Περή ηθικόνε διδαγμάτονε από την ιστορήα του Μιχαλάκη (Sportday / Δρ.Φουρκέτας)

Eγό την ιστορήα με τον Μιχάλη τηνε καταλαβένο ολόκλιρι κε σε βάθος καθόσον είχα κε ο ίδιος υφοστή κε προκαλέση παρόμιες καταστάσις στο παρελθόν. Ετσι γίνετε στις μπίζνες κε ομιλό ος επιτιχιμένος κατ εκσακολούθισιν επιχιριματίας.
Κε επιδή μερικοί μπορή να μην καταλαβένουνε πος ακριβός εχη το ζήτημα γιατή έχη γεμίση η κούτρα τους στόκο οικοδομής που πήζη γρήγορα, με αποτέλεσμα να μπλοκάρη ο μικροτσούτσούνος μιαλός τους, δηιγούμε μίαν προσοπικήν ιστορίαν από την πλούσιαν σε εμπηρήες ζωή μου. Παλεόθεν όταν ήχα επηδοθή με πολήν επιτιχίαν στις επιχιρίσεις διασκέδασης κε κουλτούρας, ήμην ιδιοχτήτης μίας σιράς γνωστόν μιούζικ χολ με το όνομα ΤΣΙΤΣΙΔΟΜΑΤΑ που ιπηρετούσαν την τέχνη κιρίος, σε όλες της μορφές της.

Τσιμπουκομασχαλάτα, πισοσφυριχτά βιδοτά κε κόντρα πακσιμάδι, κομπρεσεράτα με δίο παρτενερ, ιεραποστοληκά, τρίπατο με γλοσα, ακροβατηκό με ένα χέρι κε ένα γκέη κε όλες τις άλλες τεχνοτροπήες που περιλαμβάνοντε στο γνοστόν βλιβλίον μου με τίτλο ΤΑ ΚΑΝΟ ΟΛΑ ΑΝΕΤΑ. Επανέρχομε λιπόν εις την εκσιστόρισιν του περιστατικού.

Ο μεγάλος πόλεμος στις επιχιρίσεις τέχνης κε διασκέδασης να το κσέρετε, γίνετε πάντα στην παραλιακή το καλοκέρι κε στη Σιγκρού κε τιν ιερά οδό, το χειμόνα.

Αφτά για τις επιχιρίσεις της άλφα εθνικής γιατί οι παρακατιανές πέζουνε στην οδό Αχαρνόνε.
Τότενες ο μεγάλος μου επιχιριματικός αντίπαλος ήτονε ο Παμινόντας ο Βρομόποδος, που τονε λέγανε έτσι γιατή μύριζε ο στόμας του, που είχε την αλισίδα τον γκαλερύ με το όνομα ΤΣΙΜΠΟΥΚΟΜΑΤΑ.

Εκή είχε πρότο όνομα την καλιτέχνης με το όνομα Βούλα Κατάρα που έβαζε φοτιές στην πίστα κε κάθε βράδι οι πηροσβεστηκές τρέχανε κε δεν φτάνανε όπος κε τα ασθενοφόρα, γιατή πεθένανε κε μερική άθροποι εκή από την ασφικσία γιατή τους πλακόνανε τα λουλούδια κε πνιγόσαντε.

Η Βούλα ήτονε καλιτέχνης με όλα τα γράματα κεφαλέα κε είχε μία φονάρα με αναλογήες που φυσάνε. 88-50-88 κε φορούσε κε κάτι φορέματα που αναδικνίανε το ταλέντο της κε όπος ήτον ε φισικό με ένα τέτιο διναμίτη στη πίστα, ο Παμίνος μάζεβε όλο το χαρτή κε εγό βάραγα μίγες κε τη πρόην πεθερά μου, που τηνε πλήρονα τότε με εκατό καφετηά το μήνα μόνο κε μόνο για να πλακόνο στις μπούφλες.

Είχα στήπσει τον μιαλό μου πος να του πάρο του Παμινου τη Βούλα που, σημιοτέον όταν ήταν μικρή ειχε ερθη να δουλέπση σε μένανε κε την είχα διόκσει κλοτσηδόν γιατί τότενες δεν έλεγε τίποτις κε είχε πή τότε «ότι εγο στου φουρκέτα δεν πρόκητε να δουλέπσο ποτές».

Δίο φορές πήγα πρότο τραπέζι στου Παμίνου κε τις έκανα χοντρή προσφορά με συνβόλεο κε με δηκηγόρους κε τα διοπλά λεφτά κε με έφτισε ανεδός, το τσόκαρον, μηδέν σεβασμόν.

Οταν τρίτη φορά τηνε κσαναρότισα τι γούσταρε για να ερθη σε μένα, με είπε «στεφάνη» κε τότε την έκνα τη δουλιά στεγνά. Με παπά κε κουμπάρο, που ήτονε βέβεα μαημού, αλλά η βούλα θα το καταλάβενε αργότερα, καθόσον τον Μητσάρα δεν τον απορίφτη κανής.

Ο Παμίνος σκίλιασε, βεβέος κε πήγε να μου κάνη κάτη τσιριτσάντζουλες, αλλά έστηλα κάτη Αλβανά κλε του κάπσανε τρήα μαγαζηά, κε μετά εκσαφανίστηκε κε δεν κσέρο τι απέγινε μετά.
Το ηθικόν δήδαγμα της ιστορήας είνε ότη η γινέκα κε ο πέκτης καθοντε, όπου πάρουνε τα πιο πολλά. Ταφτα κε διατελό ντούρος εις τας επάλκσεις της ενημέροσης, ες αεί, εκσόν από τις αργίες.