Ζητείται αρχηγός για την Εθνική (Sportday / Νίκος Παπαδογιάννης)

Εθνική ομάδα χωρίς Φράνκι λοιπόν. Για πρώτη φορά έπειτα από... αιώνες. Θυμάμαι να προβλέπουν πολλοί το «φινάλε της καριέρας του Αλβέρτη στην Εθνική» όχι μόνο μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά και μετά το Ευρωμπάσκετ του 2003 στη Σουηδία. Ο αρχηγός του Παναθηναϊκού (και, για λίγους μήνες, και της Εθνικής) έκανε κακές εμφανίσεις στα κρίσιμα παιχνίδια των πρόσφατων μεγάλων διοργανώσεων και άφηνε πικρή γεύση στα χείλη. Ενα ή δύο από τα τρίποντα ρουτίνας του αν κατόρθωνε να βάλει στους αγώνες με Ιταλία στη Στοκχόλμη ή με Αργεντινή στο ΟΑΚΑ, θα έστελνε την Εθνική συστημένη στα ημιτελικά. Αλλά τα έστειλε όλα στο σίδερο: 0/6 τρίποντα στον έναν προημιτελικό, 0/8 σουτ στον άλλον. «Αλβέρτης τέλος», είπαν κάποιοι τότε.

Στην πραγματικότητα, όμως, ο Παναγιώτης Γιαννάκης τον ήθελε στην ομάδα. Διότι δεν έχει άλλον καθαρόαιμο σουτέρ, ούτε διαθέτει παίκτες με το πάθος, την εμπειρία και την οξυδέρκεια του Φραγκίσκου. Ποιος θα γίνει μπροστάρης στα δύσκολα, τώρα που δεν έχουμε ούτε Σιγάλα ούτε Αλβέρτη; Ποιος θα είναι ο καινούριος κάπτεν; Δυστυχώς δεν βλέπω κανέναν σαν αυτούς.

Ο Αλβέρτης ζήτησε να εξαιρεθεί, επειδή αισθάνεται κουρασμένος. Ο Ρεντζιάς κόπηκε (για πρώτη φορά εκτός 18άδας) επειδή απογοήτευσε τους πάντες στην προολυμπιακή προετοιμασία. Ο Χατζής δεν κλήθηκε, επειδή αντέδρασε με αναίδεια μετά τον περυσινό του αποκλεισμό. Το Γιαννούλη, τον Οικονόμου και φυσικά τον Τσακαλίδη ο «δράκος» προτίμησε να τους αγνοήσει.

Οι υπόλοιπες επιλογές υπήρξαν σχεδόν αυτόματες. Η δωδεκάδα των Ολυμπιακών Αγώνων πλην Αλβέρτη. Οι «συνήθεις ύποπτοι» της περιφερειακής γραμμής, Παπαμακάριος και Χαρίσης. Οι εκλεκτοί της επόμενης γενιάς, Βασιλειάδης και Βασιλόπουλος (όταν ξεμπερδέψουν από το Παγκόσμιο των Νέων, που τελειώνει 14 Αυγούστου στην Αργεντινή). Ο Πελεκάνος, που -όπως και ο Παπανικολάου- κέρδισε το χρίσμα χάρη στις καλές του εμφανίσεις στα πλέι οφ. Ο Μπουρούσης, περισσότερο για να κοντράρει το Λάζαρο στις προπονήσεις (και επειδή απαγορεύεται να αγνοείται ένα κορμί 2,15 μ.). Και ο Κόμματος, ο οποίος έχει μπροστά του τη μεγάλη του ευκαιρία.

Ο μαύρος Νέστωρ του Τελ Αβίβ είναι ο πιο γνήσιος σουτέρ μιας ομάδας που θα υστερήσει στο σκοράρισμα, ιδανικός για να εκμεταλλευτεί τις πάσες του Παπαλουκά ή του Διαμαντίδη ή του Ζήση ή και του Λάζαρου προς τις γωνίες. Εάν παίξει καλά, ο Κόμματος μπορεί να αποδειχθεί πολύτιμος για την Εθνική. Προς το παρόν δεν εμπνέει ιδιαίτερη εμπιστοσύνη, αλλά αξίζει μια δοκιμή. Η φετινή του χρονιά στη Μακάμπι ήταν μέτρια, αλλά στον τελικό της Μόσχας αποδείχθηκε παίκτης μεγάλων αγώνων - και άλλωστε μιλάμε για τον πρώτο σκόρερ της περιόδου 2003-2004 στην Ελλάδα.

Κατά τα άλλα, φτώχεια. Εάν έπρεπε να καλέσει άλλους τρεις μπασκετμπολίστες ο Γιαννάκης, θα έπεφτε σε τοίχο. Πάλι καλά που φεύγουν στο εξωτερικό οι καλοί μας παίκτες (όσοι δεν αγωνίζονται στον Παναθηναϊκό) και αποφεύγουν την παρακμή του ελληνικού πρωταθλήματος. Διότι, εδώ που τα λέμε, τι είναι η Εθνική ομάδα του 2005; Μια μικτή από «τριφυλλοφόρους» και από ξενιτεμένους!