότι θα του έμεναν μετά το Πανευρωπαϊκό είκοσι και βάλε εκατομμύρια ευρώ, για να αναπτύξει το ποδόσφαιρο ο ίδιος προσωπικά, φτιάχνοντας στο σύνολο της επικράτειας βίλες σαν αυτή που έχει στην Εύβοια. Δεν λέω ότι θα το έκανε, λέω ότι μπορεί να το σκέφτηκε.

Πάρτι

Ο όλος σχεδιασμός της γιορτής ξεπερνούσε κάθε ρεκόρ προχειρότητας. Τους καλλιτέχνες, λέει, θα τους έκλεινε η ίδια η ΕΠΟ! Από πότε η Ομοσπονδία έγινε γραφείο μάνατζμεντ καλλιτεχνών, δεν το ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι έφαγαν πόρτα απ' όλους σχεδόν και ο λόγος είναι απλούστατος: όλοι μα όλοι θα ήθελαν να πάρουν μέρος σ' ένα πάρτι που θα διοργανωνόταν προς τιμή της Εθνικής ομάδας, κανείς όμως δεν γουστάρει να κάνει τη γλάστρα σε μια παραγοντική εκδήλωση, στην οποία οι παίκτες θα είχαν δευτερεύοντα ρόλο. Το σχέδιο της φιέστας ήταν τόσο θολό ώστε λογικά όλοι είπαν «άσε, δεν θα πάρουμε». Αν έλεγαν «ναι, ευχαρίστως», το πιθανότερο είναι ότι αύριο, μεθαύριο θα μάθαιναν ότι η συγκατάθεσή τους κόστισε στην Ομοσπονδία κάτι εκατομμύρια ευρώ, τα οποία φυσικά και δεν θα είχαν πληρωθεί ποτέ. Κι ένα πρωί θα διάβαζαν και λίβελους για τη συμμετοχή τους, όπως περίπου συνέβη πέρυσι στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Σας πληροφορώ ότι ένα τέτοιου είδους ξεφωνητό δεν το αντέχει κανείς. Ποιος, άλλωστε, θα εξηγούσε ότι η παρουσία τους σε μια τέτοια γιορτή θα ήταν άμισθη; Η διεύθυνση επικοινωνίας της ΕΠΟ που δεν κατάφερε να εξηγήσει σε κανέναν ότι στο Confederations Cup η ομάδα πήγε για να δώσει τρία φιλικά;

Καρακατσουλιό

Πέρα βέβαια από τις διαδικαστικές ατέλειες, τη δεδομένη προχειροδουλειά της ΕΠΟ και την απουσία της πολιτείας, υπάρχει και η ουσία του πράγματος. Μια γιορτή θα είχε νόημα αν όντως η ημερομηνία που γιορταζόταν αποτελούσε το σημείο έναρξης κάτι αληθινά σπουδαίου. Στην προκειμένη περίπτωση, το σπουδαίο που πέτυχαν τα παιδιά δεν άλλαξε σε τίποτα το γενικό καρακατσουλιό αυτής της χώρας: δεν στάθηκε ικανό ούτε για να δημιουργήσει ελάχιστο προβληματισμό για το μέλλον, το λιγότερο δηλαδή που είχαμε και έχουμε ανάγκη. Ενα χρόνο μετά το Euro η Ελλάδα δεν έχει λύσει κανένα από τα χρόνια προβλήματα που ταλαιπωρούν το ποδόσφαιρό της. Οι ιδιωτικές επενδύσεις εξακολουθούν να είναι περίπου αστείες, οι ομάδες μοιάζουν χειρότερες, η επαγγελματική θέση του ποδοσφαιριστή δεν βελτιώθηκε, ο χουλιγκανισμός απέκτησε διοικητική υπόσταση, τα εισιτήρια του ελληνικού πρωταθλήματος παραμένουν λίγα, η ευρωβλαχιά (δηλαδή η διάκριση στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις εδώ και τώρα, χωρίς κανέναν απολύτως σχεδιασμό) αυτοχαρακτηρίζεται απ' όσους την έχουν «όραμα», η διαιτησία εξακολουθεί να είναι σχεδόν ελεγχόμενη: η κατάκτηση του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος ήταν και εξακολουθεί να είναι μια παρένθεση και μόνο σ' ένα σκηνικό μιζέριας και θλίψης που διασκεδάζει μόνο τους άρρωστους. Ολοι μα όλοι οι υπόλοιποι θα θέλαμε κάτι άλλο, κάτι καλύτερο.

Επιβίωση

Το ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν πριν από το Euro ένα μεγάλο παραγοντικό παιχνίδι και τέτοιο παρέμεινε και ύστερα από αυτό. Η πρωτιά της Εθνικής και ο σεισμός του ενθουσιασμού που προκάλεσε στη χώρα δεν άλλαξαν απολύτως τίποτα. Τα πρόσωπα των πρωταγωνιστών της εγχώριας μιζέριας παραμένουν όλα σχεδόν ίδια. Δεν είναι οι θεσμοί το πρόβλημα: οι θεσμοί, έτσι ξεχαρβαλωμένοι και δύσμοιροι, δεν εμπόδισαν την Εθνική μας να βγει πρωταθλήτρια Ευρώπης. Το πρόβλημα είναι τα πρόσωπα, όλος αυτός ο συρφετός των παραγόντων που ο Οτο Ρεχάγκελ πέταξε από τα ξενοδοχεία για να μπορέσει να φτιάξει μια ομάδα πραγματική, ανταγωνιστική, υπέροχη: γι' αυτούς θα γίνονταν οι γιορτές και τα πανηγύρια στο ΟΑΚΑ και για κανέναν άλλο. Στην πραγματικότητα, αυτό ήθελαν να γιορτάσουν: την επιβίωσή τους ένα χρόνο μετά το θαύμα. Σιγά μην τους έπιασε ο πόνος για τον Ζαγοράκη, τον Δέλλα, τον Καψή, τον Βρύζα, τον Χαριστέα και τους υπόλοιπους ήρωες...