Ο Ελευθερόπουλος και η αξία του βήματος (Sportday / Αλ.Σπυρόπουλος)

Ιταλία είναι η Σικελία, κάτω στη Μεσόγειο. Ιταλία είναι και η Λομβαρδία ή το Πιεμόντε, ψηλά στις Άλπεις. Στην Ιταλία συνηθίζουν να λένε, για να καταδείξουν το χάσμα των κόσμων ακόμη και μες στα σύνορα της ίδιας χώρας, πως το Μιλάνο πέφτει πιο κοντά στο Λονδίνο παρά στο Παλέρμο.

Εδώ πρόκειται για τη Μεσίνα, στη μια φορά κι ένα καιρό «Μεγάλη Ελλάδα», αν έχετε ακουστά, όχι για το Παλέρμο, αλλά στην πράξη το ίδιο (σε απόσταση από τον Βορρά) κάνει. Είναι σαν να αλλάζεις, κι ας μην αλλάζεις γεωγραφικά, χώρα. Κόσμο. Κλίμα. Συνήθειες. Επίπεδο.

Μου αρέσουν οι άνθρωποι που δεν σταματούν, όποια εμπόδια και να παρεμβάλλονται στο δρόμο, να κυνηγούν το όνειρό τους. Η εξέλιξη χθες το απόγευμα, στην εθνική γιορτή του ελληνικού ποδοσφαίρου ανήμερα, κάνει ένα από τα ωραιότερα παραμύθια για όνειρα και μπάλα. Ο Ελευθερόπουλος στη Μίλαν.

Το βιογραφικΟ του το δικαιολογεί. Το '99, ανέτως θα μπορούσε να έχει προσληφθεί εκεί, ή κάπου σαν εκεί, και για πρώτος (στην ιεραρχία των γκολκίπερ). Το '05, με τη μετοχή του όχι ακριβώς στο peak, το ίδιο γεγονός είναι ο ορισμός της ευχάριστης έκπληξης.

Κι Ερχεται να επιβεβαιώσει εκείνο που (έλεγε πως) είχε διδαχθεί ο Γεωργάτος, από την ιστορία με την Ιντερ. Οτι οι καλύτερες δουλειές είναι αυτές που κλείνουν σε μια μέρα μέσα, ή δύο. Οι απρόσμενες τέτοιες, ακόμη καλύτερες. Αμα γίνουν σίριαλ, βράσ' τα.

Ο ΕλευθερΟπουλοΣ στη Μίλαν. Εν έτει 2005, και όχι 1999, για δεύτερος. Αν ο πρώτος είναι ο Ντίντα, το «νούμερο ένα» στον κόσμο τούτη τη στιγμή, δεν ακούγεται και τόσο... μειωτικό. Η θέση (του εφεδρικού Αμπιάτι) έμεινε κενή, δεκάδες θα μπορούσαν να είναι οι υποψήφιοι, δεκάδες θα ήταν ευτυχισμένοι και μόνο να είναι υποψήφιοι, η Μίλαν επέλεξε τον Ελληνα. Και τον επέλεξε αμέσως. Την ίδια μέρα του δανεισμού του Αμπιάτι στην Τζένοα. Κάτι λέει αυτό.

ΘυμΑμαι ότι κάποτε, λιγότερα από είκοσι χρόνια πίσω, μιλούσαμε για Ελληνόπουλα στο εξωτερικό και λέγαμε (τα... εξωτικά ονόματα) Καλταβερίδης, Κουτσολιάκος, Τσιονάνης, Χατζίδης. Σήμερα, δύο δεκαετίες μετά, έχουμε εξοικειωθεί πλήρως με την ιδέα. Με την (άλλη) πραγματικότητα. Το επόμενο βήμα, αυτό που πλέον μας λείπει, είναι ο ένας (που θα πρωταγωνιστεί) στο τοπ κλαμπ. Ο σταρ, σε ένα από τα πέντε-έξι μεγαλύτερα κλαμπ της Ευρώπης. Ο Ελληνας (σαν τον) Σεβτσένκο, αν θέλετε ο Ελληνας (παλαιός σπουδαίος) Λίτμανεν, δηλαδή.

Θα γΙνει κΑποτε, στο βάθος χρόνου, κι αυτό. Ισως, όχι «διά» του Ελευθερόπουλου. Ο Ελευθερόπουλος όμως, ο παίκτης που... μολονότι Ελληνας (ελάττωμα!) η Μίλαν δεν διστάζει να τον εντάξει στην υψηλή κοινωνία της, είναι βήμα. Σημαντικό. Δέκα ματς (πέρυσι) στη Μεσίνα, δεν ήταν ό,τι θα μπορούσε να περιγραφεί ως το πιο θεαματικό εισόδιο στον κόσμο της Serie A. Παρά ταύτα, έστω μικρό, το δείγμα δεν... έπεσε κάτω. Βρέθηκε αυτός που το πρόσεξε, έσκυψε, το μάζεψε. Και δεν ήταν όποιος κι όποιος. Ηταν η Μίλαν.

Ο ΕλευθερΟπουλοΣ, αυτό τον ένα χρόνο, δούλεψε «a la Italia». Η σχολή τους κέρδισε τον σεβασμό του, έγινε θαυμαστής της μεθόδου τους. Ξέρει (να εκτιμήσει με ακρίβεια) πού πηγαίνει. Ξέρει και τι έχει, ανεξαρτήτως χρόνου συμμετοχής, να κερδίσει. Την προσωπική βελτίωσή του, για αρχή. Και, στο... χειρότερο σενάριο, ακόμη ένα αξιοπρεπέστατο συμβόλαιο αμέσως μετά. «Τερματοφύλακας της Μίλαν», αυτό σ' ένα χρόνο θα είναι διαβατήριο που, εφόσον χρειαστεί, ανοίγει πάμπολλες πόρτες.

Οσο για τη χρονιά που έρχεται, όλοι αντιλαμβανόμαστε τι θα ξεκινήσει (μπακ απ του Βραζιλιάνου) να είναι. Αλλά ποτέ στα αλήθεια δεν ξέρεις πώς τα φέρνει η ροή της ζωής. Μπορεί όλα να κυλήσουν φυσιολογικά και να μην του δοθεί ευκαιρία. Οπως δεν δόθηκαν σοβαρές τέτοιες, την τελευταία τριετία, στον ποιοτικό Αμπιάτι. Σημασία έχει, εάν (και όποτε) του δοθεί, να είναι πανέτοιμος να την αρπάξει. Πειστικός.

ΠρΑγμα που προϋποθέτει τεράστιο όγκο προπόνησης, φυσικής και κυρίως πνευματικής. Αλλά πάλι, αν δεν την κάνει στο περιβάλλον του Μιλανέλο, δεν θα την κάνει πουθενά...