Ποιος φοβάται τους τριαντάρηδες; (Sportday / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Κανένα άλλο καλοκαίρι δεν έχουν βγει τόσες ανακοινώσεις για τα μεταγραφικά. Κατανοώ την ανάγκη να κρατηθεί ο ενθουσιασμός του κόσμου (να μην περιμένει δηλαδή ο οπαδός τον Φίγκο και δει τον Ιβερσεν και ξενερώσει), αλλά δεν καταλαβαίνω τι νόημα έχει να διαψεύδεις χωρίς να εξηγείς. Αν ο Ολυμπιακός π.χ. σκέφτεται όντως τον κόσμο του και δεν επιθυμεί να παίζει το παιχνίδι των εφημερίδων, ας ξεκαθαρίσει με μια ανακοίνωση ότι δεν αναζητεί παίκτες-κράχτες, αλλά κάνα εργαλείο ακόμα. Για να μη γράφονται ονόματα και καλλιεργούνται προσδοκίες…

Κοντεύει να φύγει ο Ιούλιος, έχουν ξεκινήσει οι προετοιμασίες και βλέπω ότι ακόμα δεν έχουν βρει ομάδα ο Βασίλης Τσιάρτας, ο Νίκος Νταμπίζας, ο Ζήσης Βρύζας, ο Τραϊανός Δέλλας, ο Γιώργος Αμανατίδης, ο Ανδρέας Νινιάδης (που χθες, μου λένε, θα υπέγραφε στην Καλλιθέα) και αρκετοί άλλοι που βρίσκονται στα τριάντα και κάτι. Οχι ότι τα παιδιά έχουν κανένα πρόβλημα ή τραβάνε κάνα ζόρι. Ισα-ίσα. Οι περισσότεροι από αυτούς χαίρονται που το φετινό καλοκαίρι ψιλοάραξαν, ξεκουράστηκαν, έκαναν διακοπές, πέρασαν ωραία με τις οικογένειές τους. Κάποια στιγμή, μέχρι τις 24 Αυγούστου, που λήγουν οι μεταγραφές, θα αποφασίσουν και τι θα κάνουν. Οι καλοί δεν χάνονται.

Σημασία
Ποτέ μην επιχειρήσετε να προσεγγίσετε το ελληνικό ποδόσφαιρο με κανόνες λογικής. Σχεδόν σε όλες τις ομάδες όλα γίνονται στο πόδι και επικαιρότητα είναι αυτό που γράφουν οι δημοσιογράφοι. Αν οι ρεπόρτερ γράφουν ότι όλα πάνε καλά, όλα πάνε καλά κι ας έχουν γίνει τα αποδυτήρια Χιροσίμα. Η πραγματικότητα μικρή σημασία έχει και ελάχιστοι είναι αυτοί που σκέφτονται τις αγωνιστικές ανάγκες των ομάδων τους. Οι περισσότεροι κινούνται ακολουθώντας «μόδες» που ένας Θεός ξέρει πώς προκύπτουν. Η προτελευταία μόδα ήταν οι Κύπριοι. Η τελευταία είναι ο φόβος να αποκτηθεί κάποιος ποδοσφαιριστής που είναι τριάντα και κάτι.

Ολλανδία
Πώς προέκυψε αυτό; Ενας Θεός ξέρει. Αγωνιστικά δεν προκύπτει από πουθενά ότι τα τελευταία χρόνια έκαναν στην Ελλάδα προκοπή ομάδες που βασίστηκαν σχεδόν αποκλειστικά σε νέα παιδιά. Μακάρι να είχε συμβεί αυτό και να είχαμε γίνει Ολλανδία χωρίς να το είχα καταλάβει. Αλλά δεν συμβαίνει.

Γερόντια
Το περσινό πρωτάθλημα το κατέκτησαν τα «γερόντια» του Ολυμπιακού. Ο Ριβάλντο, ο Τζόρτζεβιτς, ο Ανατολάκης, ο Νικοπολίδης, ο Ζιοβάνι, ο Γεωργάτος. Ολοι τους πάνω από τριάντα, όλοι τους απαραίτητοι. Οι μεγάλες απώλειες του Ολυμπιακού, που παραλίγο να του στερήσουν τον τίτλο, ήταν δύο άλλοι παίκτες που είναι στα τριάντα και κάτι: ο Γεωργιάδης, που τραυματίστηκε, και ο Σούρερ, που ντεφορμαρίστηκε. Τα προβλήματα ενός «τριαντάρη και», του Μινχ δηλαδή, ήταν καθοριστικά για την απώλεια του τίτλου για τον ΠΑΟ: οι νεότεροι που αγωνίστηκαν στη θέση του δεν κατάφεραν να τον αντικαταστήσουν. Στην ομάδα του Μαλεζάνι θα ήταν καθοριστικός κι ένας άλλος τριαντάρης που πρόπερσι πέτυχε καθοριστικά γκολ, ο Ολισαντέμπε. Φέτος και οι δύο ομάδες, αναγνωρίζοντας τη δύναμη της εμπειρίας, πόνταραν και σε τέτοιας ηλικίας παίκτες: στον Κονσεϊσάο, στον Μπουλούτ και στον Καψή. Δεν τις κατηγορώ.

Τριάντα και
Δεν λέω ότι πρέπει ο μέσος όρος ηλικίας μιας ομάδας να περνάει τα τριάντα. Υπενθυμίζω απλώς ότι οι έμπειροι παίκτες χρειάζονται και σε πολλές περιπτώσεις κάνουν τη διαφορά. Στην ανανεωμένη ΑΕΚ πέρυσι ήταν καθοριστικός ο Σοάρες, που τα τριάντα τα πέρασε εδώ και κάτι χρόνια. Οποια ομάδα από τις περσινές κι αν ψάξεις, θα δεις ότι ανάμεσα στους πρωταγωνιστές της υπάρχουν ένας, δύο μεγάλοι. Τον Ηρακλή τον βοήθησε καθοριστικά ο Φορτούζι και τον συμμαζεύει στην άμυνα ο Κατσιαμπής. Την Καλλιθέα τη στήριξε στα δύσκολα ο Αλεξανδρής. Τον ΟΦΗ τον έσωσε ο Μαχλάς με τα γκολ του. Το μεγάλο μυστικό της Ξάνθης ήταν ο Λουτσιάνο. Στον Πανιώνιο, όταν το καράβι βούλιαζε, ο Δημήτρης Ναλιτζής έδωσε αρκετές λύσεις. Αντίθετα, είχαν προβλήματα ομάδες από τις οποίες οι έμπειροι παίκτες έλειψαν. Το Αιγάλεω π.χ. δεν έχει έναν φυσικό ηγέτη, κάποιον να βάλει μια φωνή στους υπολοίπους. Ο Εργοτέλης έπεσε γιατί από τα πιτσιρίκια του έλειψε λίγη καθοδήγηση. Ακόμα και ο ΠΑΟΚ, αν στα δύσκολα είχε ένα καλό «παλιοσείρι» να κάνει κουμάντο, θα πήγαινε καλύτερα. Γι' αυτό δέκα χιλιάδες «παόκια» αποθέωσαν τον Ζαγοράκη: πέρα από το συναισθηματικό του πράγματος, όλοι έχουν καταλάβει ότι στην Τούμπα επέστρεψε ένας «κομάντο», ο οποίος στην πορεία απέκτησε γαλόνια και ήρθε να αναλάβει τη διοίκηση.

Τρέλες
Κι όμως, ενώ αυτά προκύπτουν από τη λογική του πρωταθλήματος, μια σειρά από παίκτες πρώτης γραμμής είναι ακόμα εκτός, διότι λέει, πέρασαν τα τριάντα: μιλάμε για τρέλες! Ο ΠΑΟ ψάχνει έναν παίκτη για το κέντρο της άμυνάς του και δεν παίρνει τον Δέλλα: μοιάζει απίστευτο. Οι ομάδες ψάχνουν, λέει, μικρούς γιατί μπορούν μετά να τους πουλήσουν. Σε ποιον; Μήπως αγοράζει κανένας παίκτες και δεν το έχω καταλάβει;

Μικροί
Το 90% του μεταγραφικού παζαριού αφορά ελεύθερους παίκτες. Τα ποσά που ξοδεύτηκαν για αγορές είναι πολύ μικρά. Ο Πανιώνιος κάτι τσίμπησε από τον ΠΑΟ για τον Μάντζιο και τον Τζιόλη και η Καλλιθέα με την Καλαμαριά πήραν κατιτίς από τον Ολυμπιακό για τον Κυριάκο και τον Παππά. Και η Λάρισα πλήρωσε και την Ομόνοια για τον Αλωνεύτη και τον ΠΑΟ για τον Κοτσόλη και τον Ιωνικό για τον Γαβριλόπουλο: οι υπόλοιποι δεν έδωσαν σχεδόν τίποτα. Σε ποιον, λοιπόν, θα πωληθούν οι μικροί που και καλά όλοι ψάχνουν;

Επένδυση
Αν υπήρχε μια στρατηγική επένδυσης σε παίκτες μικρής ηλικίας, θα το καταλάβαινα. Ομως εγώ βλέπω ότι όλοι κοιτάνε για τριαντάρηδες ξένους ξεχνώντας τους δικούς μας, που σημειωτέον είναι όλοι καλοί παίκτες και το έχουν αποδείξει. Και φέρνουν μάλιστα και κόσμο στο γήπεδο: το είδατε με τον Ζαγοράκη!

Λογική
Τι συμβαίνει; Μην το ψάχνετε, είναι αδύνατο να βρεθεί λογική. Οποιος ποντάρει σε αυτούς τους παίκτες το πιθανότερο είναι ότι θα λύσει πολλά από τα προβλήματά του. Αλλά στην Ελλάδα για να λύσεις ένα πρόβλημα πρέπει πρώτα να το δεις…