Ο Αμπράμοβιτς αλλάζει πολύ περισσότερα από όσα περίμεναν (Sportday / Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Tώρα πια γνωρίζουμε αυτό που στην αρχή της εμφάνισης του Αμπράμοβιτς φαινόταν ως πιθανότητα. Οτι ο Ρώσος θα άλλαζε ριζικά τις ισορροπίες στο αγγλικό ποδόσφαιρο. Είναι πλέον εμφανές ότι το κέντρο του αγγλικού ποδοσφαίρου μετατοπίζεται από τον Βορρά, όπου βρισκόταν τα τελευταία είκοσι χρόνια κυρίως λόγω Λίβερπουλ και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, στον Νότο και την πρωτεύουσα.

Στο Λονδίνο, την πόλη που θα οργανώσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 και γι' αυτό θα πέσουν πολλά χρήματα και η οικοδομική δραστηριότητα θα γνωρίσει μεγάλη έξαρση. Ο κατασκευαστικός τομέας είναι από τους τομείς με τη μικρότερη ανάπτυξη στην Αγγλία και είναι σίγουρο ότι από τη στιγμή που το ποδοσφαιρικό κέντρο μεταφέρθηκε στο Λονδίνο, η πόλη θα μπορέσει να προσελκύσει το ενδιαφέρον πολλών κατασκευαστικών εταιρειών. Εκεί ίσως ποντάρει και ο ιδιοκτήτης της Τσέλσι, που ήδη αρχίζει να εξετάζει την πιθανότητα μεταφοράς της Τσέλσι σε ένα μεγαλύτερο γήπεδο χωρητικότητας τουλάχιστον 60 χιλιάδων θέσεων.

Αν καταφέρει να πραγματοποιήσει τα σχέδιά του, νομίζω ότι η απόσταση της Τσέλσι από τις υπόλοιπες «μεγάλες» ομάδες της Πρέμιερσιπ θα μεγαλώσει ακόμη περισσότερο, δεδομένης και της οικονομικής αυτοτέλειας του Αμπράμοβιτς και κυρίως της άφθονης δύναμης ρευστότητας που έχει. Η είσοδος του Αμπράμοβιτς, πέρα από την ανατροπή στην αγωνιστική και οικονομική ιεραρχία του αγγλικού ποδοσφαίρου, έφερε και άλλους προβληματισμούς στην επιφάνεια, οι οποίοι ισχυροποιήθηκαν μετά και την εξαγορά της Γιουνάιτεντ από την οικογένεια Γκλέιζερ. Ηδη, στην Αγγλία πληθαίνουν οι φωνές που υποστηρίζουν ότι ενώ η είσοδος των ομάδων στο χρηματιστήριο μπορεί να τις βοήθησε να χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξή τους τη χρονική στιγμή που πραγματοποιήθηκε, τώρα αυτό το μοντέλο λειτουργεί σαν τροχοπέδη στην αγωνιστική και οικονομική ανάπτυξη των ομάδων.

Οι υπερασπιστές αυτής της άποψης λένε ότι η υποχρέωση των ομάδων να απολογούνται και να σχεδιάζουν την ανάπτυξή τους με την έγκριση της γενικής συνέλευσης των μετόχων τις περιόρισε και παράλληλα τις εξόρισε στον πλανήτη της ύφεσης, μιας και είναι δύσκολο μια ποδοσφαιρική ομάδα να λειτουργήσει ως επιχείρηση όταν είναι εισηγμένη στο χρηματιστήριο. Με αυτόν τον τρόπο, οι ομάδες αναγκάστηκαν πολλές φορές να δώσουν βάρος στον οικονομικό τομέα, παραμερίζοντας το ίδιο το παιχνίδι, πράγμα που έκανε ζημιά στο αγγλικό ποδόσφαιρο.

Αυτή η διαπίστωση αφορά όλες σχεδόν τις αγγλικές ομάδες, αλλά έχει και μία πολύ μεγάλη εξαίρεση, τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η χρηματιστηριακή αξία της οποίας ξεπέρασε τον Μάρτιο του 1999 το 1,6 δις ευρώ. Η ομάδα του Μάντσεστερ, που παρουσίαζε συνεχώς κέρδη την τελευταία δεκαετία, είχε ένα πλεονέκτημα σε σχέση με τις άλλες ομάδες. Την τεράστια εμπορική της βάση, κάτι που έκανε την οικογένεια Γκλέιζερ να την εξαγοράσει, ποντάροντας στην εκμετάλλευση αυτής της «προίκας». Αν όμως κάποιος θεωρήσει ότι το μοντέλο του μοναδικού ιδιοκτήτη-επενδυτή μπορεί να βοηθήσει τις ομάδες, αυτό μπορεί να συμβεί μόνον όταν θα έχουμε, από τη μια μεριά, ομάδες χωρίς μεγάλα χρέη και, από την άλλη, επενδυτές με μεγάλη οικονομική επιφάνεια, ώστε να μπορούν να αναλάβουν ένα τέτοιο εγχείρημα.

Και όλα αυτά μπορούν να συμβούν μόνον αν οι υποψήφιοι επενδυτές κρίνουν τις ομάδες ως αξιόπιστες και κερδοφόρες επενδύσεις. Αυτή τη στιγμή όμως, οι ομάδες της Πρέμιερσιπ που μπορούν να θεωρηθούν ελκυστικές ως επενδύσεις και με τη δυνατότητα σοβαρής κερδοφορίας δεν είναι περισσότερες από 6-7. Οι υπόλοιπες θα προσπαθούν να επιβιώσουν μέσα σε ένα πολύ ανταγωνιστικό περιβάλλον, με τις τιμές των ποδοσφαιριστών να εκτοξεύονται σε μεγάλα ύψη. Αλλωστε, ο Μουρίνιο ομολόγησε προχθές ότι η αγγλική αγορά ποδοσφαιριστών «είναι τρελή». Δηλαδή, τι περίμενε να συμβεί με τα εκατομμύρια που μοίραζε χωρίς καμία λογική δεξιά κι αριστερά το αφεντικό του;