Ενας χρόνος μετά το μεγάλο ταξίδι της Πορτογαλίας (Sportday / Χρ.Χαραλαμπόπουλος)

Πέρασε ένας χρόνος από την απίστευτη πορεία της Πορτογαλίας. Απίστευτη, γιατί ποτέ άλλοτε το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είχε πλησιάσει μια τόσο μεγάλη διάκριση σε επίπεδο Εθνικής ομάδας. Και η διάκριση ήταν τόσο μεγάλη ακριβώς γιατί επιτεύχθηκε από την Εθνική ομάδα. Γενικά, θεωρείται ότι είναι ευκολότερο να πετύχεις μια διάκριση με έναν σύλλογο, αφού εκεί μπορείς να συμπληρώσεις τα κενά σου με τις μεταγραφές παικτών διαφορετικής εθνικότητας. Στην Ελλάδα, όμως, δεν είχαμε –μέχρι την Πορτογαλία– καταφέρει να κατακτήσουμε κάποιον τίτλο, είτε με κάποιον σύλλογο είτε με την Εθνική.
Οι περισσότεροι θεωρούσαν ότι η προοπτική κατάκτησης κάποιου τίτλου με την Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου βρισκόταν στον χώρο της επιστημονικής φαντασίας. Μια πεποίθηση δικαιολογημένη, αν συνυπολογίσει κάποιος το γεγονός ότι στην Εθνική ομάδα τα προηγούμενα χρόνια προβάλλονταν όλες οι αδυναμίες και τα ελαττώματα του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Σε αυτόν τον νοσηρό περίγυρο δημιουργήθηκε μια νησίδα υγείας, με τον ερχομό του Οτο Ρεχάγκελ στον πάγκο της Εθνικής. Ο Γερμανός δημιούργησε έναν φράκτη γύρω από την ομάδα και τη δουλειά του, πίστεψε στους ποδοσφαιριστές του, τους υποστήριξε και αυτοί του το ανταπέδωσαν. Εμαθε στους παίκτες της Εθνικής τη σπουδαιότητα της συνεχούς προσπάθειας, της επιμονής και της συνεργασίας. Τους βοήθησε να αναδείξουν τα προτερήματά τους και να πιστέψουν στον εαυτό τους. Εκ των υστέρων καταλάβαμε πόσο μεγάλη ήταν η δουλειά που έκανε ο Γερμανός. Μπορεί σε επίπεδο τεχνικής ως προπονητής να κάνει λάθη, να έχει αδικαιολόγητες εμμονές, να παίζει «αντιποδόσφαιρο», αλλά η ψυχολογική προσέγγισή του είναι εξαιρετική.

Τώρα όλοι γνωρίζουμε ότι το θαύμα της Πορτογαλίας έγινε γιατί η ομάδα των ανθρώπων που το πέτυχαν είχε απομονωθεί από τον κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η μεγάλη αντίφαση ήταν ότι το εκπροσωπούσαν, γεγονός που μπορεί να έδωσε σε πολλούς εκτός Ελλάδος μια στρεβλή εικόνα για το ελληνικό ποδόσφαιρο στο σύνολό του. Αυτή τη μαγεία του περσινού καλοκαιριού, στο οποίο ο Γολιάθ χάνει από τον Δαβίδ, ο κόσμος πλημμυρίζει τους δρόμους γεμάτος από χαρά και το ωραιότερο παιχνίδι του κόσμου –το ποδόσφαιρο– απελευθερώνει, θέλαμε να την αξιοποιήσουμε. Να την κάνουμε βάση πάνω στην οποία θα χτίζαμε το οικοδόμημα ενός άλλου ποδοσφαίρου, πιο τίμιου, πιο διαφανούς. Ενα ποδόσφαιρο που θα είναι υγιές, ειλικρινές, ένα ποδόσφαιρο που θα απορρίπτει όλα εκείνα τα μικρόβια που θα ήθελαν να το μολύνουν.
Ενα χρόνο μετά έχετε την αίσθηση ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο κινείται προς αυτή την κατεύθυνση; Ο γράφων δεν την έχει. Το μόνο κέρδος από την Πορτογαλία είναι οι φίλαθλοι, που αγκάλιασαν την Εθνική ομάδα μετά τη μεγάλη επιτυχία, αλλά υπάρχει και ένα ερώτημα που δεν έχει ακόμα απαντηθεί. Πόσοι φίλαθλοι από αυτούς θα μείνουν στο πλάι της Εθνικής έπειτα από μια ενδεχόμενη αποτυχία πρόκρισής της στο Μουντιάλ του 2006; Δεν γίναμε ποδοσφαιρική υπερδύναμη μετά την Πορτογαλία. Απλώς εκείνος ο τίτλος ήταν σαν ένα μεγάλο ποσό που κερδίζει κάποιος φτωχός στο λαχείο. Θα κρατήσει το μυαλό του καθαρό για να αξιοποιήσει αυτό το ξαφνικό δώρο ή θα παραδοθεί στην τρυφηλή απόλαυση του νεοπλουτισμού και ύστερα από λίγο καιρό θα ζει μόνο με τις αναμνήσεις; Αν κάποιος εξετάσει ψύχραιμα τη χρονιά που πέρασε, αμφιβάλλω αν θα βρει στοιχεία που να δείχνουν ότι όλοι οι παράγοντες του παιχνιδιού έχουν αξιοποιήσει εκείνο το λαχείο. Ούτε η πολιτεία ούτε οι παράγοντες, δυστυχώς ούτε και οι φίλαθλοι. Παρ' όλα αυτά, υπάρχει ένα φως στην άκρη του τούνελ, που επιτρέπει την αισιοδοξία.

Πρόκειται για την ωρίμανση των Ελλήνων ποδοσφαιριστών, που έχοντας κερδίσει πολλά σε παραστάσεις και εμπειρίες, αρχίζουν να ενεργοποιούνται όλο και περισσότερο γύρω από το ταλαίπωρο σώμα του ελληνικού ποδοσφαίρου, σε ρόλους είτε παραγόντων είτε προπονητών. Θα ήταν ευχής έργον αν αυτή η τάση, αν αυτό το μικρό φως γιγαντωθεί. Γιατί αν κάτι τέτοιο συμβεί, μπορεί να ξαναζήσουμε ανάλογες επιτυχίες. Διαφορετικά, θα ζούμε με τις αναμνήσεις.