Η παγκοσμιοποίηση της σάχλας (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Γιατί οι ομάδες κάνουν στην Ελλάδα τρεις μήνες προετοιμασία; Στην Αγγλία μαζεύονται αρχές Ιουλίου και τις πρώτες μέρες του Αυγούστου παίζουν ήδη πρωτάθλημα. Στην Ιταλία η πιο μεγάλη προετοιμασία κρατάει έξι εβδομάδες. Στην Ισπανία όλη η δουλειά κρατά κάτι περισσότερο από ένα μήνα: η Μπαρτσελόνα και η Ρεάλ καλά καλά δεν έχουν αρχίσει ακόμα! Στην Ελλάδα σπάμε κάθε φορά και νέο ρεκορ για ένα μόνο λόγο: γιατί το καλοκαίρι οι προπονητές μπορούν να δουλεύουν ήσυχοι. Είναι η μοναδική στιγμή που το κεφάλι τους δεν κινδυνεύει…

Οι συνεντεύξεις των οργανωμένων οπαδών της Μπριζ στο «Goal» με θέμα τον Τροντ Σόλιντ και τις προπονητικές συνήθειές του προκάλεσαν καλοκαιριάτικα κάποια ειρωνικά χαμόγελα, μιας και είναι φανερό ότι όσα λένε οι Βέλγοι για τον Νορβηγό είναι ακριβώς όμοια με όσα καταμαρτυρούσαν οι οργανωμένοι του Ολυμπιακού στον Μπάγεβιτς! Στην πραγματικότητα, από πουθενά δεν προκύπτει ότι οι δύο προπονητές είναι ίδιοι. Απλώς η κριτική που γίνεται στους προπονητές σε όλον τον κόσμο είναι απολύτως όμοια.

Φταίει
Τα κείμενα με τις κατηγορίες εναντίον των προπονητών είναι γραμμένα από πριν. Οχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. Θα έλεγα, μάλιστα, ότι το συγκεκριμένο παιχνίδι (ή αν προτιμάτε τη συγκεκριμένη «γλώσσα») απλώς στην Ελλάδα αργήσαμε και να τη μάθουμε. Παλιά –πάντοτε εκ του αποτελέσματος– έλεγαν ότι ο προπονητής πρέπει να αλλάξει γιατί κάνει λάθος στη σύνθεση της ενδεκάδας, τσακώνεται με τις βεντέτες, είναι ηττοπαθής κ.λπ. Με τον καιρό, επειδή το ποδόσφαιρο γινόταν ολοένα και πιο σύνθετο, προέκυψαν νέες κατηγορίες, πιο σύνθετες. Ετσι κι αλλιώς, όταν η ομάδα δεν φέρνει τα αποτελέσματα που θέλει, ο προπονητής είναι αυτός που φταίει. Γι' αυτό, άλλωστε, πληρώνεται.

Στρατηγός
Δεν υπάρχει ευκολότερο πράγμα από το να κατηγορείς έναν προπονητή αν τα πράγματα δεν πάνε καλά. Αν ο προπονητής διδάσκει ένα συγκεκριμένο σύστημα είναι κολλημένος, ξεροκέφαλος και δεν είναι καλός στρατηγός, γιατί δεν κοιτάζει τι κάνει ο αντίπαλος και δεν προσαρμόζεται σε αυτόν. Αν δεν διδάσκει κάτι συγκεκριμένο η ομάδα του δεν έχει κανενός είδους οργανωμένο παιχνίδι, ο ίδιος είναι καιροσκόπος, επιδειξίας και παρουσιάζει ομάδες φτιαγμένες από παίκτες που μπαίνουν μέσα στο γήπεδο και δεν ξέρουν τι πρέπει να κάνουν.

Απειρος
Αν ο προπονητής έχει πολλούς τίτλους είναι κορεσμένος, κουρασμένος και δεν έχει φιλοδοξίες. Αν είναι νέος ή δεν έχει κερδίσει τίτλους και πρωταθλήματα είναι άπειρος, κάνει πειράματα πάνω στην ομάδα και μαθαίνει εις βάρος των παικτών, των οπαδών και των παραγόντων.

Δυνάστης
Αν ο προπονητής κάνει σκληρή προπόνηση, τότε είναι ένας δυνάστης που δεν έχει καταλάβει πού βρίσκεται και δεν κάνει τίποτα για να προσεγγίσει τους παίκτες. Αν δεν κάνει σκληρή προπόνηση τότε η ομάδα έχει γίνει τσίρκο, οι παίκτες τού έχουν πάρει τον αέρα και στις προπονήσεις όλα θυμίζουν παιδική χαρά.

Μιζαδόρος
Αν ο προπονητής είναι αυστηρός και λάτρης της πειθαρχίας, τότε βάζει το εγώ του παραπάνω από τους άλλους, είναι ψυχρός και απόμακρος και δεν μπορεί να συνεννοηθεί με τις βεντέτες: για την ακρίβεια, δεν ξέρει να δουλεύει με μεγάλους ποδοσφαιριστές. Αν ο προπονητής είναι πιο χαλαρός και πιο cool τύπος και μιλάει πολύ με τους παίκτες, τότε δεν έχει το ανάστημα που πρέπει για να τον τρέμουν και δεν μπορεί να τους επιβληθεί. Αν θέλει συγκεκριμένους παίκτες στην ομάδα, πιθανότατα είναι μιζαδόρος. Αν δεν θέλει και υποδεικνύει απλώς σε ποιες θέσεις πρέπει η ομάδα να ενισχυθεί, τότε δεν έχει το σθένος να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι και είναι «yesman» του προέδρου.

Δημοσιοσχετίστας
Τελευταία αρχίζουν να προστίθενται νέες κατηγορίες, που κάνουν το πράγμα ακόμα πιο διασκεδαστικό. Αν ο προπονητής μιλάει με τους δημοσιογράφους, είναι δημοσιοσχετίστας και κοιτάει την πάρτη του. Αν δεν μιλάει, δεν εξηγεί σε κανέναν τι κάνει, είναι απόμακρος και ψυχρός και αφήνει την ομάδα απροστάτευτη. Αν εξηγεί πού έγιναν τα λάθη και χάθηκε το ματς, ρίχνει την ευθύνη στους παίκτες του για να τη βγάλει καθαρή ο ίδιος. Αν δεν εξηγεί, είναι ένας κολλημένος που ποτέ δεν κάνει αυτοκριτική και δεν τολμάει να πει στους παίκτες τίποτα γιατί θα του την πέσουν.

Φοβιτσιάρης
Αν ο προπονητής παρουσιάζει ομάδες που παίζουν επιθετικά, αγνοεί ότι τις μεγάλες νίκες τις δίνει πάντα η άμυνα. Αν παρουσιάζει ομάδες που παίζουν προσεκτικά στα μετόπισθεν, είναι φοβιτσιάρης και δεν παίρνει κανένα ρίσκο. Αν αλλάζει συχνά την ενδεκάδα, είναι ανασφαλής. Αν δεν την αλλάζει συχνά, έχει παιδιά κι αποπαίδια και δεν δίνει ευκαιρίες στους αναπληρωματικούς. Αν χρησιμοποιήσει έναν ποδοσφαιριστή σε μια θέση στην οποία αυτός προηγουμένως δεν έπαιζε, είναι ένας επιπόλαιος που πάει να καταστρέψει την καριέρα του παιδιού. Αν βάζει πάντα τους παίκτες στη θέση τους, είναι ένας άνθρωπος χωρίς φαντασία.

Για την Ευρώπη
Τελευταία διαπιστώνω και μια νέα κατηγορία: υπάρχουν προπονητές που ναι μεν είναι καλοί, αλλά δεν κάνουν για την Ευρώπη. Εδώ το πράγμα αρχίζει να γίνεται από κωμικό τραγελαφικό. Πού στηρίζεται αυτή η κατηγορία; Μα στο γεγονός ότι στα μάτια των οπαδών η ομάδα τους είναι συνήθως έτοιμη καλοκαιριάτικα, όχι απλώς να κερδίσει το Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά να το πάρει και επτά συνεχείς φορές! Από πού προκύπτει αυτό; Φυσικά από την παρά φύσιν αγάπη, το οπαδικό πάθος ας πούμε, που μάλιστα τελευταία πωλείται και σε συσκευασία πολυτελείας. Σε ολόκληρο τον κόσμο οι οργανωμένοι είναι επιχειρήσεις κερδοσκοπικού χαρακτήρα με μέλη, λογιστικά βιβλία και έσοδα. Τι πουλάνε; Εμπορεύονται την ευτυχία της μελλοντικής επιτυχίας, για την οποία δηλώνουν βέβαιοι. Αν αυτή δεν έρχεται, δεν μπορεί παρά να φταίει ο προπονητής και η μεγαλύτερη απόδειξη γι' αυτό είναι ότι συμβαίνει κάτι από όλα τα προηγούμενα.

Απ' την αρχή
Να τα ξαναπώ; Αν ο προπονητής διδάσκει ένα συγκεκριμένο σύστημα, είναι κολλημένος. Αν... κ.λπ.