Ο καλός στρατιώτης στο ροκ περιβάλλον (Sportday / Αλ.Σπυρόπουλος)

Kι εκεί που ψάρευε στα θολά του Μπορντό με τις όποιες πιθανότητες να αρπάξει Ντέιβιντ (που είναι Βραζιλιάνος, κι εμείς με τους Βραζιλιάνους, όσο να 'ναι, μια κάποια ψύχωση την έχουμε), ο ψαράς κυρ-Σωκράτης γάντζωσε στο αγκίστρι ολόκληρο Καψή! Είναι και να σε θέλει, που λένε.

Το γεγονΟΣ δεν κολακεύει, ακριβώς, τον προγραμματισμό (...ποιον;) του Ολυμπιακού, που:

• Κάθε καλοκαίρι παίρνει (ή ανανεώνει) κι από κάνα δυο σέντερ μπακ, και παρά ταύτα κάθε, πάλι, καλοκαίρι ψάχνει να αγοράσει σέντερ μπακ.

• Είτε από το εξωτερικό ψωνίζει πεπειραμένους (Μπερμούδες, Σούρερ) είτε από τις Ελπίδες παιδιά με προδιαγραφές (Βάλλας, Κουλουχέρης, παλαιότερα Κωστούλας και Πατσατζόγλου), πώς τα καταφέρνει, στο τέλος τους ζεματάει.

• Και πώς τη γλίτωσε, πέρυσι τέτοιον καιρό, ο αξιόπιστος Ανατολάκης, πάνω που τον ετοίμαζαν για κλοτσιά «α λα Ελευθερόπουλος», ένας καλός θεός το ξέρει.

• Απέκτησαν τώρα τον Μιχάλη με κανονική αγορά, ενώ ο Μπάγεβιτς έλεγε να τον πάρουν πέρυσι, αμέσως μετά το Ευρωπαϊκό, ελεύθερο και ωραίο.

ΑλλΑ... χεστΗκαμε, που θα 'λέγε κι ο πρόεδρος, για τους προγραμματισμούς. Ο Ολυμπιακός δεν γίνεται να λειτουργήσει έτσι, φαίνεται πως δεν είναι στο DNA του συλλόγου, με λογική συνέχειας και συνέπειας. Κι είναι ο ίδιος Ολυμπιακός που στο τέλος της ημέρας, από σπόντα ή όπως αλλιώς, έκανε την έ-ξ-ο-χ-η αγορά. Δεν μας παρατάτε, λοιπόν;

Εξοχη αγορΑ. Εδώ όντως περιττεύουν τα επιχειρήματα. Αρκεί αυτό που είπε ο Καψής: «Με ξέρετε, θα προσπαθήσω, τελεία». Και μεταξύ μας: «Από την καφενειακή γραφικότητα ότι ο Ρεχάγκελ "δεν πάει" τους παίκτες του Ολυμπιακού, λες κι ο Ρεχάγκελ επιλέγει (όχι χάρισμα και χαρακτήρα και προσωπικότητα, αλλά...) σύλλογο, δεν είναι απείρως προτιμότερο να μαζεύεις στο ρόστερ τους διεθνείς του Ρεχάγκελ;

Εξοχη, επαναλαμβΑνω, αγορά. Το δύσκολο κομμάτι όμως έρχεται. Το στοίχημα είναι ο Ολυμπιακός να υπερασπιστεί την αγορά (του), όπως αρμόζει στην εξοχότητα ενός πρωταγωνιστή - πρωταθλητή Ευρώπης. Με το βλέμμα προσανατολισμένο στο μέλλον, όχι αγκυλωμένο στο παρελθόν. Ο Νικοπολίδης, ο αμέσως προηγούμενος τέτοιος (πρωταγωνιστής - πρωταθλητής Ευρώπης) που ντύθηκε στα κόκκινα, χρειάστηκε να κάνει πολλά, μέσα κι έξω από το γήπεδο, ώσπου να κερδίσει την εκτίμηση που «a priori» εδικαιούτο. Κι έφτασε ως την κορώνα - γράμματα βραδιά του Απριλίου στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας για να την κερδίσει αμετάκλητα.

Ο πρωινΟΣ κλητήρας χθες στην «Ελευθεροτυπία», γαυράκι - αρρωστάκι, με ρώτησε (ήταν το πρώτο, και το μοναδικό, που βρήκε να ρωτήσει) αν ο Καψής ήταν μεταξύ εκείνων που στιγματίστηκαν ότι «έπεσαν κάτω» και προκάλεσαν τη διακοπή του ντέρμπι ΑΕΚ-Ολυμπιακός προ ετών στη Νέα Φιλαδέλφεια. Ομολογώ ότι δεν θυμόμουν. Ομολογώ επίσης ότι με... σόκαρε το κριτήριο, βάσει του οποίου το γαυράκι - αρρωστάκι περίμενε για να πάρει στάση απέναντι στο φρέσκο απόκτημα της ομάδας που αγαπά περίπου παθολογικά. Αν... έπεσε, τότε, κάτω!

Το περιστατικΟ δείχνει την ιδιαιτερότητα (ενός, έστω, κομματιού) του καινούργιου (ροκ) περιβάλλοντος του Μιχάλη. Καμία σχέση με το «ειδυλλιακό» (take-your-time) Μπορντό. Τραυματίας ήταν από καιρό, αν δεν απατώμαι κατά τα τέλη του χειμώνα, τότε τον είχα συναντήσει στο Καραϊσκάκη σε ματς της Εθνικής, δεν έπαιζε, έβλεπε από τη σουίτα μαζί με τον πατέρα του. Τον ρώτησα αν τον πιέζουν από την ομάδα του να επισπεύσει την επιστροφή, μου απάντησε ότι το μόνο για το οποίο τον πιέζουν είναι να μη... πιέσει την αποθεραπεία του!

Ο καλΟΣ στρατιώτης Καψής έκανε, πέρυσι το καλοκαίρι, σούπερ Ευρωπαϊκό, εν πολλοίς λόγω περιβάλλοντος (της Εθνικής). Το λάθος του στην πίεση των Ισπανών, στο πρώτο ημίχρονο του αγώνα στην Μποαβίστα, είχε κοστίσει το γκολ του Μοριέντες. Δεν (του) φώναξε κανείς, δεν γκρίνιαξε κανείς, δεν είχε να αντιμετωπίσει ούτε μία παράξενη ματιά. Δεν χρειαζόταν. Ο Μιχάλης ήξερε. Τι (δεν) έκανε. Και τι όφειλε, εν συνεχεία, να κάνει. Στάθηκε στα πόδια, με τη συγκρότηση του παίκτη που έχει μάθει πως αυτά, απλώς, συμβαίνουν.

Το ΟφελοΣ, το δικό του και το συνολικό; Στο δεύτερο μέρος (μετά το 1-1) άρπαξε από τον Ραούλ, πάνω που εκείνος είχε βάλει το χέρι στη σκανδάλη κι ετοιμαζόταν να εκτελέσει το σίγουρο 2-1. Το ξανάκανε αργότερα, στον προημιτελικό, ακριβώς το ίδιο και με τον Τρεζεγκέ. Το 'κανε με τον Κόλερ. Το 'κανε, δύο φορές, με τον Παουλέτα. Το 'κανε το φθινόπωρο, στο Κίεβο, με τον Σεβτσένκο.

Το ΟφελοΣ του Ολυμπιακού, στο πρώτο λάθος του Καψή που θα τύχει να κοστίσει; Η χημεία με τον Νικοπολίδη εγγυάται πράγματα, αλλά το ακόμη πιο σημαντικό είναι επιτέλους να ασκηθεί η αψίκορη κερκίδα, στο να τιθασεύει σιγά - σιγά (καιρός δεν είναι;) εκείνο το υπόγειο βουητό που ξεκινάει, θαρρείς, από τα έγκατα του Καραϊσκάκη. Δεν προσφέρει το παραμικρό. Οπως δεν έχει πια την παραμικρή σημασία, αν... έπεσε (που ρωτούσε ο κλητήρας) κάτω!