Πού θα έρθουν και όχι πότε (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Σας είχα υποσχεθεί να δημοσιεύσω μια ενδιαφέρουσα επιστολή ενός φίλου αναγνώστη
σχετικά με τη ματαίωση της γιορτής της ΕΠΟ και την απάντησή μου, μιας και γι' αυτό το θέμα μού έγραψαν πολλοί και διάφοροι. Η επικαιρότητα, όμως, επιβάλλει μια αναφορά στα μεταγραφικά του ΠΑΟ λίγο πριν έρθει ο Κονσεϊσάο.

Ο Παναθηναϊκός πρέπει να αντικαταστήσει τον Μπασινά και τον Κωνσταντίνου από τη στιγμή που αποφάσισε για μυστηριώδεις λόγους να χωρίσει μαζί τους. Αυτό το υπογραμμίζω για να μην παρεξηγήσετε όσα θα διαβάσετε στη συνέχεια. Προσθέτω ακόμη ότι αν τους αντικαταστήσει με ίδιας αξίας παίκτες, δεν θα είναι χειρότερος από πέρυσι. Αλλά για να είναι καλύτερος χρειάζονται πράγματα πιο σημαντικά από τον Κονσεϊσάο, τον Ρομέο, τον Φουτσίνι, τον Σιλά και ό,τι άλλο ακούγεται αυτές τις ημέρες.

Υλικό
Γιατί έχασε πέρυσι το πρωτάθλημα ο Παναθηναϊκός; Για έναν και μόνο λόγο: γιατί οι τέσσερις προπονητές που πέρασαν από τον πάγκο του (ο Σουμ, ο Σκάζνι, ο Φυλακούρης, ο Μαλεζάνι) δεν κατάφεραν να αξιοποιήσουν το υλικό του. Για την ακρίβεια, οι τέσσερις αυτοί άνθρωποι το εκτίμησαν αρκετά διαφορετικά. Ο Σουμ πίστευε ότι το υλικό του ΠΑΟ είναι κατώτερο των απαιτήσεών του και ότι η διοίκηση έπρεπε να του κάνει άγαλμα γιατί πήρε το νταμπλ. Θυμάμαι ότι πέρυσι το καλοκαίρι, παρακολουθώντας την κλήρωση του Τσάμπιονς Λιγκ, όταν βγήκε από την κληρωτίδα το όνομα της Αρσεναλ, ο Ισραηλινός άρχισε να δαγκώνεται και να δυσφορεί, κλείνοντας με τρόμο τα μάτια του με τρόπο που σε έκανε να πιστεύεις ότι από μέσα του λέει «γιατί, Θεέ μου, να μου τύχει εμένα τέτοιο κακό;». Αν ήμουν ο Τζίγκερ, θα τον είχα απολύσει εκείνη τη μέρα. Ο προπονητής πρέπει να σέβεται τους αντιπάλους του, όχι να τους φοβάται.

Διαδρομή
Μετά ήρθε ο Σκάζνι, για να αξιοποιήσει το υλικό στο οποίο ο Σουμ δεν πίστευε. Ο Τσέχος –και ίσως και η διοίκηση του ΠΑΟ– έκανε το λάθος να πιστέψει ότι μια ομάδα μπορεί να αλλάξει πάνω στη διαδρομή του πρωταθλήματος.
Ο Σκάζνι προσπάθησε να πείσει τους παίκτες του ότι είναι κάτοχος μιας απόλυτης αλήθειας και ήθελε ορκισμένους Μουτζαχεντίν που θα παίζουν για χάρη του. Δεν τους βρήκε, γιατί στη μέση της περιόδου και με τις υποχρεώσεις να τρέχουν κανένας προπονητής δεν προλαβαίνει να κερδίσει τους παίκτες του. Οταν μάλιστα κυκλοφόρησαν και μεταγραφικές εισηγήσεις για την περίοδο του Δεκεμβρίου, τα αποδυτήρια έγιναν Βιετνάμ! Ο χωρισμός προέκυψε ως λογική κατάληξη: αγάπη και συμπάθεια δεν υπήρξαν ποτέ.

Διάλυση
Μετά ήρθε ο Τότης, που πίστευε στην ομάδα όσο κανένας από τους προηγούμενους. Ο κόουτς επαναλάμβανε συνεχώς πόσο καλοί είναι όλοι οι παίκτες για να τους φτιάχνει την ψυχολογία και αν έμενε μπορεί να κέρδιζε και το πρωτάθλημα. Αν όμως δεν κέρδιζε τον τίτλο, θα ερχόταν η απόλυτη διάλυση. Ο Φυλακούρης θα χρεωνόταν πράγματα για τα οποία δεν θα έφταιγε και η διοίκηση θα χρεωνόταν τον Φυλακούρη!

Οι καταγγελίες περί ανικανότητας στις επιλογές, οι λίβελοι για έλλειψη σοβαρότητας και οράματος ήταν ήδη γραμμένοι. Ο Τζίγκερ δεν είναι Κόκκαλης, για να αντέχει να του κάνουν πλάκα για το ότι έφερε στον Ολυμπιακό τον Αλέφαντο επειδή έχει πάρει μια ντουζίνα τίτλους.

Αντί για έναν εμψυχωτή πήρε έναν προπονητή, δηλαδή τον Μαλεζάνι, που χρειάστηκε κι αυτός να κάνει ένα νέο ξεκίνημα. Αν το δεύτερο μέσα σε μια χρονιά είναι δύσκολο, το τρίτο είναι αδύνατο. Ο ΠΑΟ συγκυριακά διεκδίκησε το πρωτάθλημα, συγκυριακά το έχασε και συγκυριακά θα το κέρδιζε. Ο Μπάγεβιτς το πάλεψε, ο ΠΑΟ όχι.

Στόχος
Το φινάλε του πρωταθλήματος –το έχω ξαναγράψει– βραχυκύκλωσε τη μεταγραφική πολιτική του ΠΑΟ, που μοιάζει να κόλλησε στην αναζήτηση του παίκτη-κράχτη, ενώ ο βασικός σκοπός θα έπρεπε να είναι άλλος: να μην ξαναγίνουν τα περσινά λάθη.
Ο ΠΑΟ δεν έχει την πολυτέλεια να κρυφτεί πίσω από παίκτες-κράχτες και μεταγραφές πολυτελείας: πρέπει κυρίως να λύσει αινίγματα πολύ δύσκολα.

Να ξαναβρεί τον Ολισαντέμπε, ο οποίος πέρυσι δεν υπήρξε. Να πάρει ό,τι καλύτερο μπορεί από τον Βόουτερ. Να έχει γρήγορα υγιέστατο τον Αντερσον. Να κερδίσει κάτι από τον ποδοσφαιριστή που λέγεται Σανμαρτεάν. Να μην έχει τα μπλεξίματα που είχε πέρυσι με τους τερματοφύλακες για έναν ολόκληρο γύρο. Και, κυρίως, να έχει ξανά τον Παπαδόπουλο στη φόρμα που πρέπει.

Κράχτες
Πέρυσι στην περίπτωση του Παπαδόπουλου έγιναν εγκλήματα. Τον πήραν στην προετοιμασία χωρίς διακοπές μετά τα ματς της Ολυμπιακής ομάδας και τον έβαλαν να παίξει κατευθείαν (!) σε ένα ματς του Κυπέλλου εναντίον του Ατσαλένιου (!) έπειτα από μισή προπόνηση, λες και θα διαλυόταν ο κόσμος αν ο παίκτης ξεκουραζόταν για λίγες μέρες. Αυτά σε μια ομάδα είναι πιο σημαντικά από τους παίκτες-κράχτες και όλα όσα διαβάζουμε τις τελευταίες ημέρες.

Στοίχημα
Ο Κονσεϊσάο μπορεί να έρθει αύριο το πρωί και ο Ρομέο –ή δεν ξέρω ποιος άλλος– μεθαύριο. Ο σκοπός, όμως, θα πρέπει να είναι να έρθουν σε μια ομάδα, όχι να γίνουν δύο ακόμα παίκτες μιας ομάδας που δεν υπάρχει. Το αληθινό στοίχημα του ΠΑΟ της νέας περιόδου είναι να τολμήσει να δει ξεκάθαρα την πραγματικότητά του και να αποκτήσει τις σταθερές που χρειάζεται.

Ο Μαλεζάνι πρέπει κυρίως να λύσει όλα αυτά τα αινίγματα που τον ΠΑΟ τον φρενάρουν και να ξεκαθαρίσει πόσοι από τους τριάντα παίκτες που υπάρχουν είναι αληθινά χρήσιμοι. Γιατί αν ο ΠΑΟ είχε μια ομάδα (καδραρισμένη, συγκεκριμένη, πραγματική), τους αντικαταστάτες του Μπασινά και του Κωνσταντίνου δεν θα τους έψαχνε. Θα τους έβγαζε.