Οι Ελληνες στο κομπιούτερ αναστενάζουν (Sportday / Ν.Παπαδογιάννης)

Δεν θα ξημερωνόμουν πάνω από το κομπιούτερ αν ήμουν στη θέση του Νίκου Ζήση ή του Γιάννη Μπουρούση ή κάποιου άλλου από τους Ελληνες υποψηφίους για το ντραφτ το ΝΒΑ. Το πολύ πολύ να συνδύαζα το ξενύχτι με μια ωραία βολτούλα στην παραλιακή και νυχτερινό δείπνο στη Γλυφάδα, όπως έκανε ο (τον θυμάστε;) Ντράγκαν Τάρλατς πριν από δέκα χρόνια. Το παρελθόν έχει δείξει ότι η επιλογή στο ντραφτ είναι ελάχιστο έως υποτυπώδες βήμα καριέρας. Εκτός πια κι αν γίνει κάποιος «λότερι πικ», οπότε έχει σχεδόν εγγυημένο το συμβόλαιο και το άμεσο μέλλον στο ΝΒΑ.

Μετά τις πρώτες 20-25 επιλογές, οι ομάδες που ποντάρουν στα ευρωπαϊκά προϊόντα ψαρεύουν στα ρηχά. Αν τους κάτσει το ρίσκο, πανηγυρίζουν. Αν όχι, τι είχαν και τι έχασαν; Μηδέν επί μηδέν ίσον μηδέν. Κρατούν τα δικαιώματα του παίκτη, τον παρακολουθούν και περιμένουν κάποιο θαύμα στυλ Τζινόμπιλι. Τέτοια μέρα πριν από έξι χρόνια ο Μανού έμαθε, ξαπλωμένος σε μια παραλία, ότι τον διάλεξαν οι Σπερς στο νούμερο 28. Η κλοπή του (νέου) αιώνα!

Ο Σοφοκλής Σχορτσιανίτης επελέγη πρόπερσι στο νούμερο 34 από τους Κλίπερς. Αυτή τη στιγμή απέχει από το ΝΒΑ όσο η Θεσσαλονίκη από το Λος Αντζελες. Ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης ήταν 58η επιλογή την ίδια χρονιά από τους Πίστονς. Ποιος τον θυμάται σήμερα στο Ντιτρόιτ; Το όνομα του Βασίλη Σπανούλη ήταν το 50ό που ακούστηκε στο περσινό ντραφτ. Στους μήνες που μεσολάβησαν η Αμερική δεν πλησίασε το Μαρούσι παρά ελάχιστα... Θέλετε να πάμε και πιο πίσω; Ο Ευθύμης Ρεντζιάς ήταν το νούμερο 23 στο ντραφτ του 1996, αλλά χρειάστηκε πέντε χρόνια για να διαβεί τις πύλες του ΝΒΑ (και δώδεκα μήνες για να τις ξαναπεράσει με αντίστροφη πορεία). Ο ξεχασμένος Ιάκωβος Τσακαλίδης επελέγη στο 25 από τους Σανς προ πενταετίας, αλλά μετά βίας βρήκε μεροκάματο, παρά το μπόι και το νεαρό της ηλικίας του. Ακόμα και ο Πέτζα Στογιάκοβιτς ήταν 14η επιλογή το '96 από τους Κινγκς. Η κλοπή της (προηγούμενης) δεκαετίας!

Και οι τέσσερις «σωματοφύλακες» του ελληνικού μπάσκετ είχαν επιλεγεί στο ντραφτ, το οποίο τότε είχε καμιά 10αριά (ή και περισσότερους) γύρους και ώρες ώρες θύμιζε καλαμπούρι. Ο Νίκος Γκάλης στο Νο 68 το 1979 από τους Σέλτικς (οι οποίοι την προηγούμενη χρονιά είχαν επιλέξει και τον Στεργάκο, Νέλσον τότε, στο Νο 72). Ο Παναγιώτης Γιαννάκης στο Νο 205 (!) το 1982, πάλι από τους Σέλτικς. Ο Παναγιώτης Φασούλας στο Νο 37 του καταραμένου ντραφτ του 1986 από τους Μπλέιζερς. Και ο Φάνης Χριστοδούλου στο Νο 90, λίγες μέρες μετά το Ευρωμπάσκετ του '87, από τους Χοκς.

Και τι κέρδισαν; Στον Γκάλη, που σκόραρε σαν τρελός, αλλά παραήταν μονοδιάστατος και κοντός, οι πανίσχυροι Σέλτικς δεν έκαναν ούτε καν προσφορά. Ο Γιαννάκης, πιο επίμονος και πιο ταιριαστός στο στυλ του ΝΒΑ λόγω κορμιού και άμυνας, κόπηκε την τελευταία μέρα του προπονητικού καμπ. Ο Φασούλας είχε συμβόλαιο στο τραπέζι του, αλλά δεν θέλησε να γίνει από δήμαρχος (Θεσσαλονίκης) κλητήρας. Ο δε Φάνης δεν πέρασε ποτέ τον Ατλαντικό για να δοκιμάσει την τύχη του.

Η επιλογή τους στο ντραφτ είχε σχεδόν ακαδημαϊκή σημασία. Τους άνοιξε μια πόρτα, η οποία όμως έμεινε ορθάνοιχτη πίσω τους. Για να απομακρύνονται αυτοί που δεν μπορούσαν και να δίνουν τη θέση τους στην επόμενη φουρνιά υποψηφίων.

Και... μη χαθούμε στις λίγες μέρες που θα ξαμοληθώ στις παραλίες, έτσι; Επιστρέφω δριμύτερος και με τις μπαταρίες γεμάτες!