...και μια καλή πορεία στην Ευρώπη (Sportday / Αλ.Σπυρόπουλος)

Μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα, μπλα... και μια καλή πορεία στην Ευρώπη! Η «καλή πορεία στην Ευρώπη» είναι σαν την Coca-Cola. Πάει... με όλα. Ενα χρήσιμο ερώτημα είναι «τι ακριβώς σημαίνει;». Πάμε για πρωτάθλημα, πάμε για Κύπελλο... και μια καλή πορεία στην Ευρώπη. Η on camera ατάκα αεροδρομίου, μηχανικά επαναλαμβανόμενη κάθε χρόνο τέτοια εποχή στις αναχωρήσεις ή στις αφίξεις, αντιμετωπίζει τον προφανή κίνδυνο (έτσι όπως αναπαράγεται από προέδρους, προπονητές, ποδοσφαιριστές) να χάσει εντελώς το νόημα και τη σημασία της.

Το πρωτάθλημα είναι χειροπιαστό. Το Κύπελλο είναι χειροπιαστό. Την καλή πορεία στην Ευρώπη πώς την εννοούν; Κατά πάσα πιθανότητα, όσοι την αναμασούν δεν έχουν καν σκεφτεί... τι εννοούν.

Να περάσεις από τον όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ και να πας (μόνον) στους 16, για παράδειγμα, είναι καλή πορεία;
Να μην περάσεις από τον όμιλο, αλλά να συνεχίσεις στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ και στο τέλος να το... κατακτήσεις; Μας κάνει για καλή πορεία (ό,τι κατάφερε, δηλαδή, πέρυσι η ΤΣΣΚΑ Μόσχας, που ξεκίνησε τέλη Ιουλίου εναντίον της Νέφτσι Μπακού από το Αζερμπαϊτζάν στον δεύτερο προκριματικό γύρο του Τσάμπιονς Λιγκ και κατέληξε, δέκα μήνες μετά, θριαμβεύτρια μες στη Λισσαβόνα) ή μας πέφτει λίγη;

Το ρωσικό παράδειγμα διδάσκει ότι αυτά τα πράγματα... ελάχιστα προγραμματίζονται (τις μέρες στο Μπακού, π.χ., ποιος φανταζόταν τη Λισσαβόνα;) αλλά απλώς πού και πού συμβαίνουν. Οσο πιο συχνά συμμετέχεις τόσο αυξάνεται η πιθανότητα. Αρκεί να έχει κανείς την υπομονή να το περιμένει. Ποτέ δεν ξέρεις πότε και πώς θα κάτσει. Η Αρσεναλ βάζει μπρος κάθε Σεπτέμβριο για την «κούπα», αλλά ποτέ δεν έφτασε πιο μακριά από τους προημιτελικούς.
Η PSV μια ζωή εγκλωβιζόταν στον όμιλο. Μια φορά προσπέρασε τούτο το στάδιο, ήταν τυχερή να πάει... από τον περιφερειακό και να παίξει με τους Γάλλους (αποφεύγοντας τον συνωστισμό και τις συγκρούσεις με Ιταλούς, Αγγλους, Ισπανούς, Γερμανούς) και παραλίγο να βρεθεί στον τελικό.

Ή πάλι η περίπτωση της Πόρτο. Που, μολονότι κάτοχος του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, πειστική στο Τσάμπιονς Λιγκ άρχισε να γίνεται μονάχα όταν έβαλε το γκολ στο 90' μες στο «Ολντ Τράφορντ» και απέκλεισε καθ' οδόν προς τους 8 τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.

...και μια καλή πορεία στην Ευρώπη, λοιπόν. Αμα κάτσει! Αν δεν κάτσει, τι είχαμε, τι χάσαμε. Σάμπως το λέγαμε... στα σοβαρά;

Ο Ολυμπιακός είπε αυτό το καλοκαίρι να κάνει τη διαφορά στην κασέτα. Διά του προέδρου και του (νέου) προπονητή. Δεν δίστασαν να μιλήσουν για τον τελικό του 2007 στην Αθήνα. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που δεν φοβούνται να μιλήσουν. Που δεν λογαριάζουν την αναμενόμενη από τον κόσμο της μιζέριας, πού-πας-ρε-Καραμήτρο, χλεύη.

Οπως μου άρεσε πέρυσι στην Πορτογαλία, μία εβδομάδα πριν από τη σέντρα του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, το «ήρθαμε για να κάνουμε τρεις νίκες» (στον όμιλο) του Τσιάρτα. Τρεις νίκες, ποια, η Ελλάδα του 0-1-5 (σε νίκες-ισοπαλίες-ήττες στα μεγάλα ραντεβού) και των 1-14 (τερμάτων). Κι όμως...

Αρκει ο όποιος «τελικός 2007 στην Αθήνα» να είναι στόχος και όχι όνειρο. Το όνειρο είναι όπως το Τζακπότ στο Τζόκερ: προσμένεις να σου κάτσει. Ο στόχος είναι διαφορετικός. Τον διεκδικείς υποτίθεται, άλλο τι καταφέρνεις κάθε φορά, συστηματικά. Εδώ, ο Ολυμπιακός πώς τον διεκδικεί;

Διότι την περίφημη υπέρβαση για την ώρα την έχει κάνει ο Σόλιντ, όχι ο Ολυμπιακός. Ο Σόλιντ υπερέβη το επίπεδο της Μπριζ και έφτασε στο επίπεδο του Ολυμπιακού. Αν θέλετε, από το επίπεδο του Βερχέγεν στο επίπεδο του Ριβάλντο. Ο Ολυμπιακός; Αναμένουμε. Οι εισηγήσεις του κόουτς δεν μοιάζουν, ακριβώς, πειστικές.
Ουδείς στην Ευρώπη θα ανασηκώσει το βλέμμα με δέος επειδή αγοράστηκε ο Τουρέ ή εάν αγοραστεί ο Βέλγος του Αμβούργου. Ή ο Ντραγκουτίνοβιτς. Χίλιες φορές, ο Καψής. Κι ο Κωνσταντίνου. Τουλάχιστον ξέρεις πού πατάς. Τι, ρεαλιστικά, να περιμένεις;

Τα ερωτήματα ισχύουν στο πολλαπλάσιο για τον Παναθηναϊκό. Που κάθε χρόνο, για την ακρίβεια κάθε... εξάμηνο, κατεβάζει μανιωδώς από τα ράφια του σούπερ μάρκετ ό,τι έχει και δεν έχει, για να ανεβάσει τα καινούργια προϊόντα. Τι πετυχαίνει έτσι; Προοδεύει; Ή γυρίζει γύρω-γύρω κι όλο στο ίδιο σημείο βρίσκεται; Η απάντηση της προηγούμενης διετίας είναι το... δεύτερο.

Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται πρωτίστως να... κουλάρει. Να ηρεμήσει! Να αγαπήσει, όχι να αλλάζει κάθε τρεις και λίγο –σαν να είναι χαρτάκια μες στις γκοφρέτες– τους παίκτες και τον προπονητή (και το επιτελείο) που έχει. Να τους στηρίξει, στο μίνιμουμ του λεγόμενου βάθους χρόνου. Να τους επιτρέψει να γίνουν από χαρτάκια ομάδα. Και τότε η... μια καλή πορεία στην Ευρώπη δεν θα είναι κενός λόγος...