Γιορτές, πανηγύρια και ενστάσεις (Sportday / Αντ.Καρπετόπουλος)

Κάτι φιλαράκια από το Λονδίνο ίδρυσαν μια διαδικτυακή λέσχη φίλων Ολυμπιακού στη διεύθυνση www.inspiredclub.gr. Μου ζήτησαν να γράψω στη στήλη κάτι και μάλιστα όχι απαραίτητα καλό! Ο σκοπός τους, όπως επισημαίνουν, είναι να αποκτήσουν κοινό που να ενδιαφέρεται για την πάρτη τους και όχι να πει κάποιος καλά λόγια για τις απόψεις τους. Σήμερα, που είναι μέρα αλληλογραφίας, επισημαίνω την πρωτοβουλία τους και τους υπόσχομαι να μη γράψω ποτέ τίποτα καλό, αφού δεν το θέλουν: δεν επιθυμώ να τους φέρω σε δύσκολη θέση…

Σπάνια δημοσιεύω στη στήλη γράμματα αναγνωστών, αλλά θα κάνω, όπως σας έχω πει, μια εξαίρεση. Η επιστολή του φίλου Μιχάλη Καλόπουλου, που έλαβα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο (karpetshow@yahoo.gr) –ακριβώς επτά μέρες πριν– έχει μια ενδιαφέρουσα τοποθέτηση όσον αφορά στη ματαίωση της γιορτής που θα γινόταν για τον ένα χρόνο που συμπληρώθηκε από την κατάκτηση του Euro από την Εθνική ομάδα. Με ωραίο τρόπο ο φίλος επισημαίνει και την αδυναμία μας ως χώρας να γιορτάσουμε, αλλά και τη στενοκεφαλιά του δημοσιογραφικού κόσμου, που δεν ξέρει να διαχειριστεί τέτοιου είδους επικοινωνιακές καταστάσεις με τη λαμπρότητα που τους αξίζουν. Τη δημοσιεύω (σχεδόν όλη) και απαντώ.

«Φίλε Κάρπετ, στα δέκα και πλέον χρόνια που σε διαβάζω και αισθάνομαι ότι μεγαλώνουμε μαζί, αρκετές φορές με έχεις προβληματίσει, πάρα πολλές με έχεις κάνει να καταλάβω ή να σκεφτώ κάτι διαφορετικά, ουκ ολίγες με έχεις διασκεδάσει και μία με πλήγωσες. Συνέβη πρόσφατα, όταν έγραψες ότι δεν χρειαζόταν να γίνει καμία απολύτως γιορτή για τη συμπλήρωση ενός χρόνου από την κατάκτηση του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος. Ομολογώ ότι στη συγκεκριμένη τοποθέτηση διέκρινα κάτι που από εσένα δεν το περίμενα. Αμηχανία και ίσως θλίψη.

Δεν μου είναι εύκολο να επιχειρηματολογήσω υπέρ της αναγκαιότητας της γιορτής. Ωστόσο και μόνο το γεγονός ότι εσύ συμπεριφέρεσαι έτσι ένα μόλις χρόνο μετά, στα δικά μου μάτια καταδεικνύει το κακό που μας βρήκε. Φορτωμένοι μέχρι εξάντλησης όλοι από τόνους ασήμαντων πραγμάτων, έχουμε χάσει σε αυτή τη χώρα την ικανότητά μας να κατανοούμε τα σημαντικά και (γιατί όχι;) να τα γιορτάζουμε. Προσεγγίζουμε ό,τι αγαπάμε (ακόμα και τις ίδιες τις αναμνήσεις μας) σχεδόν καχύποπτα και αυτό είναι που με πειράζει. Χάσαμε την ικανότητά μας να χαιρόμαστε. Γιατί τη χαρά μας θα γιορτάζαμε στις 4 Ιουλίου πρώτα απ' όλα.

Και μετά είναι και κάτι άλλο, που εσύ τουλάχιστον όφειλες να το καταλάβεις. Η άρνησή μας να γιορτάσουμε οδηγεί αργά αλλά σταθερά στην επιστροφή "της βασιλείας των μικρόψυχων" (η έκφραση αυτή είναι δική σου, από ένα άρθρο σου το περασμένο καλοκαίρι, το οποίο θέλω να διαβάσει ο γιος μου όταν μεγαλώσει). Φοβάμαι –και να το φοβάσαι κι εσύ, φίλε μου– ότι η παραίτηση (μας) από τη γιορτή θα χρησιμοποιηθεί από το τσούρμο των απίθανων συναδέλφων σου κυρίως για να σπιλώσουν το μεγάλο γεγονός, ρίχνοντάς του τη ρετσινιά του τυχαίου. Και αυτό εμένα και εσένα, που ξέρουμε ότι τίποτα δεν έγινε στην Πορτογαλία μόνο από τύχη, θα έπρεπε να μας προσβάλει.

Ας είμαστε ειλικρινείς, φίλε. Οι ποδοσφαιριστές, («τα παιδιά», όπως εύστοχα γράφεις προσεγγίζοντας την ομάδα με αγάπη) δεν μπόρεσαν να διαχειριστούν το θαύμα. Αλλοι τραυματίστηκαν και έκαναν μέτριες χρονιές. Αλλοι δεν είχαν την υποδομή να αντέξουν την επιτυχία και την έκαναν διαβατήριο για να τα σπάνε στα μπουζούκια χωρίς πρόβλημα. Αλλοι απλά μεγάλωσαν. Επρεπε να γιορτάσουμε, για να τους δώσουμε να καταλάβουν ότι το θαύμα που έκαναν είναι αρκετό για να τους αγαπάμε πάντα.

Κι αν στο πάλκο της γιορτής ανέβαιναν οι Γκαγκάτσηδες, πάλι θα εισέπρατταν τα φάσκελά τους, όπως πέρυσι στο Καλλιμάρμαρο. Χάσαμε μια ευκαιρία, καλέ μου φίλε, και λυπάμαι που δεν το κατάλαβες».
Απάντηση

Η σαφέστατη αυτή τοποθέτηση του φίλου δεν είναι μακριά από την πραγματικότητα. Δεν με βρίσκει όμως απόλυτα σύμφωνο. Δεν διαφωνώ με τα όσα υποστηρίζονται, απλά η δική μου οπτική γωνία στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι διαφορετική. Φοβόμουν τη γιορτή, είναι αλήθεια, γιατί έτρεμα ότι θα κατρακυλούσαμε στην κακογουστιά και το κιτς, θα δημιουργούσαμε δηλαδή κάτι που ελάχιστη σχέση θα είχε με το ίδιο το γεγονός: για να το πω απλά, δεν φοβόμουν το γεγονός, έτρεμα ότι εύκολα μπορεί να εξελιχτεί σε καρακατσουλιό. Πέρυσι στο Καλλιμάρμαρο είχε πρυτανεύσει η λογική του «Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια». Φέτος έβλεπα να ξεπροβάλλει η αισθητική της πρώτης ΠΑΣΟΚικής τετραετίας: καταγγελίες, τύμπανα και ζουρνάδες. Αν αυτά έχουν σχέση με το Euro, τι να πω; Παραδίνομαι.

Ακόμα όμως κι αν με διαβεβαίωναν ότι θα ήταν άψογη η γιορτή, αν οι παράγοντες άφηναν το παλκοσένικο στους αληθινούς πρωταγωνιστές, αν όλοι οι καλλιτέχνες πήγαιναν και έδιναν τον καλύτερο εαυτό τους (που γι' αυτό ειδικά δεν αμφιβάλλω καθόλου) και πάλι θα είχα τις ενστάσεις μου. Το κακό με τις γιορτές είναι ότι πολλές φορές το τζέρτζελο καταντάει σημαντικότερο από την ουσία και πολύ φοβάμαι ότι η όλη ιστορία θα εξελισσόταν σε ένα τεράστιο πάρτι άσχετων περαστικών, που θα πήγαιναν στο ΟΑΚΑ για άλλους λόγους: αυτό μπορούμε να το κάνουμε έτσι κι αλλιώς στη γιορτή των Ολυμπιακών Αγώνων που θα κάνει η Πετραλιά? γιατί να εξευτελίσουμε και το κατόρθωμα της Εθνικής;

Και κάτι ακόμα. Αλίμονο αν χρειαζόμαστε γιορτές για να θυμόμαστε ό,τι σημαντικό έχουμε ζήσει. Καλές είναι, αλλά όχι απαραίτητες. Ασε που στη βάση τους απαιτούν κάτι που σε αυτή την ιστορία απουσιάζει: μια σχέση εμπιστοσύνης (για να μην πω αγάπης) που δεν βλέπω να υπάρχει. Στις 4 Ιουλίου η ΕΡΤ πρόβαλε σε επανάληψη τον τελικό: τα νούμερα της ΑGB λένε ότι δεν τον είδε κανένας! Οχι γιατί τον έχουμε δει όλοι τόσες φορές που δεν χρειάζεται να τον ξαναδούμε, αλλά γιατί δεν μπορούσαμε μετά να βγούμε στο δρόμο, κάτι που είναι αυτό που περισσότερο θέλουμε.

Γι' αυτό δεν την ήθελα τη γιορτή. Γιατί θα ήταν αφιερωμένη στο κοινό των πανηγυρτζήδων και όχι σε όσους, όπως ο φίλος αναγνώστης Μιχάλης, θα έψαχναν με την ευκαιρία της επετείου τις μνήμες τους για να θυμηθούν πόσο σημαντικό ήταν το γεγονός. Στο φινάλε, γι' αυτούς που την ομάδα την αγάπησαν οι ευκαιρίες για να της το δείξουν δεν θα λείψουν. Στις κρίσεις και στις αποτυχίες πρέπει να είμαστε κοντά. Με την καρδιά μας…