Το κληρονομικό δικαίωμά μας με τους Κύπριους (Sportday / Αλ.Σπυρόπουλος)

Σα βγεις στον πηγαιμό για τη δυτική αγορά, και να πετύχεις να πωλήσεις (όχι να σκοτώσεις όσο-όσο) Κύπριο ποδοσφαιριστή, αυτό στην πράξη είναι Mission Impossible. «Κύπριος ποδοσφαιριστής», στα μάτια του Αγγλου ή του Γερμανού ή του Βέλγου, σημαίνει το άκρον αντίθετο της... Αγίας Νάπας. Αντιτουριστικό πακέτο. Σαν διακοπές στην Αρμενία ή στη Γεωργία.

Εδώ που τα λέμε, καλύτερα για μας! Όσο η Α' Εθνική παραμένει ο μοναδικός προσβάσιμος προορισμός για την «κρέμα» του κυπριακού ποδοσφαίρου, πράγμα που... συστηματικά συμβαίνει τις τελευταίες δεκαετίες, μπορούμε να έχουμε στο ελληνικό πρωτάθλημα τους καλύτερους του Νησιού, έναν Γιώργο Σαββίδη π.χ., σχεδόν με κληρονομικό δικαίωμα. Δίχως τον ανταγωνισμό, στα λεφτά, των Ευρωπαίων.

Ο Πασχάλης Παπαδόπουλος, όταν προ ετών τα 'σπασαν αυτός και ο νούμερο ένα πελάτης του (ο ποδοσφαιριστής) Ντέμης Νικολαΐδης, ανήγαγε την περίπτωση Κωνσταντίνου σε προσωπικό στοίχημα, σχεδόν... σκοπό, της (επαγγελματικής) ζωής του. Τον ονειρευόταν, σε τουλάχιστον κάτι-σαν-Μίλαν. Το 2001, παρά τον ευρύτατο κύκλο γνωριμιών του, ο Πασχάλης δεν κατάφερε για τον Μιχάλη (στο εξωτερικό) τίποτα. Τότε, ήταν μόνον ο σέντερ φορ του διεθνώς ασήμαντου Ηρακλή. Επιπλέον, δεσμευόταν με συμβόλαιο. Κατέληξε στον Παναθηναϊκό, αν μη τι άλλο, με (πολύ) καλά χρήματα.

Τέσσερα χρόνια μετά, ως σέντερ φορ του Παναθηναϊκού (με συμμετοχές στο Τσάμπιονς Λιγκ κ.λπ.) και... ελεύθερος συμβολαίου, παρά ταύτα, πάλι τζίφος. Τοίχος. Το συγκεκριμένο «πακέτο»-Κωνσταντίνου, ακριβώς ετούτος ο ποδοσφαιριστής με τα δεδομένα προτερήματα και τις δεδομένες αδυναμίες, εάν απλώς συνοδευόταν από φερ' ειπείν σκανδιναβικό, αντί κυπριακό, διαβατήριο, θα εύρισκε αμέσως πόρτες (προς το υψηλό ποδόσφαιρο) ανοιχτές. Ως Κύπριος στράικερ, έχει λιγότερες πιθανότητες απ' όσες Βραζιλιάνος χαφ (κι ας είναι) ογδόης κατηγορίας. Κατέληξε στον Ολυμπιακό, αν μη τι άλλο (και πάλι) με πολύ καλά χρήματα.

Ηταν νομοτέλεια, μολονότι δεν φαινόταν για τέτοια ευθύς εξαρχής, αυτή η αντάμωση. Διότι ξεκίνησαν, Ολυμπιακός και Κωνσταντίνου, ο ένας απ' τη Δύση, ο άλλος απ' την Ανατολή. Ο Ολυμπιακός, να βρει απέξω τον σέντερ φορ που (να 'ναι σέντερ φορ... σεντερφορίσιος, όχι ιμιτασιόν παραλλαγή, και) δεν τον έχει απ' τον καιρό του Γκόγκιτς. Ο Κωνσταντίνου, την ίδια στιγμή, ξεκίνησε να βρει, κι αυτός έξω, τον επόμενο σταθμό καριέρας. Κάθε εμπόδιο στο δρόμο του ενός ή του άλλου, κάθε Ντέιβιντ που περιπλεκόταν και κάθε Τραπατόνι που 'λέγε του Πασχάλη «περίμενε» για τη Στουτγκάρδη, αυτομάτως τους έφερνε όλο και πιο κοντά.

Ο Ολυμπιακός ήταν, για τον Κωνσταντίνου, τα σίγουρα πράγματα (απέναντι στα «θα δούμε» της Ντεπορτίβο Αλαβές ή στα «εφόσον» της Ρεάλ Μαγιόρκα).

Ο Κωνσταντίνου ήταν, για τον Ολυμπιακό, επίσης τα σίγουρα πράγματα (απέναντι στον... διακανονισμό των τόκων, και λοιπές βράσε-όρυζα λεπτομέρειες στη διαπραγμάτευση, με το όποιο Αμβούργο για τον όποιον Βέλγο). Αν η εξέλιξη, η οποία σιγά-σιγά ερχόταν ώσπου ολοκληρώθηκε, δεν άρεσε στην Παιανία, τότε όφειλαν να την έχουν προβλέψει. Είναι πασιφανές πως δεν την πρόβλεψαν. Πλέον, όπως έγινε και με τον Νικοπολίδη, καλούνται να συνηθίσουν στη ζωή με τον Κωνσταντίνου απέναντι.