Χρήματα και στελέχη στην υπηρεσία της κουλτούρας (Sportday / Αλ.Σπυρόπουλος)

Στην επέτειο του EURO, ο κυρίαρχος προβληματισμός κατευθύνθηκε προς το τι πρωτάθλημα (επί τη ευκαιρία του θριάμβου της Εθνικής) κιόλας φτιάξαμε.

Εχω την αIσθηση ότι η περιρρέουσα προσδοκία ευθύς εξαρχής δεν πατούσε στον ρεαλισμό. Για να το περιγράψω πιο απλά: Ο,τι πρωτάθλημα έφτιαξαν μάνι-μάνι (μετά την επιτυχία της εθνικής τους) οι Δανοί, οι Σουηδοί, οι Βέλγοι, οι Τσέχοι, οι Κροάτες, οι Τούρκοι, οι Βούλγαροι, τέτοιο πρωτάθλημα θα έφτιαχναν και οι Ελληνες.

ΜIα επιτυχIα, όσο μεγάλη, της Εθνικής δεν αρκεί. Αποδεικνύεται. Οπως επίσης αποδεικνύεται ότι μπορείς να έχεις σπουδαίο πρωτάθλημα, γενικότερα εύρωστη ποδοσφαιρική κοινωνία, ακόμη κι αν η εθνική της χώρας δεν φέρνει επιτυχίες. Η Αγγλία κοντεύει 40 χρόνια δίχως τρόπαιο (απ' το '66), η Ισπανία (απ' το '64) τα προσπέρασε, η Ιταλία είναι στεγνή απ' το '82. Αλλά ακόμη κι αν οι Ελληνες κάνουμε την έκπληξη να καταφέρουμε ό,τι δεν κατάφεραν οι προ ημών χώρες-εκπλήξεις, πάλι κάτι τέτοιο θα' ταν αδύνατο να συμβεί (και να' ναι απτό) σ' ένα χρόνο μέσα, από 4η σε 4η Ιουλίου.

Το μεγAλο πρωτAθλημα προϋποθέτει Κουλτούρα+Χρήμα+Στελέχη. Η κουλτούρα είναι το «1». Τα υπόλοιπα είναι τα «0». Εκεί που δεν υπάρχει το «1», όσα «0» και να' ναι διαθέσιμα, το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Θα' ναι, φερ' ειπείν στη Ρωσία όπου κυκλοφορεί τόσο χρήμα, 00000000. Μηδέν. Ενώ στην Αγγλία, π.χ., όπου το «1» είναι η δεδομένη κι αναμφισβήτητη αφετηρία, κάθε «0» που προστίθεται από πίσω αυγατίζει την αξία του προϊόντος: 10, 100, 1000, 10000 κ.ο.κ..
Ο τOποΣ μαΣ αυτό το «1», απ' το οποίο αρχίζουν (και, στο τέλος της ημέρας, εξαρτώνται) όλα, την καλλιεργημένη ποδοσφαιρική παιδεία δηλαδή, δεν το' χει. Η Εθνική πέρυσι νίκησε δύο φορές τους Πορτογάλους, στο «Ντραγκάο» και στο «Ντα Λουζ». Θα τους νικήσει ξανά..., όπου και να τους πετύχει, αλλά η ποδοσφαιρική Πορτογαλία δεν παύει να' ναι μπροστά απ' την ποδοσφαιρική Ελλάδα. Στα πάντα. Την ώρα που τους νικούσαμε στα ματς, την ίδια εκείνη στιγμή αυτοί (κατά γενική παραδοχή) μας δίδασκαν πράγματα. Αλλο ότι τ' αυτιά μας έχουν την ιδιομορφία απ' το ένα να μπαίνουν (τα μηνύματα) και απ' το άλλο να βγαίνουν.

Η εν ΕλλΑδι δυναμική του EURO, τι ήταν; Κατ' ουσίαν, δύο ομάδες πληθυσμού. Μερικές χιλιάδες αγόρια, που ευλόγως τσίμπησαν με τον Χαριστέα (κι ονειρεύτηκαν τον εαυτό τους κάποτε στη θέση του). Και μερικές χιλιάδες ενήλικες, που αίφνης ανακάλυψαν τη χαρά του ποδοσφαίρου (κι ήθελαν να την απολαύσουν και μετά το Ευρωπαϊκό). Τα μεν, για ν' απορροφηθούν, χρειάζονται φυτώρια με παλμό και τεχνογνωσία. Οι δε, γήπεδα και πολιτισμό. Είναι οι δύο άξονες που δείχνουν το μέλλον.

Δεν εΙναι και για θάνατο λοιπόν αν η Α' Εθνική δεν γίνει (που δεν θα γίνει, εδώ δεν έγιναν οι Ολλανδοί) Πρέμιερσιπ. Οι καλύτεροι Ελληνες ποδοσφαιριστές, όπως και οι Τσέχοι ή οι Σκανδιναβοί, θα συνεχίσουν να φεύγουν, όταν θα ευρίσκονται στο peak της καριέρας τους, έξω. Θα γίνονται καλύτεροι εκεί. Αυτό θα βοηθά την Εθνική. Και θα επιστρέφουν εδώ, καταπώς συμβαίνει και στις άλλες χώρες της ενδιάμεσης ταχύτητας, για τα τελειώματα της διαδρομής τους.
ΑφοΥ εΙμαστε που είμαστε συνεπώς de facto μεταπράτες, δεν βλάπτει να το παλέψουμε για να γίνουμε πιο αξιόπιστοι τέτοιοι. Να οργανώσουμε καλύτερα, να βάλουμε σε τάξη και να βελτιώσουμε την παραγωγική (των ταλέντων) διαδικασία. Αυτό, για τα αγόρια. Το παράδειγμα των προτεραιοτήτων-ΑΕΚ.

Οσο για τον πολύ κόσμο που είδε EURO και ξαφνικά γουστάρει γήπεδο, δεν χρειάζεται να γίνει η Α' Εθνική ντε και καλά Πρέμιερσιπ για να πηγαίνει το κοινό δυο-τρεις Κυριακές το μήνα στο γήπεδο και να περνάει, διότι περί αυτού απλώς πρόκειται, μια χαρά. Αρκούν στη νέα (πρόθυμη) πελατεία συνθήκες-Εργοτέλη.

Τα φυτΩρια γεννούν κουλτούρα. Τα γήπεδα γεννούν κουλτούρα. Οι διοργανώσεις που αναλαμβάνει η χώρα (ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ 2007, είθε και του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ αργότερα, οπωσδήποτε το EURO 2012) γεννούν κουλτούρα. Αλλιώς είναι ν' ακούει ο Θεσσαλονικιός ή ο Κρητικός πώς το γλεντούν οι φαν στα μεγάλα ραντεβού της μπάλας, κι αλλιώς να συμβεί δίπλα στο σπίτι του και να το ζήσει. Να το δει με τα μάτια του.

ΧρΗματα λοιπόν, για να το κλείσουμε, μπορούν να βρεθούν. Στελέχη άφθαρτα για να εκπονήσουν άρτια μπίζνες-πλαν, επίσης. Οταν τα χρήματα φτάσουν στα χέρια (και τα στελέχη εργαστούν στην υπηρεσία) εκείνων που μπορούν να γεννήσουν κουλτούρα, των ανθρώπων του ποδοσφαίρου (και όχι των ανθρώπων περί το ποδόσφαιρο) δηλαδή, τότε θα έχουμε αρχίσει να διαχειριζόμαστε την κληρονομιά των ηρώων της Πορτογαλίας.