Αν ο «Μιχαλάκης» γίνει και κόκκινη «τρέλα»... (Sportday / Δ.Ελευθεράτος)

Θα καταλήξει τελικώς στον Ολυμπιακό ο Μιχάλης Κωνσταντίνου; Την ώρα που γράφονταν τούτες οι σειρές το ενδεχόμενο αυτό φάνταζε πιθανό. Στην περίπτωση αυτή ο Κύπριος επιθετικός θα εξασφαλίσει ένα σπάνιο προνόμιο: θα γίνει ο μοναδικός, τουλάχιστον ο πρώτος, παίκτης που θα έχει ακούσει το μικρό του όνομα να κηρύσσεται συνώνυμο της «τρέλας» από τους οπαδούς αμφότερων των «αιώνιων» αντιπάλων του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ε, δεν είναι και μικρό πράγμα. Εχει ο καιρός γυρίσματα, η «τρέλα» των οπαδών είναι που μένει ακλόνητη! Είτε φοράει την πράσινη είτε την κόκκινη φανέλα...
Τι ακριβώς θα γίνει εάν ο «Μιχαλάκης» ντυθεί στα ερυθρόλευκα; Μάντης Κάλχας ουδείς είναι βεβαίως, αλλά μερικές κατ' αρχήν υποθέσεις επιβάλλεται να γίνουν (είπαμε, εάν και εφόσον επαληθευθούν οι πληροφορίες των τελευταίων ημερών και... ωρών). Το ερώτημα αφορά έναν παίκτη και... δύο ομάδες.

Πρώτον, ο Ολυμπιακός θα αποκτήσει την «κολόνα» που αναζητεί στην επίθεσή του. Ασφαλώς θα πρόκειται για μια λύση ποιοτική, την οποία δεν περιβάλλουν «μυστήρια» και «γρίφοι», ούτε αγωνιώδη ερωτήματα περί «προσαρμογής». Οποιοσδήποτε συνδυασμός ή οποιαδήποτε σκέψη αφορά στην επίθεση των «ερυθρολεύκων», θα μοιάζει με εξίσωση η οποία θα έχει ως σταθερό παράγοντα αυτήν ακριβώς την «κολόνα».

Δεύτερον, ο ίδιος ο Κωνσταντίνου δεν θα διατρέξει σοβαρό κίνδυνο να επωμισθεί το άγχος εκείνου που καλείται ως «Μεσσίας», όπως περίπου συνέβη όταν είχε μεταγραφεί από τον Ηρακλή στον Παναθηναϊκό. Βλέπετε, εκτός των άλλων, στην Ελλάδα επικρατεί και η εξής... χαριτωμένη (για να μην πούμε αρρωστημένη) αντίληψη: «Κόστισε πολύ η μεταγραφή του; Τότε υποχρεούται να τα κάνει όλα, είτε τον βοηθά η υπόλοιπη ομάδα είτε όχι». Με γνώμονα τούτον τον παραλογισμό, κάποτε στον Ολυμπιακό ακούγονταν μουρμούρες για τον Ντέταρι, ακόμα κι όταν ο Μαγυάρος έφτιαχνε 3-4 έτοιμα γκολ ανά παιχνίδι (επίδοση που συνήθως αφορούσε στις κακές του ημέρες!). «Είναι ακριβός, άρα έπρεπε να καθαρίζει έστω και μόνος του...». Κοτζάμ Ντέταρι τα επωμιζόταν αυτά, θα γλίτωνε ο «χρυσοπληρωμένος» Κύπριος Κωνσταντίνου; Οχι δα, στην Ελλάδα η γκρίνια διέπεται από... αρχές κι αυτές ισχύουν διαχρονικά. Αναπόφευκτα η αποτελεσματικότητα ενός επιθετικού τού στυλ, της «ειδίκευσης» και του σωματότυπου του Κύπριου εξαρτάται από την ποιότητα της ανάπτυξης της ομάδας -ειδικά στο κέντρο- σε βαθμό πολύ μεγαλύτερο απ' όσο λόγου χάρη η απόδοση ενός Ολισαντέμπε ή ενός Παπαδόπουλου. Τι κι αν είναι προφανές πως ο Κύπριος πλήρωσε ακριβά στον ΠΑΟ αυτό ακριβώς το χρόνιο πρόβλημα των «πρασίνων»; Το κόστος της αγοράς του σε συνδυασμό με τα πολλά «πέτρινα χρόνια» κατέστησαν εύκολη την αβασάνιστη γκρίνια και δύσκολη την ευθυκρισία. Τα «μαζεμένα» γκολ του Κωνσταντίνου σε βάρος του Ολυμπιακού τη σεζόν του «πράσινου» νταμπλ και τα 14 περσινά στο πρωτάθλημα περιόρισαν την άδικη σε βάρος του γκρίνια, δεν την εξάλειψαν όμως ολοσχερώς.

Τρίτον, ο παίκτης ίσως κληθεί να αντιμετωπίσει την προκατάληψη τμήματος (μάλλον μικρού) της «ερυθρόλευκης» κερκίδας, μόνο που δεν βλέπουμε τους λόγους για τους οποίους αυτή θα μπορούσε να προσλάβει ανησυχητικές διαστάσεις. Ακόμα και οι κώδικες των απανταχού «σκληροπυρηνικών» της εξέδρας έχουν ανάγκη από κάποια επίκληση της λογικής κι αυτή δεν προσφέρει βιώσιμα επιχειρήματα. Το σλόγκαν «κακώς παίρνουμε παίκτες από τον Παναθηναϊκό, αυτούς κατατροπώναμε τόσα χρόνια», δεν αποδείχθηκε δημοφιλές πέρυσι, με τη μεταγραφή Νικοπολίδη, άρα φέτος συγκεντρώνει ισχνότερες πιθανότητες να φανεί ισχυρό. Η ένσταση του τύπου «διώξαμε τον Ζιοβάνι για να πάρουμε τον Κωνσταντίνου» προσκρούει στην απλή επίγνωση των θέσεων των δύο παικτών (είναι σαν να συγκρίνει κανείς «τεσσάρι» και «πεντάρι» στο μπάσκετ). Η «εθνολογική» προσέγγιση του θέματος, σύμφωνα με την οποία «με Κύπριους δεν κάνεις υπέρβαση», λες και οι ομάδες αγοράζουν... διαβατήρια ή προξενεία κι όχι συγκεκριμένους παίκτες, δύσκολα θα αποκτήσει διεισδυτικότητα. Γενικώς και αορίστως ουδείς «τρελαίνεται» με τους ποδοσφαιριστές των Βαλτικών χωρών, αλλά εάν τυχόν ο Ολυμπιακός είχε αποκτήσει τον Βερμπακόφσκις, στον Πειραιά πολλοί θα έκαναν πάρτι...

Τέταρτον, πιθανότατα θα κηρυχθεί μια πικάντικη, «θερινή βεντέτα» ανάμεσα στους φίλους των «αιωνίων», με τους μεν να διατείνονται πως «οι γαύροι τρώνε από τα "πράσινα" αποφάγια» (κι ας νιώθουν κατά βάθος πειραγμένοι με την αλλαγή φανέλας του «Μιχαλάκη») και τους δε να απαντούν ότι «οι παίκτες των βάζελων έρχονται στο λιμάνι για να δουν άσπρη μέρα» (κι ας ξέρουν πως το ποιος γελά τον Μάιο κρίνεται από πολλά κι όχι μόνο από μία μεταγραφή). Είπαμε, «θερινή» βεντέτα. Από φθινόπωρο κριτήριο είναι οι πράξεις και όχι οι... φράσεις, όλα κρίνονται εκ των αποτελεσμάτων.
Μέχρι τότε έχουμε αρκετά «θα» και άλλα τόσα «αν». Το «αν» του «Μιχαλάκη» είναι από τα σημαντικότερα των ημερών, πώς να το κάνουμε...