Τα επικοινωνιακά παθήματα των ομάδων και τα μαθήματα (Sportday / Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Δεν αποκλείεται, την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, να έχει κλείσει το θέμα του Κονσεϊσάο για τον ΠΑΟ. Είτε θετικά είτε αρνητικά. Οπως και να κλείσει, όμως, η περίπτωση αυτή πρέπει να αποτελέσει ένα χρήσιμο μάθημα όχι μόνο για τους ανθρώπους του «τριφυλλιού», αλλά για όλες τις ελληνικές ομάδες. Η αλήθεια είναι ότι οι ελληνικές ομάδες δεν ήταν καθόλου προετοιμασμένες για να μπουν στην εποχή του «νέου» ποδοσφαίρου.

Οι σχέσεις με το ευρωπαϊκό περιβάλλον, η οργάνωση, οι στόχοι, το μάρκετινγκ και ο τρόπος διοίκησής τους βρίσκονταν είκοσι χρόνια πίσω, γιατί τόσο πίσω βρισκόνταν και η νοοτροπία των Ελλήνων ποδοσφαιροπαραγόντων. Αυτή η εποχή του «νέου» ποδοσφαίρου που υπαγορεύει τη μετατροπή μιας ποδοσφαιρικής ομάδας σε εταιρεία, με όλες τις αλλαγές που προϋποθέτει και απαιτεί αυτή η μετατροπή, έγινε αντιληπτή με πολύ στρεβλό τρόπο στη χώρα μας.

Και η πρώτη σοβαρή παρανόηση έγινε με την πώληση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων, ένα ζήτημα που αντί οι παράγοντες να το αντιμετωπίσουν ως μια χρυσή ευκαιρία που θα τους έδινε τη δυνατότητα να χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξη των ομάδων τους, το είδαν καθαρά ως μια ευκαιρία αρπαχτής. Πράγμα φυσικό, αν σκεφθεί κάποιος την αεριτζίδικη νοοτροπία των περισσότερων «επιχειρηματιών» που ήταν ιδιοκτήτες ποδοσφαιρικών ομάδων. Είναι, ίσως, χαρακτηριστικό αυτής της αεριτζίδικης νοοτροπίας ότι ενώ τον ένα χρόνο τα τηλεοπτικά δικαιώματα 54 ομάδων άξιζαν 4,5 δισ. δρχ., τον επόμενο τα τηλεοπτικά δικαιώματα 40 ομάδων έφθασαν στα 22,5 δισ. ευρώ.

Οι Ελληνες ποδοσφαιροπαράγοντες που δεν αλλάζουν, δεν απομακρύνονται από το προσκήνιο τόσο εύκολα, αντί να προσαρμόσουν τη νοοτροπία τους στις απαιτήσεις της εποχής, προσπαθούν να κάνουν το αντίστροφο. Το μεγαλύτερο μειονέκτημά τους, όμως, παραμένει το γεγονός ότι αντιλαμβάνονται το «νέο» ποδόσφαιρο αποκλειστικά ως μια περίπτωση «κονόμας».

Οι μεγάλοι κυνηγούν τις προνομιούχες θέσεις του Τσάμπιονς Λιγκ, όχι γιατί επιδιώκουν την ευρωπαϊκή διάκριση, αλλά γιατί θέλουν να διασφαλίσουν τα έσοδα από τη συμμετοχή στους ομίλους, ενώ οι μικροί κοιτούν είτε το ΟΥΕΦΑ για επιπλέον έσοδα είτε, αν είναι μικρότερης δυναμικότητας, κοιτούν να κρατηθούν με νύχια και με δόντια στην πρώτη εθνική, όπου τα έσοδα είναι περισσότερα.

Μια τέτοια συνολική αντίληψη για το ποδόσφαιρο δεν μπορεί να κρύψει τις αδυναμίες που παρουσιάζουν οι ελληνικές ομάδες και οι άνθρωποί τους στη διεκπεραίωση όλων γενικά των θεμάτων που αφορούν στη λειτουργία μιας ποδοσφαιρικής επιχείρησης. Συχνά πέφτουν με τα μούτρα πάνω σ' έναν τομέα με το πάθος και την ορμή του νεοφώτιστου, με αποτέλεσμα να τα κάνουν θάλασσα και να τρώνε τα μούτρα τους. Σιγά σιγά οι ομάδες και οι ιδιοκτήτες τους ανακαλύπτουν ότι πρέπει να αναζητήσουν στελέχη με άλλη νοοτροπία, με άλλο υπόβαθρο και άλλες παραστάσεις προκειμένου να διεκπεραιώσουν τις απαιτήσεις λειτουργίας του συλλόγου.

Τελευταία, οι περισσότερες ομάδες έχουν ανακαλύψει τη χρησιμότητα των δημόσιων σχέσεων και της επικοινωνίας και όπως και με άλλα ζητήματα, έτσι κι εδώ κινούνται αυτοσχεδιάζοντας ή φθάνοντας στην υπερβολή προκειμένου να προασπίσουν την εικόνα της ποδοσφαιρικής επιχείρησης. Στην περίπτωση της μεταγραφής του Κονσεϊσάο, η ΠΑΕ ΠΑΟ έκανε εξωφρενικά επικοινωνιακά λάθη. Λάθη που κάποιοι τα συνδέουν με την πώληση των εισιτηρίων διαρκείας, άδικα κατά τη γνώμη μου.
Κι αν από τη μια πλευρά έχουμε τα επικοινωνιακά λάθη του ΠΑΟ στην περίπτωση της μεταγραφής του Βραζιλιάνου ποδοσφαιριστή, από την άλλη έχουμε και τα επίσης σοβαρά επικοινωνιακά λάθη της ΠΑΕ Ολυμπιακός στο ζήτημα της μεταγραφής του Νορβηγού προπονητή Τροντ Σόλιντ, που δεν έρχονται με τόση ένταση στην επιφάνεια, γιατί τελικά αυτή η μεταγραφή πραγματοποιήθηκε. Το ερώτημα, εν τούτοις, παραμένει. Τα παθήματα γίνονται μαθήματα;